Steven Gort

“Ik heb last van een milde depressie. Ik wil naar God. Ik wil dood.”

Dinsdag 28 mei. ’s Ochtends 8:46 AM. Overpeinzing tijdens busrit. Mijn moment van 2013.

Nee. Geen zorgen. Dé doodswens heb ik niet. Klaar met leven. Dát wel. Ik ben bereid te sterven. De dood in de ogen te kijken. Omdat het goed is. Omdat het fijn is. Iedere dag. Iedere week. Iedere maand. Steeds. Sindsdien.

Klaar met leven.

Dat is klaar met wie ik ben. Mag zijn. Kan zijn. Voor haar. Die ik kwijt dreigde te raken. Op de valreep van het scheiden. Van ons kind. Die wij achter laten. Aan de zorgen van een ander. Die wij loslaten. En die wij af en toe ontvangen. In huis. Alsof hij bezoek is.

Dat is mijn wankelende patroon. Vatbaar bleek ik. Voor het missen wat er is. En wat ik zo moeilijk kon vatten.

Dat is beantwoorde liefde. Van haar. Die mij lief is. Die mijn alles is. Die mijn leven kleurt. Die mijn bloed doet stromen. Mijn hart vult. Iedere dag weer. Als nieuw. En het lukte ons. Om die liefde opnieuw te verbinden. Treffend verwoord in dicht. Door @MonicaBoschman.

verbinding maken

is samen uit de knoop halen

wat verwart

 

zodat weerstand

opgaat in lucht

Steven Gort Mijnmoment 2013 2

Klaar met leven.

Dat is klaar met geloof. Getuigen. De toe-eigening van het heil. Vergeving. Ik ken de dogma’s. Ik ken de preken. En het is voorbij. Ik weet. Een besef parkeert zich in mijn systeem. Dit jaar. Dat moment. Een zorgeloze ochtend. Een achteloze plek. De bus. Ik ben klaar voor de hemelpoort. En ik hoop daar nog heel lang. Niet te hoeven verschijnen.

Dat is vatbaar zijn. Voor alle ellende op deze aarde. Het verdriet. De pijn. Het onvermogen in de maatschappij. Om naast elkaar te staan. De ellendige dagelijkse werkelijkheid. Die ik nauwelijks nog kan plaatsten. Nauwelijks nog kan velen.

Klaar voor leven.

Dat is dankbaar terugkijken. Met dat moment in herinnering. De interne rust voelen. Ervaren. Eigenwaarde stabiel. Een degelijk fundament. En dierbaren zichzelf. Vrouw. Zonen. Dochter. Eenieder op zijn / haar manier. Op geheel eigen wijze. Met ruimte voor ontwikkeling. Vrijheid van beleven. Handelen en doen. Vrijheid van zijn. Worden. Verliezen. Dát ook. Omdat het mag. Altijd.

Het is goed. Het is volmaakt. Omdat ook pijn en moeite. Verdriet. Verderf. En zorgen. Uiteindelijk slechts bijzaak zijn. Dat weten. Daarop vertrouwen.

Dat is mij genoeg.


Ik ben Steven Gort (@StevenGort). Werkzaam als manager bij Informatiemanagement Belastingdienst in Apeldoorn. Ik woon in Putten met Annette, Mark (1995), Bram (1999) en Roos (2006). Onze middelste zoon Tom (1997) woont sinds juni 2012 in een pleeggezin in Ermelo. Gezin, film, muziek én bloggen vullen mijn vrije tijd. watnousociaal.nl

14 gedachten over “Steven Gort”

  1. Heel intens dit moment. Ik las een andere versie van dit moment op je blog en vind deze hier ingetogener, mooier omdat er wat meer afstand is. Indrukwekkend
    ook omdat dit nog meer een liefdesverklaring is.
    Dank voor het delen van dit moment. Jouw moment, jullie moment, ons moment. Ik hoop nog lang van je momenten te mogen genieten

  2. Zo dit moet indalen. Nu drie keer met tussenpozen gelezen en denk het nu te begrijpen / voelen. Eerst voelde het negatief nu voelt het als bevrijding, stabiel en vrede met wat is en komen gaat.
    Dank je voor het delen Steven.

  3. Bijzonder, hoe je jezelf bespiegelt en toch telkens weer afstand weet te nemen. Het is een proces dat voorbij gaat en binnen de tijd ruimte vraagt. Ruimte om te ervaren dat in je diepste pijn je grootste kracht ligt. Dankjewel. Alle goeds.

  4. Wow. Ik lees wat ik voel. Wat mooi verwoord. Zo begrijpen mensen het tenminste. Niet als je alleen maar zegt dat je klaar bent met het leven. Berusting, acceptatie, maar ook gewoon verder gaan en genieten. Van de liefde. Van het leven. Mooi. Dank je wel!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven