Vivienne Aerts

Dit jaar is voor iedereen wel een jaar geweest waar we het anders deden dan anders. Het jaar begon zo goed: ik ging voor mijn werk bij Berklee College of music in Boston naar de Jazz Education Conference in New Orleans, ik zong op mooie podia, ik organiseerde als onderdeel van de Fulbright Alumni Board in New York de Diplomatic Reception in het gebouw van de ‘US mission to the UN’, later die maand hadden we met Vervool een prachtige show in de Moooi showroom in Manhattan. Een flinke stap voorwaarts in ons creatieve proces, waarbij ik niet alleen verder ging met mijn muziek samen met celliste Mariel Roberts, maar ook creëerde ik de outfits en maskers voor deze show. Het voelde alsof we het helemaal gingen maken dit jaar. Maar toen viel alles stil.

Ik was toevallig in Nederland voor een show toen stuk voor stuk vluchten van en naar New York werden geannuleerd. We hebben toen besloten om de pandemie af te wachten in Nederland want ons leuke huisje in Leiden geeft toch wat meer vrijheid dan ons schoenendoos – appartement in New York. De weken werden maanden, alle evenementen werden geschrapt en enig uitzicht op een concert of Vervool show was er niet.

Als ‘goedkope vakantie’ en om er toch even tussenuit te zijn kochten we in de zomer een klein houten zeilbootje en besloten een paar weken rond te zwerven op het water. En met klein bedoel ik klein; de zitplek van een BM16m2 is ongeveer 5 vierkante meter, waarin we matjes uitrolden om op te slapen en ’s nachts met het dekzeil een tent maakten. Ted maakte ’s ochtends koffie en gekookte eitjes op het achterdek met een pitje op een gasflesje. Wel had ik mijn laptop en microfoon meegenomen voor het geval mijn creativiteit toch een vlucht zou nemen. Hopelijk. 

We waren alleen op het water, we gooiden ’s avonds een anker uit om in een baaitje van een grote plas te overnachten en staken een lichtje aan. De zon was onder en de geluiden van de dag vaagden weg. En toen gebeurde het. In een moment van totale rust pakte ik nog eens het lied van Larry Miller erbij. De bevriende componist van pianist Kenny Werner had me gevraagd om op een paar van zijn nummers te zingen. Dit lied ging over liefde en hoop. “Let’s dive into those waters, learn to swim so joyfully, then we live be together, in peace and harmony.” Het ging over hoe je soms in het diepe moet springen om weer hoop te vinden in een uitzichtloze situatie. 

’s Nachts op het water is het stiller dan de stilste studio. Er is niets, enkel de sterren, wie je bent en wat je kan. Dat gaf mij de hoop die ik nodig had. Ik nam het nummer die nacht op. ’s Ochtends ging de zon op, de wereld ging weer leven en ik voelde me een stukje lichter.

Soms moet je alles loslaten om helder te zien wat je allemaal wél kunt. De pandemie is nog niet voorbij, de strijd is nog niet gestreden. Maar ik weet dat we hier met z’n allen doorheen komen. Soms hebben we alleen een beetje hoop nodig.

vivienneaerts.com // chocojazz.com

Vocaliste en songwriter Vivienne Aerts verdeeld haar tijd tussen Leiden en New York en zong met nationale en internationale jazz iconen zoals Lee Konitz, Kenny Werner, John Patitucci, Chris Potter en Dave Liebman bij onder andere the Blue Note, the Jazz Standard, North Sea Jazz en Umbria Jazz. Op dit moment werkt ze aan haar nieuwe album en werkt ze met haar man aan ChocoJazz/Vervool Multi-sensorische art performance projecten. Tevens is ze manager van het Berklee Effortless Mastery Institute van pianist Kenny Werner in Boston.