Niets kan mij zo raken in het leven als de natuur. Natuur maakt je als mens nederig. Voor mij dan ook logisch dat mijn moment zich ook dit jaar weer afspeelt in de natuur van Afrika. Dit jaar mocht ik naar Zambia afreizen. Een prachtig land, waanzinnige landschappen, superaardige mensen en erg goed wanneer je liefhebber bent van safari’s.
Op een van de plekken waar we verbleven, lag een enorme meer wat een enorme magneet was voor duizenden dieren. Vanuit je hut, kon je het hele gebied overzien. In de ochtend mocht ik daar regelmatig een wandelsafari maken rondom het water. Een waanzinnige ervaring, waarbij je samen met een aantal Rangers, de wilde dieren van heel dichtbij kon zien. Wel goed luisteren naar de instructies van de Rangers natuurlijk, want je wilt natuurlijk niet de comfortzone van de Krokodillen of Olifanten binnendringen. Maar even stilstaan en voor je ogen honderden Impala’s zien oversteken en met Olympische springkracht over een watertje zien springen, dat is uniek. Of onderweg de Hyenapoep bestuderen, je kan mij niet blijer maken.
Prachtige momenten, maar het moment van 2013 was op de laatste dag van mijn vakantie. We reden met onze Landrover vanuit een van de kampen, terug naar het hoofdkamp. En opeens stond er een groepje Olifanten voor ons. En hoeveel Olifanten ik ook al gezien heb in Afrika, ik ben altijd weer enorm onder de indruk. Dit waren een aantal jonge mannetjes, in de bloei van hun leven. Maar direct viel me op dat ze er gehavend uitzagen. Een van mannetjes had moeite bij het eten. Ik zag dat zijn slurf bijna volledig doormidden was gebroken, er zat een enorme scheur in het midden. Het zou een kwestie van tijd zijn en deze zou er af vallen. Het zag er verdrietig uit, zo’n machtig dier met een bungelende niet functionerende slurf. Onze Ranger legde uit dat een olifant zonder slurf, kansloos was en dat het een kwestie van tijd zou zijn, of hij zou overlijden. Een van de andere jonge olifanten had littekens bij zijn poten. De groep jonge mannen was flink gehavend. We kregen te horen dat de olifanten in een door stropers gelegde val terecht waren gekomen. Ze waren ontsnapt, maar zouden het uiteindelijk niet redden.
Deze Olifanten confronteerden me recht in mijn gezicht met een gruwelijke kant van Afrika. De kant waarbij landen als China medeverantwoordelijk zijn voor het stropen van wilde dieren. Zolang Chinese ministers doodleuk op TV roepen dat ivoor een belangrijk bestanddeel is voor kanker bestrijdende medicijnen, blijft het ook bestaan. En weet dat met het stropen op specifieke dieren, het hele ecosysteem in disbalans gebracht wordt.
Mijn moment was het moment dat ik in de ogen van die jonge olifant keek en zag wat wij mensen aanrichten op deze planeet. We voelen ons superieur, maar wat is eigenlijk de bijdrage die wij leveren aan “onze” aarde? Wat voegen wij toe? Gelukkig zijn steeds meer mensen hiervan bewust. Ik wens jullie een gezond en gelukkig 2014. Met veel respect voor Moeder Aarde.
Stephan Fellinger. Amateur Ranger. Professioneel Levensgenieter, Verhalenverteller en Vrijdenker.
Mooi en te zeer waar.
Goed dat je als uitroepteken in je verhaal deze schaduwzijde laat zien. Wat een tragiek. En toch deel uit makend van ‘The Circle of Life’. Het leven blijft een mysterie.