Sanne Roemen

Midden in de nacht schrik ik wakker. De rode vrouw! De rode vrouw ligt in zijn bed! Als een bezetene ruk ik de la van mijn nachtkastje open op zoek naar mijn schrift… Licht! Licht! Ik ben zo bang dat ik te laat ben, dat mijn gedachten alweer in rook opgegaan zijn voordat ik een kans heb gekregen ze op te schrijven.
De wekker gaat. Ik hang onderuit gezakt in bed, licht aan, schrift op schoot, pen losjes in de hand, bril scheef op mijn neus. De rand van het hoofdeinde snijdt scherp in mijn nek. Mijn hele lijf doet pijn. Auw! Kut! Heb ik dit? Was ik dan tenminste nog op tijd vannacht? Heb ik het leesbaar opgeschreven, in godsnaam? Ok. Dat gaat.

Mijn eerste kop koffie, laptop open en proberen deze dromerige gedachtenflarden in mijn verhaal te vlechten voordat ik niet meer weet wat ik ermee bedoelde. Wat heb ik nou weer bedacht? Ligt die rooie ineens in zijn bed. Wie is zij? Waar komt ze vandaan? Is ze echt of droomt hij? Ben ik het soms, heb ik een truc bedacht om mezelf in het verhaal te schrijven? Ik weet het oprecht niet. Deze vragen voegen zich bij de andere die zich aandienen sinds ik weer schrijf.

Ik schrijf. Dat deed ik altijd al. Het was gewoon iets wat ik deed. Zitten. Schrijven. Maar ineens was daar een monster dat al mijn creativiteit opvrat. Het idee dat het iets moet worden, iets moet zíjn, verlamde me. “Fictie of non-fictie?” “Wat wordt het, een boek? Welk genre? Welke taal?” Weet ik veel. Ik zat. Ik schreef. Dat stopte.

Lezen? Ik? Verslaafd! Liefst hele dikke boeken, series, in het Engels. Ik wil het universum van die boeken bewonen, de personages met me meedragen, met ze meeleven, over ze dromen, branden van nieuwsgierigheid over wat er staat te gebeuren. Verliefd zijn op de hoofdpersonen en ze niet kunnen uitstaan. Niet kunnen wachten tot ik voor het slapen gaan in bed met een glaasje wijn erbij wat bladzijden kan wegtikken.

Al schrijvend gebeurt me sinds kort ineens hetzelfde. Er doemt een hoofdpersoon op. Een fascinerende kerel. Hij grijpt me bij de strot, ik wil hem beter leren kennen. Wat zijn zijn passies, zijn dromen, welke krasjes heeft hij, welke onhebbelijkheden, wat zit er in zijn rugzak? Wat maakt hij mee, hoe handelt hij? Zijn verhaal ontvouwt zich langzaam en op de meest ongemakkelijke momenten. Ik kan geen stap meer zetten zonder notitieboekje bij de hand te houden. Ik leer hem beter kennen, ik bewonder, ben trots, nieuwsgierig en ik erger me, maak me zorgen. Samen verbazen we ons over de gebeurtenissen en over hoe hij ermee om gaat.

Mijn moment 2014 is het moment dat ik me realiseerde dat er een universum aan verhalen is en dat ik de sleutel heb. Ik weet oprecht niet waar dat toe leidt en dat hoeft ook niet, liever niet. Het niet weten is juist wat maakt dat ik er met zoveel plezier in ronddwaal.


Ik ben Sanne Roemen. Ik bouw aan netwerken waar de wereld beter van wordt. Momenteel voor WomenInc en Jimmy’s

sannemats fotonilsFoto: Nils Roemen

10 gedachten over “Sanne Roemen”

  1. Zijn verhaal ontvouwt zich langzaam en op de meest ongemakkelijke momenten. Ik kan geen stap meer zetten zonder notitieboekje bij de hand te houden. Ik leer hem beter kennen, ik bewonder, ben trots, nieuwsgierig en ik erger me, maak me zorgen. Samen verbazen we ons over de gebeurtenissen en over hoe hij ermee om gaat.

    Geweldig om te lezen, zie uit naar zijn hele verhaal! Mooi moment Sanne, dank voor delen!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven