Thuiskomen in TeVreeland

Dit jaar ben ik na vijftien verhuizingen ‘thuis’ gekomen in Vreeland, een dorpje met 1865 zielen en nauwelijks voorzieningen, behalve een fijne dagwinkel. En dat is een hele overgang voor een ‘stadsmens’ kan ik verzekeren.

Maar na de eerste teug wijn bij de kennismaking van de eigenaar van ons huis wisten we al dat deze plek en omgeving was voorbestemd voor ons. Nu bijna een half jaar verder, leven we nog steeds in een sprookje. Ik ontdek hier nog steeds levenscirkels, krijg de kans een eigen Blue Zoneleven te creëeren, wordt bemind en geniet intens van de prachtige mensen die in Vreeland wonen. Ik blog wekelijks over een inwoner via www.tevreeland.com onder de veelzeggende kop ‘Waar vriendelijkheid nog besmettelijk is’.

Nog voordat de provinciale weg tussen Vinkeveen en Hilversum was aangelegd was Vreeland een niemandsland waarbij de lokale bevolking zichzelf moest onderhouden. Tal van winkels waren er toen nog en de mensen blonken uit door elkaar tot steun te zijn en waar mogelijk te helpen. De absolute voedingsbodem voor geluk. Vreeland is inmiddels een landingsplek geworden voor Amsterdammers die graag buiten willen wonen met hun gezinnetje. Maar de cultuur van helpen en samen genieten wordt door elke nieuwkomer geadopteerd. Dus ook door Marie-Françoise en mij!

Buurman Joost die na zijn pensionering als architect een deel van zijn huis aan ons heeft verkocht, trakteerde ons en de andere nieuwe buren op een straatfeest ter verwelkoming. Met prachtig gedekte tafels werden we verrast met heerlijke gerechten en wijnen waar zelfs ‘buurman en sterrenkok’ Paul Fagel van genoot. Een voorbode voor een nieuw leven.

Corona remt ons nog af, maar straks ben ik uitgenodigd lezingen te organiseren over een gelukkig en gezond leven (BlueZones) in onze monumentale kerk, die dateert van 1265. Door de stichting Sterren van Vreeland ben ik uitgedaagd plannen te maken en uit te voeren, variërend van een filmhuis tot het organiseren van sportactiviteiten voor jong en oud.

En tussendoor probeer ik te begrijpen waarom ik in dit paradijslijk dorpje kan en mag wonen. Ik werk op dit moment aan een familieboek voor de heer Hans Swelheim, wiens Joodse familie in de tweede wereldoorlog deels omkwam. Hij bewoont in Vreeland een landgoed met een fenomenale beuk in zijn tuin. Wellicht de grootste en mooiste van het land, zo hebben experts hem laten weten. Volgens de heer Swelheim schijnt er ook in Leiden nog een mooie te staan, binnen de singels op een kerkhof. Laat de gedenksteen van mijn overleden vrouw Conny nou toevallig onder die beuk staan….

Door mijn vrouw had ik ooit van Vreeland gehoord. Tijdens een vakantie in Griekenland had ze Eveline van Schaik uit dat dorp ontmoet. Later was ze ook getuige op haar huwelijk. Zelf zat ik toen voor het Algemeen Dagblad in het buitenland. Inmiddels heb ik de foto’s van dat huwelijk gevonden en ook de ouders van Eveline ontmoet. Zo bijzonder om dan te horen hoe liefdevol ze – meer dan 20 jaar na haar dood praten over mijn vrouw. In Vreeland ben ik dus thuisgekomen.

10 gedachten over “Thuiskomen in TeVreeland”

  1. Dag Herman, mooi dat je ons gezamenlijke paradijs hebt gevonden en er TeVreeland bent. De plek waar nu al tenminste 3 MijnMoment-ers leven. Hopelijk gaan we elkaar een keer zien: bij Mevrouw Daalder, de Dagmarkt of op een van de markten – als die weer kunnen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven