Vieve ter Laak

‘Achterover-middenerin …. Achterover-middenerin.… Achterover-middenerin ….’.

Mijn mantra op spannende momenten. Hoor ik je grinniken? Haha, nee, het is niet wat je denkt.

Het is een opdracht.

Schouders naar achteren, diep zitten op mijn billen, goed in evenwicht blijven. En ontspannen. Dan houd ik de controle in galop en vlieg ik bij onverwachte bewegingen van het paard er niet vanaf.

ACHTEROVER!

MIDDEN ERIN!

Vier en een half jaar geleden knalde mijn dochter hard van haar paard. Ik stond aan de bakrand en zag het gebeuren – ik zie het nu nog steeds voor me. Ik schrok me kapot, dook weg achter de moeder die naast me stond, durfde bijna niet te kijken. Ik bevroor. Dat overkomt me als ik heel erg bang ben: ik freeze.

Wonder boven wonder had Lara niks gebroken en klom ze dapper weer op haar paard. Helaas hield ik er wel iets aan over. Vanaf dat moment was ik doodsbang voor paarden en paardrijden. Helemaal stijf van stress als we naar de manege ‘moesten’. Ik ging, niet gehinderd door verstand van paardrijden, continue instructies geven. “Voorzichtig! Hé, doe ‘ns niet!! Zitten Lara, ZITTEN!”. Het was gewoon geen doen.

Ik overwoog serieus om te stoppen met die paardrijlessen. Ja, het was Lara’s lust en leven, maar zo ging het ook niet. Iemand zei: “Nee joh, da’s echt zonde! Weet je wat jij moet doen? Zelf gaan rijden!”

En dat deed ik.

Oh, wat ben ik bang geweest. De hele dag misselijk als er ’s avonds les was. Met buikpijn naar de manege – Lara moest mee, anders durfde ik niet. Uren heb ik op mijn beginnerspaardje in het midden van de bak gestaan, terwijl de anderen om mij heen draafden. Freeze! Ik heb gehuild en op mezelf gevloekt. Ben gestopt met de lessen en weer begonnen. En doorgegaan: door het eindeloos geduld en de grappen van de instructeurs en de andere ruiters mezelf telkens bij elkaar gepakt en doorgegaan.

Omdat paardrijden echt, echt heerlijk is.

En omdat er achter de angst een enorme vrijheid bleek te zitten.

Voorheen was angst voor mij een doorslaggevend argument om iets te doen of juist te laten. Sinds ik heb leren paardrijden is het minder bepalend geworden, ook op andere vlakken in ‘t leven. Wat een vrijheid is dat!

Tegenwoordig geef ik mezelf elke donderdagmiddag vrij. Dan is het huppakee naar de manege, paard zadelen en met een groep vriendinnen en vrienden naar buiten, de bossen in. Weer of geen weer. Meestal een uur, soms een dagtocht of zelfs twee dagen. Wat een geluk is dat!

Trouwens: de freeze is nooit helemaal weg, maar ik kan ‘m aan. Gisteren nog. We galoppeerden over een kale akker en plop, daar zijn de beelden in mijn hoofd. Mijn paard, in volle vaart ervan door, niet te houden. Ik voel de angst, de freeze is dichtbij. Dan helpt de mantra: ACHTEROVER – MIDDEN ERIN!

In het dagelijks leven ben ik coach en trainer ‘Zelfbewust Werken’. Ik moedig medewerkers in bureaucratische organisaties aan om frustratie en onmacht om te buigen naar het nemen van invloed en regie: concreet, helder en toepasbaar. www.heldere-zaken.nl