Voor de zoveelste keer droomde ik dat ik nog altijd een sleutel van mijn studentenkamer in Leeuwarden had. In die dromen is het nooit raar dat ik al tien jaar niet meer studeer. Ook als ik de sleutel omdraai, de trap oploop en mijn kamer binnenga, hoewel de kamer er telkens anders uitziet (blijk ik ineens een leren bankstel te hebben) en er andere huisgenoten rondlopen, is het geluid van de zware deur van mijn kamer die dichtvalt altijd hetzelfde. Vertrouwd. Goh, toch opmerkelijk die dromen.
In juli zijn mijn lief en ik even in Leeuwarden voor de verjaardag van mijn zus. De stad waar we allebei Communication & Multimedia Design studeerden en elkaar leerden kennen. Verbaasd fietsen we rond op de ov-fiets, daar waar we verwachtten dat het zou krioelen van de mensen is het lekker rustig. Oja, da’s waar ook, we zijn niet in Utrecht. Onze trucs om slim door een stad te lopen of fietsen zonder dat we gillend gek worden van de drukte hoeven we niet in te zetten. We fietsen nog even langs onze oude studentenkamers, de fijne plekken en gaan nog even op een terrasje zitten. Goh, wat een rust zeg en we slaken allebei een soort zucht van opluchting. We checken nog even, is dit nu sentiment? Oke die herinneringen die we ophalen natuurlijk wel maar dat van die opluchting.. Nee, dat is niet van vroeger maar van nu.
Het is begin september als we een paar dagen naar Schier (monnikoog) gaan, we hebben prachtige dagen. Ook Schier voelt vertrouwd, vroeger kwamen we er minstens één keer per jaar. Het tempo ligt er lager, er is één viswinkel waar een rij tot en met de deur staat, iedereen wacht gemoedelijk zonder gedoe op z’n bestelling.
‘Maar waar begint het nationaal park?’ hoorde ik een mevrouw vragen bij de vvv. ‘Nou u loopt gewoon het dorp uit en dan kunt u overal over het hele eiland wandelen.’ Daar waar u na een tijdje lopen trek krijgt in koffie maar waar dan geen koffietent te bekennen is, daar is de natuur. En dat willen de eilanders en wij ook, graag zo houden. Ongekend fijn om een eind te wandelen en vrijwel niemand, behalve koeien, ganzen, vogels en mooie structuren en kleuren van het wad tegen te komen. Of ongestoord je kleren uittrekken om even te gaan zwemmen. In de trein terug richting Utrecht hebben we het idee dat we de verkeerde kant op gaan. Ook niet de eerste keer, goh ja, toch opmerkelijk.
Op een gegeven moment kun je er niet meer omheen, het bakje met opmerkelijke dingen vult zich, de tijd en ons idee over hoe we willen leven vordert ook en Utrecht blijft Utrecht. Het is tijd. Tijd om het bakje opmerkelijke dingen en onze woon- en levensideeën samen te voegen. Tijd om (eindelijk) onze rijbewijzen te halen en op weg te gaan naar daar waar wij het wel een tijdje willen uithouden! Klaar voor een opmerkelijk leven, oh wacht, dat was het al.
Ik ben Agnes Swart en ik werk als illustrator en fotograaf, ik maak beeld om verhalen te vertellen, te versterken of te verlichten en samen met Jeroen werk ik aan websites voor ondernemers en aan een mooi leven samen. http://www.agnesswart.nl
Tja, als je eenmaal de wijdsheid van Scandinavië hebt geproefd. . .
Wow wat goed ! Wat een oase van rust en plezier klinkt erin door ! Jullie zijn er klaar voor 🙂 veel geluk !