Silvia Verhoosel

Geen glorieuze viering. Geen treurig drama. Geen zakelijk succes. Slechts een kleine persoonlijke overwinning. Toen ik na 33.14 minuten over de finish kwam van het op één na kortste onderdeel van de Marathon Eindhoven, liet ik meer achter me dan vijf kilometer. Voor menig geoefende hardloper is deze afstand waarschijnlijk een lachertje. Voor mij was het een fysieke en mentale confrontatie met mezelf.

Ruim twee jaar geleden werd ik voor de eerste keer aan een hernia geopereerd omdat die maar niet over wilde gaan. Ik zat vast. Letterlijk en figuurlijk. De operatie verliep gelukkig goed. Het herstel behelsde alleen meer dan alleen lichamelijk weer sterk worden. Alles moest anders voor mijn gevoel. Ik vond mijn werk niet meer leuk. Was niet meer blij in mijn relatie. Niks was meer goed. Een bijzondere vriendin vertelde me hoe een twijg buigzaam is in de wind en dus de zwaarste storm kan doorstaan. Terwijl een ogenschijnlijk sterke boom, met zijn wortels diep in de grond, waarschijnlijk breekt. Wie het leven leeft zoals het is in plaats van hoe het zou moeten zijn en kan meebewegen met wat het brengt, is in staat om tegenslagen het hoofd te bieden. Ik besefte wat ze zei. Ik verzette me voortdurend met elke vezel tegen alles wat me tegenzat. Probeerde kost wat kost mijn rug recht te houden. Mijn leven hoefde niet anders, ik moest veranderen. Anders gaan kijken en buigzamer worden.

Dat je makkelijk in oude patronen vervalt in tijden van beproeving bleek toen ik na het overlijden van mijn moeder opnieuw last kreeg van een hernia. Het twijgje was blijkbaar toch weer een knoestige tak geworden die zich stijf hield om sterk te zijn. Na mijn tweede operatie op 1 februari van dit jaar besloot ik daarom ook letterlijk in beweging te komen. Ik daagde mezelf uit iets te gaan doen waarvan ik altijd had geroepen dat het niks voor mij was. Iets waarvoor ik van niks en niemand afhankelijk hoefde te zijn. Iets wat ik zelf zou doen. Hardlopen. Ik zorgde voor een stok achter de deur: de IAK Cityrun op 13 oktober. Met Evy’s zachte doch licht dwingende aanmoedigingen in mijn oor vond ik langzaam mijn ritme. Ook leerde ik op mijn ademhaling te letten en naar mijn lichaam te luisteren. Ik kreeg de smaak te pakken en liet me zelfs niet door regen of kou weerhouden. Het lopen gaf me energie. Zelfs als het niet top ging, gaf het feit dat ik mijn rondje uitgelopen had me een goed gevoel. Ik had geen streeftijd. Vijf kilometer aan één stuk uitlopen was mijn doel. En dat deed ik! In de stromende regen liep ik alleen te midden van duizenden andere lopers en bewees aan mezelf dat alleen ik degene ben die in beweging kan komen. Van stil zitten en piekeren wordt je namelijk niet sterk. Van bewegen en je hoofd leeg maken wel!

Ik ben Silvia Verhoosel (@uitdrukkelijk), marketingcommunicatieadviseur en copywriter die van verhalen houdt. Lezen, schrijven, luisteren en vormgeven. Wat je verhaal ook is, ik zorg dat het de moeite waard is om door te vertellen. Je vindt me in Eindhoven met Eddie, Cédric (2002) en ruwharige teckel Pluk en online: uitdrukkelijk.nl