Ze pakt haar telefoon. Scrollend door onze playlist vindt mijn vrouw precies het goede nummer. De Sonos gaat aan. Bij de eerste geluidjes beginnen we meteen te dansen.
Het zal er vast leuk uitzien, bedenk ik me: twee hele kleine kinderen en twee volwassenen. En natuurlijk onze hond, die kwispelend door de hossende roedel heen loopt en — vermoeden wij — wel nooit iets zal begrijpen van dit familieritueel.
Eerst het lievelingsliedje van mijn dochter. Nee okee, niet van haar, maar van ons. Waarom eigenlijk? Eén van haar bijnamen is Rosamunde, dus dan kom je al gauw bij die weerzinwekkende Duitse schlager. Dat mag de pret niet drukken. En ach, het duurt maar twee minuten. We spoelen gauw weer door. Onze eigen familielijst. Van Justin Timberlake en D’Angelo naar Kinderen voor Kinderen en Harry Connick, jr.
Mijn dochtertje — die op dat moment nog niet, maar inmiddels wél praat — maakt goedkeurende geluiden, lacht met haar ogen, wiegt met haar heupen en zwiert in haar jurkje.
We zingen luidkeels mee, de hond blaft. En nu allemaal achter papa aan!
Een wilde polonaise ontstaat, iedereen hobbelt een andere kant op. Het lijkt wel een druk kruispunt, waar alle stoplichten zijn uitgevallen.
Ha, nu hebben de volwassenen allebei een kind op de rug.
Het ultieme moment is, wanneer de hond weet niet meer achter wie ze aan moet lopen. Dan is de chaos compleet.
Ineens roept mijn stuiterende zoon: “En nu MIJN liedje!” En gelijk heeft-ie. We zagen het verzoek al aankomen en zonder enige vertraging wordt-ie ingestart: ‘Don’t Worry’ van Madcon.
Hij noemt het liefdevol ‘Mijn Kobijn Adeen’. Daarmee citeert hij natuurlijk een deel van het refrein, weten wij. Maar wij dan nog weten niet wélk stukje precies. Geen haan die daar naar kraait.
Samen dansen is zo mooi, zo gezellig. Ik koester het. Voor mijn zoon is het een moment van ontlading en perfecte harmonie tegelijk.
We zijn onder elkaar. Ongeremd. De polka, de bostella, de hoky-poky en de twist. Het mag allemaal. Drie maals daags gek doen en raar bewegen, dat zouden meer mensen moeten doen.
Aan dit tafereeltje dacht ik vandaag even terug toen ik op de fiets stapte. Ik hing de boodschappentas, die naar vers brood rook, over het stuur. Ik begon te trappen en in mijn rug voelde ik twee kinderarmen, die zich om mijn middel heen vouwden.
“Papa? Zullen we zometeen thuis ‘Mijn Kobijn Adeen’ nog eens draaien?”
“Dat is een héél goed idee, schat, afgesproken!”
Momentje hoor, je vader is even gesmolten.
Tom Beek (1969) is premium saxofonist, copywriter, WordPress-expert, strateeg en helpdesk voor honderden creatieven. Jazzfreak en twitterfanaat die graag wandelt, reist en fotografeert. Houdt van bakkies doen, verse wifi en vooral van zijn gezin.
Ach, wat een geweldig leuk #mijnmoment en het bijzondere is dat dat moment zich blijft herhalen! Heerlijk om te lezen, word ik blij van! En Tom, ga vooral door met die leuke woordspelingen op de SM!
Superlollig tafereeltje 😀 doet me eraan denken dat ik ook vaker gewoon ff gek moet doen op muziek…
Zo hebben wij de familieknuffel.. dan pakken mijn vrouw en ik ieder een kind en knuffelen en kussen met zijn vieren elkaar helemaal wild. Schaterlachen is het dan, dat is ons momentje