Wendy Marsman

Steeds trager fiets ik. Ik word ingehaald. Alsof drie ochtenden in de week een zware wolk op mij wacht. Zacht met een afremmende kracht. Ik roep dat ik niet meer hard wil werken. Ik wil niet meer hard werken, maar met mijn hart werken.

‘Laat een ander niet jouw leven bepalen, wacht niet op dat ene moment. Leef! Het leven is te kort om te wachten.’

Nadat hij overleed, leefde ik die boodschap. Er bleef ook een wens. Om daar waar hard wordt gewerkt, gehoord en gezien te worden. Daar te laten ervaren dat dingen anders kunnen. Los van de inhoud, puur op de vorm, in verbinding. De plek die ik daar had ingenomen, was voor hen niet de plek die ik in moest nemen. De weg terug naar de plek die mij wel toebedeeld was, bleek een moeilijke. Ik voelde mij afgewezen. Op pijnlijke wijze werd mij de weg gewezen die ik wel gaan moest.

Ik voelde dat ik niet meer bewoog. Ik stond stil. Ik werd stil gezet door mijn lijf. Zes weken lang lag ik met pijn op de bank en uiteindelijk was het de morfine die mij een beetje kon laten slapen. In die rust kreeg mijn verlangen vorm. Ik ging luisteren naar mijn hart en zag daardoor ineens heel duidelijk hoe ik ervoor kon zorgen dat ik gehoord en gezien zou worden. Mijn verlangen groeide die zes weken explosief en ik zag door de pijn het licht.

Ik realiseerde me dat gehoord en gezien worden al in mezelf zat. Als ik naar mezelf ga luisteren, naar mezelf ga kijken en mijn gevoel ga volgen, dan kan ik met mijn hart gaan werken. Nadat ik mij dat realiseerde deelde ik mijn plannen met de mensen die mij dierbaar zijn. Zij vonden het erg spannend. Ik heb daarom nog even gewacht met het nemen van de beslissing om mijn plannen op grotere schaal te gaan delen.

Tot dat moment, na de zomervakantie, mijn verlangen zo groot was, dat ik zonder dat iemand het wist het gesprek aanging.

‘Raar hè, dat het niet uitmaakt op welke plek je werkt en dat het tegelijk uitmaakt op welke plek je werkt. Blijkbaar mag jij eerst van deze plek af om later op een andere plek terug te komen.’ Na deze woorden maakte mijn hart een sprong. Hij snapte mijn boodschap!

Ik deelde mijn verlangen nog een keer met mijn dierbaren en beloofde hen dat ik mijn ideeën op een andere manier zou uitvoeren dan ik dat eerst van plan was. Op een manier waar zij ook mee kunnen leven.

Vier weken later zijn bijna alle zekerheden overboord gegooid. De zekerheid die overbleef, is de zekerheid dat ik met mijn hart ga werken. Na het afscheid haalde ik mijn fiets uit de stalling. In mijn ene hand had ik een bos bloemen en in mijn andere hand het stuur van mijn fiets. Ik fietste mijn vrijheid en mijn hart tegemoet. En ik haalde andere fietsers in.

Ik ben iemand die door haar man de auto vol laat tanken. Mams van 2 tieners en hij van altijd 2 jaar. Ik maak iets van het leven en help anderen dat ook te doen door ze mega goede vragen te laten stellen. Ik leef! www.wendymarsman.nl