Ik doe de tuindeur dicht. Buiten schuif ik één van de stoelen opzij. Ziezo, precies op de goede plek. Ik ga zitten, sluit mijn ogen en laat de zon op mijn huid schijnen. Ik doe niks, ik ben niet bezig, ik hoef niks.
Ik herken mezelf bijna niet meer. Ik ben toch die jongen met altijd een telefoon of een laptop binnen handbereik? Aan het mopperen, wanneer het Internet weer eens niet werkt of traag is? Zo’n gast die steeds een hele winkel met zich meesleept, overal naar toe. Om elk gaatje tijd maar te vullen. Met iets te luisteren, iets te twitteren, te lezen of te ontdekken.
De afgelopen vijfentwintig jaar was ik onafgebroken aan het werk. Altijd bezig. Het idee dat ik harder moest werken dan wie dan ook. Up to date blijven. Beter worden. Nieuwe dingen leren. (En slapen, ho maar.)
Nu op dit moment, wanneer we een paar dagen vrij hebben genomen, kost het me geen enkele moeite om onbereikbaar te zijn. Rationeel gezien is er weinig reden om te ontspannen. Tijdens de paar dagen vrij in het oktoberzonnetje ben ik nog bezig om een paar grote zakelijke tegenslagen te verwerken. Ziek was ik ervan geweest. Het had me allemaal enorm veel tijd en geld gekost. En tranen. Ik wil nooit meer mijn familie meenemen in de risico’s die ik had genomen. Ook al had ik goeie dingen gedaan, het voelde alsof ik had gefaald. Het had me diep geraakt. En toch zat ik daar in de zon als een koning.
Kijk nou eens naar jezelf, leek het moment te willen zeggen. Ondanks alles ben je niet omgevallen. Integendeel: je staat als een huis. Je hebt alles nog. Je bent weer een paar stappen verder, je hebt veel geleerd. Misschien ben je nu wel rijker dan ooit.
Ik voelde rust, helderheid en kracht. Over wie ik ben. Over wat ik wil in mijn leven. Over wat belangrijk is. Over wat ik waard ben. Over de liefde van mijn leven.
Lang duurt dit moment niet. Rechts van mijn tuinstoeltje hoor ik mijn hond zachtjes knauwen op de frisbee, zielsgelukkig. Links loopt mijn zoontje heen en weer, tussen de zandbak en mij. Binnen zit ze, de liefde van mijn leven. Met een baby’tje in de buik. En een boek op de bank. Ik stuur haar een handkus en stroom over van liefde.
Tom Beek (1969) is saxofonist, tekstschrijver en consultant. Heeft als kind teveel tekenfilms gekeken. Liefhebber van mensen, muziek, taal en fotografie. Pionieren op het grensvlak van creativiteit, communicatie en ondernemen. Woont in Utrecht. tombeek.nl
Van harte met de tweede-op-komst! Zo’n koningsgezin maakt het leven helemaal een feestje.
Rijk, heel rijk, dat besef.
Je verhaal is voor delen herkenbaar voor me, goed dat je niet bent omgevallen….
“Overstromen van liefde.”
Wauw! Houd vooral dát gevoel vast! Ik wens je een liefdevol 2015.
Pfff. Tranen. Prachtig!!
Mooi Tom… *zucht*
Ik ben trots op jou Tom, en vooral gelukkig dat jij mijn zoon bent
Leven, ervaren, leren en weer een stap verder komen. Soms gaat dat het snelst als je niets doet. Mooi moment!
Niets belangrijker dan die intense tevredenheid met de kleine dingen (die eigenlijk heel groots zijn)!
Dank allemaal voor de mooie reacties.
Ik weet heel goed wat ik in het leven wil (en niet wil), maar mijn gezin is heilig.
Mooi Tom, jij raakt immer weer mijn kern, wat je ook doet, speelt of schrijft…
Brenda Frans
1e kippevelmoment in 2015! Dank je