Ank van der Waal

36,1 kilo weegt ze nog. Haar lijf vecht nog steeds om hier te blijven. Toen ze wist dat ze naast Parkinson ook de diagnose dementie kreeg was voor haar de enig logische oplossing een euthanasieverklaring. En die was er. Maar op de gesloten afdeling waar ze nu al 3 jaar zit is een ‘geen actief leven beëindigen’ beleid, ze kan zelf niet meer zeggen wat ze zou willen en ook haar eigen arts waar ze die verklaring mee heeft gemaakt is overleden.

Daar zit ze dan, een klein hoopje mens. Met een luier om in een rolstoel met een riem vast omdat ze nog steeds probeert op te staan. Soms stil voor zich uit starend, vaak jammerend en soms ook gewoon gezellig. Elke dag heeft ze als een van weinigen in haar ‘leefgroep’ bezoek. Haar man met wie ze 5 december 60 jaar getrouwd was, haar zoon die altijd liefdevol haar handen insmeert waar ze op slag stil van wordt en van geniet. En ik. De schoondochter. Mijn naam is ze allang kwijt, maar dat is geen probleem. Ik knuffel met r, praat hele onzinverhalen en laat haar vaak lachen. Haar wereldje is nog maar zo klein.

Het gevoel is zo dubbel als we de woongroep binnenstappen, maar alle drie verlangen we naar de glinstering in haar ogen, naar dat ene moment. De herkenning.


Ank van der Waal. In love met mijn blonde god en mijn twee dochters. Werkend in en voor ons restaurant Antichic in hartje Rotjeknor. Prettig gestoord en recht voor z’n raap ga ik door het leven. Mijn motto? “Alleen dooie vissen zwemmen met de stroom mee”.

9 gedachten over “Ank van der Waal”

  1. Die raakt enorm. Je bent een bijzondere vrouw Anke, mooi van binnen en van buiten. Samen met jouw blonde god een mooi authentiek stel.

  2. Ooooh, dit vind ik zo erg om te lezen. Niemand die je kent wil toch zo eindigen, waarom doen we het dan toch? Als de betrokkenen weten van degene die deze niet zo wil leven, dan mag het toch stoppen? Ik weet, ik weet, het is veel ingewikkelder dan dat. Maar met mijn oma hetzelfde. Gelukkig is ze net overleden, want dat verzorging tehuis was een ramp voor haar. Ookal mis ik haar enorm natuurlijk.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven