Sinds het overlijden van mijn vader was ze zichzelf niet meer. Haar leven stond in het teken van zorgen voor haar man en kinderen. En toen haar kinderen waren uitgevlogen en haar man was overleden was er dat veelbesproken zwarte gat.
Even probeerde ze nog iets van het leven te maken. Ze ging voor haar doen zelfs een beetje los..Maar al snel bleek dat die nieuwe manier van leven niet de hare was.
Langzaam maar zeker werd de kwaliteit van haar leven minder. Het harde werken haar hele leven had haar lichamelijk geen goed gedaan en ook mentaal had ze al te veel te verwerken gehad.
Mijn moeder was een sociaal mens, leefde met iedereen mee en droeg veel leed van deze wereld mee op haar schouders. Loslaten was niet haar sterkste kant. De laatste jaren liet haar geheugen haar in de steek en leefde ze veel in het verleden. Het was triest om te zien dat zij vooral de mindere momenten van haar leven herinnerde. Vaak stelde ze de vraag “ “leven mijn broers eigenlijk nog?”.
Het antwoord was iedere keer weer teleurstellend en iedere keer weer moest zij het verdriet van het verlies opnieuw verwerken. En zo ging het met veel mensen uit haar verleden.
https://www.youtube.com/watch?v=s32AaeBNa_I
Ze was op. Zowel lichamelijk als geestelijk werd het leven zwaar. Mijn zussen, broer en ik probeerden nog zoveel mogelijk liefde en plezier in haar leven te brengen. Ze stond er nauwelijks nog voor open. En hoewel de angst voor de dood en vooral de angst voor het afscheid nemen van ons sterk aanwezig waren, zat ze eigenlijk te wachten op haar verlossing.
6 februari 2012 was het zover. ’s Ochtends in alle vroegte heeft ze haar rust gevonden. Ze heeft geen afscheid van ons hoeven nemen en een langere lijdensweg is haar bespaard gebleven.
Ik mis haar en denk vaak aan haar. Maar het is goed zo.
“kijk hè uit jochie”, “Doe dat kouwe nekkie dicht. Moet ik een sjaal voor je breien?” “Neem lekker erwtensoep mee uit de vriezer”, “joh, blijf lekker thuis, het is zulk slecht weer.”, “kom, we nemen er nog één..over 100 jaar zijn we allemaal kaal.” “Voorzichtig hè Tjappie…wanneer zie ik je weer?”……..
Mijn moment van 2012 draag ik op aan mijn lieve moeder. Met dank aan Henk-Jan die mij hier de ruimte voor geeft.
Ik wens iedereen die dit leest een prachtig 2013.
Met respect! Mooi!