In april en mei van dit jaar hadden wij onze ‘grote’ vakantie. Bijna drie weken lang was ik met mijn gezin in Italië en Zwitserland. We lieten onszelf onderdompelen in het gemoedelijke leefritme. We laafden ons aan de Toscaanse zon en aan de geur van olijfbomen, mozzarella, wijn en verse tomaten. We waren de hele dag buiten. En in goed gezelschap uiteraard. Ook de rustieke heuvels zorgden ervoor dat onze batterijen helemaal werden opgeladen.
Eenmaal thuis, toen de kinderen weer naar school waren en wij ons ‘normale’ leven weer opstartten, maakte zich een gevoel van mij meester, dat nog het beste te beschrijven is als: “Wat doe ik hier in godsnaam tussen al dit beton?”
Samen met de nog overgebleven konijnen en fazanten zien we de laatste jaren hoe de gemeente Utrecht elke centimeter grond gebruikt om te bouwen. Het is hier vol en druk. In onze wijk Hoge Weide gaat er geen dag voorbij zonder heien, zagen, schuren, boren, graven, drillen of metselen. Elk moment van de dag wordt er wel iets gebouwd. Wegen die gisteren zijn aangelegd zijn morgen alweer verdwenen, of zijn inmiddels omgeleid. De tunnel is vaker dicht dan open. Een goede plek om met de hond te wandelen, ligt steeds een stukje verder weg. Mooie zonsondergang? Zien we niet. We zijn volledig omgeven door hoge nieuwbouw. Die bouwdrift gaat nog flink door de komende jaren, met Leeuwensteyn en Strijk Viertel. Door de eindeloze bouwprojecten onstaan ook onveilige en ongezellige situaties. Mensen die elkaar in de drukte niet zien, letterlijk en figuurlijk. Elkaar niet groeten. Elke ochtend zie ik kilometers file. Gestresste mannen die alleen aan zichzelf denken. Opgefokte vrouwen die op tijd de school proberen te bereiken in hun SUV. Een dagelijks gevecht om een beetje tijd en ruimte. Tijd kun je vóór zijn, maar van ruimte kun je niet winnen.
Hoe goed wij het hier verder ook hadden (het liefst zouden we ons huis verplaatsen), we besloten op zoek te gaan naar iets beters. Naar iets wat we hier niet meer kunnen vinden. En dat lukte.
We vonden een prachtig huis in Friesland. Niet al te afgelegen, niet al te ver de provincie in, aan de rand van een prachtig bos. Minder beton, minder stress. Meer natuur, meer levensruimte, gezondere lucht.
Eind september deden we een bod en op 3 oktober was het raak. In maart 2020 gaan we verhuizen. Ik heb nu al superveel zin in dit grote avontuur met mijn gezin!
Tom Beek: saxofonist, schrijver, webdesigner/consultant voor creatieven, fotografie
Goede keus, Tom. Heel veel (woon) plezier in het mooie Friesland. En een avontuur? Nee toch? Het is gewoon heel fijn wonen in een heel fijne beschaafde omgeving met doorgaans heel fijne, heel beschaafde mensen.
Veel geluk voor jou en je gezin Friesland Tom!
Ja ik kan alleen maar zeggen hartstikke groot gelijk! Ik wens jullie veel verademing en gemoedelijkheid en dat jullie je plek kunnen vinden daar!
Ik lees dit verhaal na dat van Agnes Swart. Mooi setje verhalen!
Goed idee. Wij kijken iets verder: naar Salento of Algarve. Binnen 5 jaar. Succes en plezier!
Ik zei gister nog tegen een vriend in de auto, ze blijven hier ook maar bijbouwen. En dan woon ik dus in Sneek. Maar eerlijk is eerlijk het is minder erg dan in de “randstad”. En de tijd dat je in de file staat daar, ben je van hier net zo snel “daar”. Leuk dat je hier komt Tom!