Stephan Fellinger

Ik ben een bevoorrecht mens, ik mag een deel van het jaar wonen aan het strand, om precies te zijn aan de voet van duinen op een paar minuten lopen van de vloedlijn. Ik ga terug naar mijn jeugd, groeide met veel liefde op bij mijn grootouders. Mijn opa en oma hadden een pannenkoekenhuis in Heemstede en in de zomer woonden we vlakbij het strand in Bloemendaal, op een camping in de duinen. Bloemendaal was nog niet wat het nu is, het was een strand met een paar strandtenten waar je alleen een tosti en een broodje kroket kon bestellen. Het Bloemendaalse strand uit mijn jeugd, waar ik als jongetje met mijn emmertje en schepje uren langs de vloedlijn doorbracht. Het strand ook wat in mijn hoofd verbonden is met de fijne tijd die ik mocht doorbrengen bij mijn opa en oma. Een tijd waar ik een grote glimlach van krijg.

De plek waar ik tegenwoordig een deel van het jaar mag doorbrengen is Groote Keeten. Een piepklein dorpje aan zee in de kop van Noord Holland. Een plek waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan en die je doet denken aan hoe het strand ooit was in Nederland in de vorige eeuw. Ja inderdaad, een romantisch beeld van een breed, meestal leeg strand zoals ik dat graag zie. Nou ja leeg voor wat betreft mensen, want op het strand is het altijd druk met vogels. Of met zeehonden, die een paar kilometer verderop bivakkeren op een klein eilandje, de Razende Bol, een van de meest ruige en ongerepte natuurgebieden van Nederland (voor de nieuwsgierigen onder ons, check YouTube).

En sinds ik daar ben neergestreken, is er weer een kamertje in mijn hoofd opengegaan. Het kamertje waar dat jongetje woont die met zijn emmertje en schepje richting vloedlijn loopt en die dromerig langs het water staat. Iedere keer wanneer ik in Groote Keeten ben, heb ik de behoefte om een paar keer per dag naar zee te rennen met dat emmertje en schepje. Iedere keer geef ik daar heerlijk aan toe en loop ik vol verlangen naar de zee. Dat gevoel, dat moment is zo kostbaar. Dat is niet het gevoel van een dagje strand of een vakantie aan zee, waarbij je daarna weer naar huis afreist. Het is het gevoel van neergestreken zijn op de plek waar je juist thuis komt.

Dan merk je ook hoe belangrijk dierbare momenten in je leven zijn, het is de brandstof in je verdere leven. Dan merk je hoe die mooie herinneringen als jongetje verbonden zijn met een heerlijk gevoel in buik en hoofd dat ik nu iedere keer ervaar wanneer ik naar de vloedlijn loop. Wat ben ik dankbaar dat mijn moment een voortdurende plek in mijn leven heeft gekregen waardoor het niet zozeer één moment is, maar een moment dat zich heerlijk herhaalt.

Ik zei het al, ik voel mij en ben een bevoorrecht mens. Ik wens iedereen een prachtig en gezond 2016 vol met prachtige momenten. Onze momenten die de brandstof zijn in ons leven.


Stephan Fellinger, ontdekkingsreiziger en professioneel levensgenieter. Partner bij De Zaak van Vertrouwen, spreker, bestuursvoorzitter SpinAwards en eigenaar Blogo.nl. Liefhebber van Oost Afrika, Eivissa en Groote Keeten.

Stephan Fellinger Mijnmoment 2015 foto 2

5 gedachten over “Stephan Fellinger”

  1. Grappig. De Konijnenberg? Ik ben aan de andere kant van het Groenendaalse bos grootgegroeid!

    Zoveel herkenning in het leven aan zee. Heerlijk!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven