Als je Mijn Moment van 2012 gelezen hebt weet je dat ik bij de vorige editie zwanger was. De dag dat ik moeder werd is voor mij heel bijzonder, maar het is niet Mijn Moment van 2013. Het feit dat ik het op kan brengen om Mijn Moment van 2013 op papier te zetten is dat wel. Mijn Moment 2013 is vandaag, hier en nu. Ik zal je vertellen waarom.
De bevalling wilde niet vlotten. Toch maar naar het ziekenhuis dan. Eenmaal daar kon ik kiezen tussen een ruggenprik en een ruggenprik. Ondanks dat ik fel tegen was (ik wilde het zo graag ‘zelf doen’) koos ik er toch voor. Na dik 12 uur weeën puffen kón ik niet meer.. Helaas prikte de anesthesist me tot vier keer toe verkeerd aan, maar uiteindelijk zat hij. Dachten we.. Een uur of twee later kwam ik er achter dat hij helemaal niet goed zat, want de weeën kwamen in volle hevigheid terug. Een nieuwe ruggenprik zag ik niet zitten. De laatste weeën heb ik op een pijnstiller die via het infuus gegeven werd weg gepuft waarna uiteindelijk onze dochter Fiene Barbara geboren werd. Twee uur na de bevalling voelde ik een flinke hoofdpijn opkomen. Dit verergerde dusdanig dat ik niet meer in staat was om uit bed te komen. De enige manier waarop de pijn enigszins dragelijk was, was geheel gestrekt met behulp van een mix van hevige pijnstillers. De reeks prikken bleek een aantal gaten in mijn ruggenmergvlies achtergelaten te hebben waardoor er hersenvocht was gaan lekken. Twee weken, een heropname en twee ‘epidurale bloodpatches’ (een ingreep waarbij ze bloed in je rug spuiten waardoor je bloed de gaatjes kan dichten) later mocht ik naar huis om daar verder te herstellen.
Toen ik na een aantal weken eindelijk zelfstandig voor Fiene kon zorgen ging dat niet zoals het zou moeten. Het ging plichtmatig, omdat ik vond dat dat moest. Ik probeerde er van te genieten, echt, maar mijn gevoel liet me in de steek. Ik vond er niets aan. Ook niet aan het feit dat de zon scheen trouwens. Of dat Fiene zo’n superlieve, makkelijke, supermooie baby was die met zes weken al doorsliep. Ik vond helemaal nergens iets aan. Ik was helemaal murw vanbinnen. Eigenlijk kon ik dingen alleen nog maar op de automatische piloot doen. Of huilen. Tot overmaat van ramp stierven twee van Fiene haar overgroot oma’s ook nog vlak na elkaar en raakte mijn wederhelft zijn baan kwijt. Ik was inmiddels zo ver dat het me allemaal niets meer deed en blokkeerde totaal. Ik kon me niet meer focussen, had geen trek meer, kon niet slapen, was niet in staat om beslissingen te nemen. Het liefste wilde ik in een hoekje kruipen en een beetje naar mijn baby staren. Diagnose: een postnatale depressie. En dus schoof ik na mijn zwangerschapsverlof zo de ziektewet in.
Ik heb flink wat tijd (en hulp) nodig gehad om de boel te verwerken en er weer enigszins bovenop te komen. Helemaal terug naar de basis; totale rust, geen afspraken, geen sociale contacten, niets. Gelukkig gaat het sinds een maand of anderhalf best ok. Soms bergopwaarts, soms ook niet, maar het gaat in ieder geval niet slechter. Helemaal mezelf ben ik nog steeds niet. Bij tijd en wijlen steken ‘de spoken in mijn hoofd’ de kop weer op en moet ik even aarden. Het goede nieuws is dat ik inmiddels wél van Fiene kan genieten. En van m’n liefde. En van ons gezinnetje.. Misschien word ik wel helemaal nooit meer voor 100% de oude, maar dat zij dan zo. Ik weet waar ik ben geweest van de zomer, en daar wil ik in ieder geval never nooit meer zijn. Mijn gevoel en een groot gedeelte van mijn levenslust is terug en dat is zó waardevol.
Mijn Moment 2013 is nu. En ik ga NU van mijn dochter genieten, omdat ik dat kan.
ik hoop voor je en wens je dat heel 2014 JOUW moment wordt!
Noh, wat een droppie! kan hier nog een boel typen, maar woorden zeggen zo weinig soms)
Daarom, dikke knuffel.
Heel dapper dat je dit hebt geschreven heel mooi verwoord. Lekker genieten nu van je gezinnetje. X
Jeetje Sien, wat een heftig verhaal. Knap dat je dit durft te delen!
Mijn schoonzus heeft afgelopen jaar hetzelfde meegemaakt, dus ik heb een heel klein beetje een beeld waar je vandaan komt…
Geniet van de momenten.
Wat dapper om te schrijven en wat fijn dat je weer kan genieten van degene die jij en jou liefhebben. Een heel gelukkig 2014 gewenst.
Lieve Sien. Wat heb je dit mooi weten teverwoorden. Kippenvel en een brok in mijn keel. Ik hoop dat 2014 voor jou en je mooie gezin een prachtig jaar wordt waarin je kan genieten van grote maar vooral ook van de kleine dingen. Liefs!!
Sjee heftig Sien, op naar een fantastisch 2014!!
Geniet maar lekker van een klein kringetje eerst hoor en neem je tijd.. Prachtige dochter heb je met dito mama!
Lieve Sien, je hebt de weg naar beter ingeslagen en je gaat dat zeker afmaken. Ik wens je veel sterkte en hoop van harte dat 2014 voor jou en de jouwen een topper gaat worden.
Lieve Sien, wat bijzonder openhartig van je. Dat je jouw verhaal op deze manier hebt weten te verwoorden getuigt van moed, kracht en optimisme. Voor komend jaar wens ik jou en je gezin gezondheid, geluk en hopelijk straks ook weer succes en plezier op het werk. Hou je taai, zet m op… En blijf schrijven.
One day at a time
Veel liefs
ik zit hier met mn mond vol tanden, mijn handen willen niet typen, herkenning, meeleven en weten dat dat allemaal niet helpt, nix helpt, alleen jij kan door dat woeste oerwoud heenkomen… en dan ook nog helemaal in je eentje…
Ik wens je alles wat je nodig hebt om volgend jaar tot een prettig, leef- en genietbaar jaar te maken. Knuf voor jullie alle3!
Lieve Sien, heel herkenbaar voor me. Ik weet hoe diep je kan gaan, ik ken het gevoel van alles blokkeren en niks meer kunnen. Nu achteraf was het het grootste cadeau ever! Nooit wil ik terug maar het brengt je zoveel, echt!
Geef het tijd, wees lief voor jezelf, het komt zoals het komt en het komt goed. Heb vertrouwen.
Je hebt een prachtig gezinnetje en straks kan je weer met volle teugen genieten.
Xx van hier
Oh sien. Je bent toch zo een kanjer! Love you!
Lieve Sien, ik ken je niet zo goed, maar ik heb diep respect voor je verhaal en ik vind het mooi en moedig dat je het deelt. Wens jou, Fiene en Anne een heel mooi 2014 en meer! Liefs
Lieve Sien, goh ik ben een paar dagen stil geweest van jouw verhaal. Ik had zo’n totaal ander beeld voor me van jullie eerste periode als gezinnetje. Door wat ik meekreeg via IG herbeleefde ik mijn eerste dagen, weken, maanden met Kiki nu bijna 8 jaar geleden…mijn gelukkigste periode in mijn leven. Voor jou, weet ik nu, is dit dus totaal anders geweest. Wat ontzettend moedig dat je dit vertelt en wat zal dit een steun zijn voor anderen die dit ook doorgaan of zijn doorgegaan. Alle goeds, geluk en gezondheid voor jullie 3tjes.
Geraakt door je mooie treffende woorden die binnenkomen. Fijn dat je weer kunt genieten.