Eindeloze gastvrijheid en pure dankbaarheid

Het lijkt een doodgewone woensdagochtend. Ik kijk op de klok, de wijzers tellen 5.15. Normaal gesproken zou ik me nog een paar keer omdraaien. Maar het gebonk wordt luider en mijn hart klopt sneller; vandaag is mijn wekker een op het raam tikkende giraf. Het is een lang gekoesterde droom die uitkomt, slapen in de Giraffe Manor in Nairobi. Een opvangplek waar Rotschild giraffen sinds de jaren ’70 werden opgevangen, omdat zij met uitsterven werden bedreigd. In de jaren ’80 werd het een hotel, om zo het onderhoud van de dieren te kunnen betalen. Inmiddels is het een van de beste 5-sterren en meest geinstagramde hotels in Kenia, maar gaat nog steeds een deel van de opbrengst naar het onderhoud. Er is een kliek oudere giraffen die er permanent wonen, maar hun nageslacht leert om weer terug te keren naar het wild. Het welzijn van de dieren staat op de eerste plek, daarna de tevredenheid van de gasten – de enige juiste volgorde.

Het plan was dat ik 3 weken vakantie zou vieren in Kenia en één van mijn beste vriendinnen, die er in 2019 naartoe emigreerde, op te zoeken. Het virus wat in Nederland voor de strenge lockdown en avondklok zorgde, sluimerde daar nog lichtjes op de achtergrond. Toen ik de feestdagen niet de provinciegrenzen over mocht steken om naar familie te gaan, was de keuze om te vliegen snel gemaakt. Dankzij de eis van Nederland om een negatieve test van maximaal 4 uur voor een vlucht te moeten overleggen, werden die 3 weken steeds langer en was er geen einddatum in zicht.

Ik kreeg de term ‘covid-refugee’, kon blijven bij mijn hoogzwangere bestie en haar gezin en draaide daarin gewoon mee alsof het nooit anders was geweest. Zij deden hun ding, ik het mijne. Het tijdsverschil, 2 uur, maakte dat ik iedere dag met ‘winst’ begon. Door de pandemie was remote werken de norm geworden, en vonden opdrachtgevers dat ik vooral lekker moest blijven, want wat moest ik anders eenmaal weer thuis? Die 45m2 had ik de maanden ervoor ruimschoots uitgespeeld.

Met mijn hand graai ik in het koperen blik, draai het raam open en voel een ruwe tong over mijn huid de brokken opslokken. Ik sta oog in oog met één van de meest gracieuze dieren in safariland en ben jaloers op de lange wimpers en bruine kijkers die mij ongeduldig aanstaren. Er komt gezelschap aan, inmiddels staan twee hongerige giraffen ongeduldig tegen de spijlen van het raam te bonken.

Terwijl ik ze één voor één bix blijf geven tot de bodem van het blik in zicht is, biggelen de tranen over mijn wangen. Gelukstranen. Na maanden opgesloten, gaan er wel heel bijzondere deuren voor mij open. Maar bovendien; ik heb zelden – buiten mijn eigen familie- en vriendenkring – zoveel gastvrijheid en openheid meegemaakt, me zo welkom gevoeld. De terugvlucht wisselde 8 keer, dankzij flexibiliteit van KLM en hartelijkheid van deze zo dierbare vrienden. Dit jaar ben ik weer welkom en doe ik hetzelfde trucje bewust nog een keer, vier ik de feestdagen in Kenia. Happy holidays!