Sanne Roemen

Eén moment… van 2013. Ik kijk terug op een ongekend fijn, gelukkig, blij jaar vol mooie momenten met vrienden en geliefden. Ik heb me de versuffing gereisd, gegeten, gefeest, gelezen, gehangmat, geknuffeld, gespeeld, gedanst, gelachen, gedronken. Ik geloof het bijna niet als ik al die euforie aan me voorbij zie trekken, maar ik was er zelf bij. Tussen Oostenrijkse sneeuwhellingen en Portugese zee lagen Thaise eilanden, de bruisende Londense binnenstad, Franse Alpen en een Gelderse minicamping.

Ik realiseer me ineens dat Mijn Moment niet míjn moment is, maar het moment dat ik jullie serveer, waarmee ik jullie zou kunnen raken of inspireren. Het is óók, of misschien wel vooral, jullie moment. Dat is ook de bedoeling: dat je iets leest en erop reflecteert en doorvoelt wat het voor jou zou kunnen betekenen. Vorig jaar zeiden mensen dat mijn hervonden liefde hen weer hoop gaf dat zelf ook weer te kunnen vinden.

Als de bas-dreun van een buurman, niet helemaal thuis te brengen zo zacht maar toch hard genoeg om mijn stilte binnen te dringen dient zich telkens weer dat ene moment aan. Het klopt, zeurt, priemt, prikt, jeukt. Maar… ik wil het voor mezelf houden. Het is van mij. Als ik er al de woorden voor zou kunnen vinden, zou ik het niet met jullie willen delen. Het is zo’n persoonlijke ervaring, les, inzicht. Er door andere ogen naar laten kijken, andermans interpretatie, dat zou het veranderen, vrees ik. Of ik ben bang dat ik het niet goed kan verwoorden, dat het niet of verkeerd begrepen wordt. Dus blader ik door een jaar foto’s, een jaar Facebook updates, een jaar Path berichten. Op zoek naar een ánder moment dat ik met jullie wil delen.

Maar ik heb een onuitgesproken belofte gedaan. Een belofte dat ik me kwetsbaar durf op te stellen, dat ik authentiek en eerlijk zal zijn. Het is net zozeer een belofte aan jullie, als aan mijzelf. Als ik iets doe, wil ik graag dat het van waarde is. Het voelt dus niet eerlijk om een ander moment naar voren te schuiven, in het licht te zetten, als Mijn Moment van 2013. Niet naar jullie en ook niet naar Het Moment.

Dus hier is wat ik er wél over wil zeggen: in één ogenblik werd ik me tegelijk bewust van grote angst en veiligheid. Van onpeilbaar verdriet en hele fundamentele liefde. Van totale eenzaamheid en geborgenheid. Het was een moment van onvoorwaardelijke liefde, vriendschap, compassie. Ik zag wat mij gegeven wordt en ik zag dat het mij alleen gegeven kon worden omdat ik in staat ben het met open armen en zonder enig oordeel te ontvangen. Ik moest van de weeromstuit enorm huilen en zit nu weer met vochtige wimpers. Ik zag dat dit ene moment zich voordien al talloze keren had aangediend. En na dit moment heb ik het ook talloze keren opnieuw mogen ervaren.
Het is míjn moment en ik ben er intens dankbaar voor.

Ik ben Sanne Roemen (uit Nijmegen) en bouw samenwerkingen waar de wereld een beetje beter van wordt. Lees voor gebruik de bijsluiter.