Wadi Rum – innerlijke reis

November 2021

Zes nachten bracht ik door in de woestijn, de Wadi Rum.
Aan het einde van de middag arriveerden we na een lange dag lopen bij onze overnachtingsplek. In de schemer op zoek naar een slaapplek. Kiezen tussen de plek met het mooiste uitzicht op de opkomende zon of die tegen de rotswand beschermd tegen de ‘s nachts opstekende wind en daarmee gepaard gaande zandstorm.
Ik sleepte m’n koffer de heuvel op. Matrasje, slaapzak, deken, lenzendoosje en zaklamp legde ik klaar. Klaar voor de nacht.

Het voelde zo vrij, zomaar ergens je matrasje neer leggen. En dan in de buitenlucht onder de eindeloze hemel vol met sterren. Mag de maan uit? Slapen.

Ik droomde veel en helder, lag wakker van de plots opkomende kou of wind. Toch maar even eruit om te plassen. In het donker op zoek naar een struik of rots ver genoeg van de anderen, kuiltje maken met m’n blote voet, opluchting, zand erover. Terug in m’n warme slaapzak. Fijn.

Dinsdag stilte dag

Ik mag door de poort
Het veld in
Het veld van onwetendheid
Ik voel
Dit veld moet ik oversteken
Om de oneindigheid en de grootsheid van het veld te ervaren
Met blote voeten door het zand
Om de schat aan mogelijkheden de voedende bodem te kunnen voelen
Ik loop ik loop ik draai mij om
Wit veld rood veld zwarte stenen
Wit veld rood veld zwarte stenen
Tussen het rood en zwart het grijs en de overhangende rots
Daar weet ik is veiligheid
Voel ik de geborgenheid waar
Ik altijd weer naar kan terugkeren
Daar wordt op mij gewacht
Ik loop ik loop
Wit veld rood veld zwarte stenen
Ik mag achterlaten wat mij niet dient
Het gevoel niet goed genoeg te zijn
En terwijl ik loop weet ik voel ik ben goed genoeg
Krachtig prachtig zachtaardig
Wit veld rood veld zwarte stenen
Nog niet bereid om hem achter me te laten
Dat voelt alsof ik het niet goed doe
Alsof ik dat wel zou moeten doen
Maar echt ik kan het niet
Ik voel hem nog overal
Tot in m’n diepste binnenste
Als ik m’n ogen sluit
Kan ik z’n hart nog voelen kloppen tegen het mijne
Kan ik me nog zo verbonden voelen zo anders dan alles wat ik hiervoor kende.
Zijn jongensachtige vrolijkheid en dan samen rennen in het bos
Maar ook zo standvastig in zijn zijn
Zo mannelijk en fier
Zo bij zichzelf vanuit zichzelf
En van daaruit de verbinding vinden met mij
Waarin ik mezelf overgaf
Helemaal open
Kwetsbaar zonder aarzeling
Zodat het zo ging stromen tussen ons
Prachtig
Zo echt heb ik dat ervaren
En al was het misschien alleen van mij
En niet van hem
Echt was het
Mijn kloppende hart klopt. Altijd.
Daar mag ik op vertrouwen
Lieve mooie open prachtige man
Van hem houd ik
Hem hier achterlaten voelt als verraad want ik kan de herinnering aan dat gevoel nog niet missen

Witte vlakte rode vlakte zwarte stenen

Er passeert mij een jeep, “salam” roept de chauffeur, ik steek mijn hand op, iets eerder was er al een andere auto die toeterde om te kijken of ik in orde was, ook hem wuifde ik weg. Ben ik veilig hier vraag ik me af, ik denk het wel maar toch voel ik wat onrust stel je voor dat er een… al genoeg te maken gehad met mannen die mij niet respecteerden, mijn grenzen niet eerden. Toch loop ik door, wat is dat is, ik ga niet terug naar de zekere veiligheid, ik wil hier zijn wie ik ben zonder mijn angsten. Ik verlaat de angst en met mijn blote voeten in het zand geef ik me over aan wat komt wat is.

Dan verder, tussen twee rotsen door omhoog weg van de bandensporen
Ik zie het rode en witte veld niet meer
Nieuwe herkenningspunten zoeken
Is dat nodig
Nog steeds zie ik de zwarte stenen
Ik ga vertrouwen op mijn gevoel
Trek verder tussen de hoge rotsen
Rechts de hoek om
Ik vind een grote witte schelp
Lang geleden was hier de zee
Ik kan dat voelen dat het hier stroomde
Ik vind stenen waar ik met een hamer en beitel iets moois van zou wil maken
Dan valt mijn oog op een waterval.
Rotsen waartussen van heel hoog naar hier beneden water zou kunnen stromen.
Ik loop dichter naar de berg toe voor wat schaduw en een slok water
En daar rechts van de lange diepe spleet zie ik een betoverend stukje rots
Ik ga op m’n hurken zitten en hoe langer ik kijk
Hoe meer ik zie
Ik zie een vrouwenborst een zogend kind
Een zeeslang en dansende vrouwen
Ik zie een navelstreng en golven de seizoenen
De wind de ondergaande zon
Ik zie de golven van de tijd
Zo betoverend zo klein eigenlijk en toch zo veel.
Ik kan me niet bedwingen ik moet foto’s maken
Ik zie ze al uitvergroot ergens aan mijn wand hangen of die van een ander
Ik kan bijna geen afscheid nemen van deze plek
In deze rust van kijken, voelen, in me opnemen en vastleggen -want dat mag gewoon van mezelf- blijf ik nog een tijdje
Ik hoef nog niet verder te trekken
Hier mag ik zijn
Ik koester dit moment hier in de woestijn, ik neem de tijd.
Het is zo prachtig, ik heb een schat gevonden

Ik loop verder en daar vind ik de liefde, God, een engel met uitgespreide armen, energie die mij alles gunt die me de wereld in stuurt met open armen
En links van me in een andere rotspartij is ze nog een keer en stuurt ze me op weg
Ga, ga, je bent veilig, ik heb je.
En zo voel ik het ook, zo wil ik het ook, zo ga ik ook. Op weg, verder trekkend door de woestijn en dan het avontuur tegemoet in de rest van mijn leven

De laatste ochtend.
Vanmorgen om 5 uur de berg op
Ik nestel me in een kommetje
Tegen de rotswand
Langzaam zie ik de lucht verkleuren
Er zijn wolken, ze worden aangelicht
door het licht van de straks opkomende zon
Roze paars alle tinten blauw en grijs, oranje
De aarde warmt op hier in de Wadi Rum
De wereld om me heen wordt wakker
Eindeloos uitzicht
Daar liep ik gister nog
Daar heel ver weg
In de hete hete zon
Op het hete rode zand

Bergen rotsen zand
Meer is het niet
maar toch zoveel meer
het is
Het mooiste
Ik zuig de woestijn mijn lijf in
Kom binnen
Blijf bij mij
Diep in m’n binnenste
Verlaat me nooit nooit nooit meer
Dit gevoel van eindeloosheid
Rijkdom
Voedende aarde
Dragende aarde
Hier liep ik zeven dagen
Van plek naar plek
Met de kamelen de bedoeïen
mijn reisgenoten
Hier vond ik herinneringen
Opgeslagen in het zand
Liefde warmte
Hier vond ik demonen waar ik nog aandacht aan moest geven
Pijn verdriet en een zeer hart
Hier vond ik voeding heling
Zachte bedding
Inspiratie om te kunnen zijn, stralen en schitteren
Hier vond ik ruimte voor mijn zachte hart om te geven en te ontvangen
Hier vond ik durf en wil en moed
Hier vond ik kunst in vele vormen
Hier vond ik veel heel veel
Ik ben dankbaar
Zo prachtig krachtig deze reis
Meer dan ik van mezelf mocht dromen
Vanaf hier kan ik verder
Ga ik recht doen aan mezelf
Mijn talent, kunst
Mijn grote hart
Ik voel ik mag

De eerste zonnestralen
Hebben de berg rechts van mij net geraakt
Ik groet de woestijn
Ik bewonder haar
De prachtige woestijn
De kleuren
De oneindigheid
Ik adem haar in
En alles wat ik achter wil laten uit