Tom Beek

Als je goed keek, kon je het al een beetje aan haar zien. In haar gezicht was iets veranderd. Ze straalde meer dan anders. Ze had een andere, vollere kleur. Er waren kleine dingen en opmerkingen, waarvan later pas tot me doordrong wat ze betekenden.

Bij de drogist ging ik op zoek naar het kleine, plastic apparaatje dat we nodig hadden. Het leek een beetje op een thermometer. ‘Kun je me er een bepaald merk aanbevelen?’, vroeg ik aan een vakkenvullend meisje in een lichtblauw tenue, terwijl ik losjes naar het schap wees. ‘Eh, nee,’ lachte ze, ‘ik heb er zelf nog geen ervaring mee.’ Dat hoopte ik ook voor haar, ze was hooguit zestien.

Later die dag had ik, als een spion in een James Bondfilm, de gebruiksaanwijzing fotografisch in mijn geheugen opgeslagen.

Toen was het ineens maandagochtend, Tweede Pinksterdag 2012. Lisette keek me aan, ingehouden blij en voorzichtig lachend. Wat hou ik toch van je, dacht ik nog. Ze wees naar het apparaatje. Er stond een streepje. En later nog één. Heel helder. Zij moest lachen. Ik ook. Zie je wel, dacht ik. We worden mama en papa!

Hilversum, 14 oktober. Udo is klaar met het instellen van de opnameapparatuur. Ik ben warm gespeeld. We lopen allebei op onze sokken. Er schijnt deze middag een helder, zacht licht in de kerk. Edwin heeft net foto’s gemaakt en is alweer naar huis. Lisette is koffie komen brengen en een kus. Het is stil, aangenaam stil. Na de laatste check, een slok koffie en het ophijsen van de broek is het nu tijd om te beginnen.

De voorbereidingen hadden slechts een paar weken geduurd. Maar ik ben helemaal klaar voor dit moment. Mijn saxofoons voelen dichterbij dan ooit. Als een verlengstuk van mezelf. De wisselwerking met de akoestiek in de kerk is nóg mooier en echter dan de vorige keer.

Na een paar nummers, die ik goed had ingestudeerd, spoort Udo me aan om improvisaties te doen. Helemaal vrij. Ja tuurlijk. Inspiratie genoeg. Een beetje eng is het wel. Gewoon maar beginnen. Maar wat ga ik doen? Geen idee. Komt goed.

Ik luister en adem de stilte in. Ik voel de grond onder mijn voeten. Ik hoor mijn saxofoon spelen, als vanzelf. Er ontstaat een gesprek. Een dans van geluid. Ik zing op mijn sax. Dit is mijn stem. Dit is ‘Bliss’.

2012 was voor mij het jaar van vertrouwen. Vertrouwen in de weg van het hart. Vertrouwen in wat je waard bent. Vertrouwen in de richting die je toch allang gekozen hebt. Vertrouwen dat er altijd is en was, zonder dat je ernaar hoeft te zoeken.

2012 werd het jaar van nieuw leven. In juni werd duidelijk dat mijn vriendin Lisette en ik een kindje verwachten (ETA januari 2013). Begin december verhuisden we naar een prachtig huis in Utrecht. Een paar dagen later zag mijn vierde solo-album ‘Bliss’ het levenslicht. Met beide ben ik ongelooflijk blij en trots. Ik proost met jullie en kijk vooruit in liefde, rijkdom en goede gezondheid. Happy new year!