‘Een station, een man speelt op een piano en ik sta even stil. Lijkt lang geleden’
Het was 19 mei en ik wachtte ’s avonds laat op het station op mijn trein naar huis. Mijn fotowerk voor het afstuderen was die week ervoor afgebrand en de klussen voor mijn eigen bedrijf hadden zich ineens ver boven mijn hoofd opgestapeld.
Ik zag het even niet meer zitten maar in die stationshal was daar even een moment van bezinning.
In die weken ging ik als een razende aan het werk, ik bedacht een geheel nieuw idee, produceerde een serie van zes foto’s waar ik uiteindelijk tevreden over was en mee slaagde en daarnaast hield ik mijn bedrijf draaiende. Best een aardige opbrengst.
Als je van te voren had gevraagd of ik dat allemaal zou gaan redden dan zou ik daar ernstig aan twijfelen. Hoe anders was deze zomer vergeleken met vorige zomer, in plaats van op de fiets zat ik nu te zwoegen achter mijn bureau, in plaats van over de Scandinavische landsgrenzen ging ik dit keer over mijn eigen grenzen. Lieve mensen om me heen en mijn grote papieren vriend: het schetsboek hielden me overeind.
Ik was ontzettend moe en uitgeblust na het afstuderen maar eerlijk gezegd stond ik ook wel te kijken van mijn eigen rekbaarheid, ik had het toch maar allemaal gedaan. Over grenzen gaan brengt ook weer iets, alleen kom je daar vaak pas later achter.
Even terug naar de winter, het was een moeizame winter, om het even op z’n Gronings te zeggen: met veel ‘kopzorgen’ over hoe we het allemaal rond moesten breien. We moesten iets, anders kwam er geen brood op de plank. Dus we gingen samenwerken mijn vriend en ik. Samen sterker. Daar dachten we al langer over na maar ineens werd duidelijk hoe. In het voorjaar ging het lopen en in de zomer bleven er maar aanvragen binnenkomen, net in die drukke tijd van afstuderen. Goed teken en leuk ook maar wel ‘heavy’. Het samenwerken ging ook verrassend goed, het is fijn om te merken dat we elkaar aanvullen. Hoewel we al meer dan tien jaar samen zijn moet je toch altijd even zien hoe het loopt. Voor de zekerheid vroeg ik in het begin vlak voor een afspraak nog weleens ‘Doe jij dit en dit?’ ‘Jaja als jij dat andere maar doet’ ‘oke prima’ maar dit ging eigenlijk vanzelf en voelde en voelt nog steeds goed.
Nu in december is de werkdruk niet afgenomen maar kom ik wel eindelijk weer een beetje bij van die zomer en krijg ik langzaam ook weer mijn plezier en vertrouwen terug in het fotograferen en valt het allemaal wat meer op z’n plek.
Het zette me wel aan het denken, een studie doen en een eigen bedrijf hebben.. ik heb nog wel het meest geleerd van de realiteit, de praktijk. Je eigen bedrijf beginnen en belangrijker nog: je eigen leven leven is nog wel het allerbeste onderwijs.
Ik ben Agnes Swart en ik werk als fotograaf en illustrator, ik maak beeld om verhalen te vertellen, te versterken of te verlichten en samen met Jeroen werk ik aan websites voor ondernemers en aan een mooi leven samen. http://agnesswart.nl
Go Agnes!!
Mooie les!