Het is een paar minuten na middernacht, wanneer ik zachtjes de sleutel omdraai in de zware voordeur van ons nieuwe huis. Het ruikt nog naar verf. Op sommige plekken hangen peertjes aan het plafond. Of alleen draadjes. Maar het is heel mooi aan het worden.
Wat is het toch fijn om na een zinderende muziekavond veilig thuis te komen. Het kost me moeite om niet het hele huis wakker te maken met mijn gestommel. Drie saxofoons, een koffer met kleding, allerlei accessoires en een fles wijn.
Aan het eind van de gang word ik verwelkomd door mijn hond. Ze rekt zich uit, kwispelt en kijkt me vragend aan. Ja schat, natuurlijk gaan we nog even een blokje om. Het is helder, niet koud en we zetten meteen de pas erin.
Ik ben licht bezweet en sta nog stijf van de adrenaline, net terug van een geweldige avond met Gare du Nord in de schitterende zaal van Tivoli Vredenburg. Een optreden dat álles had. Honderden mensen in extase. Wij zelf ook, op het podium.
De toegift zal ik niet snel vergeten: die moest ik á capella inzetten, helemaal in mijn eentje dus. Onbegeleid, vanuit het niets. En dat was voor mij (als invaller) nou nét het éne stukje waar ik niet op voorbereid was. Het pakte goed uit. Ik improviseerde me er doorheen, en gelukkig viel het allemaal magisch op zijn plek. Dat gebeurt maar een paar keer per jaar. Je weet nooit wanneer. Een avond dus, om niet snel te vergeten.
Halverwege de nachtelijke wandeling zet ik mijn telefoon aan. Even het nieuws checken. Eerder op de avond had ik vaag iets opgevangen over een schietpartij in Parijs, maar in de roes van het optreden had ik het nieuws grotendeels gemist. Ik begin te lezen.. langzaam dringt het drama tot me door. Mijn maag draait zich om.
Eenmaal thuis, sluit ik alles af en maak ik me klaar voor de nacht. Vlak voor het slapen gaan kijk ik (zoals elke avond) nog even bij mijn kinderen. Die liggen heerlijk te slapen. Nietsvermoedend en veilig. Wat een zegen dat ze in harmonie opgroeien, dichtbij ons. Ik voel me dankbaar en verantwoordelijk.
In stilte blijf ik wat langer bij hen zitten dan normaal. Ik kijk, ik aai door hun haartjes, ik ruik aan hun huid, ik probeer te knuffelen zonder hen wakker te maken.
Wat moet je zeggen. Wat moet je denken. Ik kus hen nog een paar keer extra.
Tom Beek is saxofonist, tekstschrijver en consultant. Hij treedt op met eigen groepen, als sideman en geeft les. Schrijft, spreekt en adviseert over ondernemen, creativiteit en muziek in eigen beheer. Tevens WordPress-helpdesk, koffieleut, fotograag, twitterfreak en jazzfanaat. http://www.tombeek.nl
—
Foto 1 door Jostijn Ligtvoet http://jostijnligtvoet.nl
Foto 2 door Lodewijk Beek
Mooi Tom….
Wat lief, Tom!
Mooi… Een klein moment waarin zoveel zit…
Jij kunt met jou saxofoon prachtige geluiden produceren maar ook het verwoorden van jouw gevoelens gaat je prima af!
Herkenbaar gevoel, maar laat je euforie van het optreden overheersen!
Mooi!
Daar zit muziek in
Ja die avond was mooi, ik was erbij en weet nog dat ik dacht… dat is toch Tom Beek? Ik was ook verbijsterd bij thuiskomst. Te bizar voor woorden. Wat heb je dit – weer – mooi opgetekend!