Ik slaap nog diep wanneer ik me bewust word van een vreemd geluid. Ik lag te dromen over saxofoonsolo’s, maar daar heeft dit geluid niets mee te maken. Het is alsof er een rijdende trein tot stilstand is gekomen. Langzaam dringt het tot me door. De muziek in mijn hoofd verstomt en ik raap mijn hersens bij elkaar.
Die rijdende trein, dat was de rustige, regelmatige ademhaling van mijn zoontje. Hij was vannacht verdrietig geworden, we hadden hem bij ons in bed gelegd en we waren allemaal heerlijk in slaap gevallen. En nu is hij wakker. Hoelaat is het? Zes uur. Ik voel zijn vingertjes tegen mijn arm. Ze zoeken mij op. Het zijn de ongecoördineerde bewegingen van een baby. Als de bladeren van een bloem die een beetje meekrullen met de wind. Hij is nog zo klein. En toch al zo groot.
Het is nog pikdonker. Op de tast schiet ik snel wat kleren aan. Ik hijs mijn kleine mannetje uit bed en sluip de kamer uit. Zijn mama mag nog even blijven liggen. Op de gang steek ik een zacht lampje aan. Ik leg mijn zoontje op de commode. Hij wrijft in zijn oogjes. Geroutineerd start ik het ritueel voor een schone luier. Dit heb ik al zo’n duizend keer gedaan, schat ik. Ik vind het helemaal niet vervelend. Het zijn altijd momenten van contact die ik voor geen goud wil missen.
We proberen geen geluid te maken en verplaatsen ons naar de keuken. In een paar seconden floep ik de waterkoker aan, een paar lampjes. Ik zet mijn kroost even op het kleed, naast zijn nieuwe speelgoed. Binnen een halve minuut heb ik een fles voor hem gemaakt. Op de bank schuif ik de slapende hond opzij en ik geef mijn zoontje de fles. Hij is nog helemaal verfrommeld. Met zijn haartjes nog door de war, in zijn slaapzak.
Ik geniet intens van deze momenten. De wereld slaapt nog. In ons huis, ons prachtige nieuwe huis, heerst rust en ruimte. Dat wilden we! Voor onszelf, voor elkaar, voor ons zoontje. Na maanden van stress, gedoe en een heleboel geld was het gelukt.
Het is zo’n leuk jongetje. Het is geweldig hoe hij zich ontwikkelt. Hij lacht, hij speelt, hij daagt ons uit en wiebelt lekker mee op muziek. En hij loopt al bijna! Gelukkig geeft hij ook goed aan wat hij nodig heeft. Geluidjes maakt hij ook graag. En dan bedoel ik niet het gehuil van de eerste maanden. Zijn woordjes zijn ‘hey’, ‘haai’, ‘die’ en ‘mimi’.
Prrrt. Ah, de fles is leeg. Mijn zoontje kijkt een paar seconden voldaan voor zich uit, laat een boer en zegt dan, met stralende oogjes: ‘papa’.
Saxofonist Tom Beek is dagelijks te vinden op jazz- en poppodia, in theaters, in de studio en maakte vier cd’s onder eigen naam. Daarnaast schrijft, adviseert en spreekt hij over kunst, creativiteit en ondernemen.
Heerlijk Tom. Iedere dag weer een avontuur. 😉
Herkenbaar (de jongste is nu 4) en heel mooi omschreven.
Liefde!
Prachtig! En poeh, wat is dat voor mij alweer lang geleden (dochter is alweer 14).
Mooi vader-zoon-moment. Dank voor het delen.
Wat zijn gewone dingen toch prachtig. Blijf ze herkennen
Hierbij smelt elke papa 🙂
Geluk zit vaak in kleine onverwachte momenten….Prachtig!
Elke dag, elk moment is weer een ontdekking. Alle fases schitteren op hun manier. Dat maakt het zo bijzonder en puur! Genieten blijven!!!
Prachtig Tom, die kleine maar o zo mooie momenten. Ik wens je er nog veel van in 2014!
Klein en fijn en je brengt me zo 5 jaar terug in de tijd. Mooi!
Mooi moment Tom. Mijn jongens
Torenen een kop boven me uit inmiddels. De ochtenden zijn heel stil en voor me/onszelf. Zij slapen tot ver over de middag uit. En noemen me mamaatje. Het blijft leuk elk moment.
Mooi moment, Tom! Omdat iedere ouder het herkent, maar omdat jij het op een manier omschrijft die ons doet beseffen hoe mooi het is!
Mooi man!!!
Ook tantes smelten hiervan
Mooi!
Ik word er helemaal warm van, alsof ik even naast je zat. Mooi moment.
Genieten!
Dank voor alle mooie reacties!