Ellemijn Veldhuijzen van Zanten

We fietsten weg. Hij keek me lachend aan.
“Aan de binnenkant, hè, mama?” 
“Ja, schatje, sorry, maar jij bent mijn kind, ik bescherm jou, zo fietsen we al vanaf het moment dat je kunt fietsen…” 
Altijd aan de binnenkant, iets achter me zodat ik in geval van nood mijn fiets voor hem kan gooien, hem met mijn moederlijf kan beschermen tegen de boze buitenwereld.

Hij was nog geen vier toen hij naast me racete op zijn kleine crossfietsje. In de tijd dat mijn trappers één keer rondgingen, had hij de zijne minstens zeven keer rond moeten trappen. “Wil je echt niet liever in de bakfiets?” 

“Nee, mama! Zijn we al bijna in het park? Dan mag ik met losse handen, hè?”

Mijn oudste zoon. De overwinnaar. Victor. Het kind dat mij voor de tweede keer voor het eerst moeder maakte. Eindelijk zichtbaar voor de buitenwereld.

Mijn hartstochtelijke kind. Hij had haast, hij wilde niks missen. Borstvoeding? Twintig minuten met je gezicht tegen een borst aan moeten liggen terwijl de wereld gewoon verder gaat? Nee, een fles wilde hij. Rechtop zitten, zelf doen en rondkijken, luisteren. 

Mijn intense kind. Na de eerste inenting hield hij op met ademen, Ik dacht dat hij dood ging. Ook hij. Mijn hart stopte even met kloppen. Maar hij kwam terug, hapte naar adem, zijn kleur veranderde van asgrauw in gezond rozig. Een pijnstuip ontnam hem, en mij, tot drie keer aan toe alle lucht. 

Mijn angstige kind.  De eerste anderhalf jaar van zijn leventje sliep hij geen nacht door zonder dat ik naast zijn bed zat of lag. Welke methode ik ook uitprobeerde. Totdat zijn broertje Boaz werd geboren en hij opeens een “grote jonguh” was en alleen ’s nachts wakker werd om mij toe te roepen “Mama, baby huiluh, baby tietuh!”

Mijn snelle kind. Hij zong het alfabet terwijl hij nog in de luiers zat. Hij was nog geen twee en een half toen hij me samen met zijn oma trots kwam vertellen dat hij die nacht geen luier aan had gehad. En vanaf nu nooit meer een luier aan zou hoeven.

Mijn driftige kind. Soms was hij zo vastbesloten dat iedereen en alles moest wijken. Zelfs als het onmogelijk was. Hetgeen hem boos maakte. Zo buiten zinnen dat hij van pure woede flauwviel.

Mijn zenuwachtige kind. Altijd peuterend aan zijn nagels. Voor zover die nog aanwezig waren. 

Mijn gepeste kind. 

“Waarom heb je je brood nou weer niet opgegeten, liefje?” 

“Oh, ik had buikpijn, mama…” 

Ze bleken hem al ruim een jaar buiten te sluiten. 

Mijn verdrietige kind. Snikkend lag hij in zijn bed omdat zijn liefde onbeantwoord bleef. Hij zei het leven nutteloos te vinden, liever dood te zijn. 

“Nee, liefje, het spijt me, maar dat kan niet. Je moet blijven leven, hoe dan ook, want dat is te veel gevraagd van mijn moederhart, ok?”

“Ok, mama.” 

We gingen naar buiten, kochten lekkere hapjes, een nieuwe broek, liepen hand in hand. 

Mijn lange kind. Inmiddels pas ik in het holletje van zijn puber-oksel. Rauwe uitjes gemaskeerd met die ene deodorant omdat alle andere zijn gevoelige huid irriteren.

Mijn muzikale kind. Een jaar geleden pakte hij mijn oude gitaar op en leerde zichzelf erop te spelen. In het begin kwam hij niet verder dan een paar noten die hij keer op keer op keer herhaalde tot we er de slappe lach van kregen. Afgelopen zomer stond hij voor het eerst met zijn elektrische gitaar op het podium. Met mijn hoed op die hij mocht inpikken.

Mijn lieve kind. Hij maakt ’s avonds een kopje thee voor me terwijl ik Pablo in bed leg, de was opvouw en opruim. Soms legt hij er een koekje bij of een stukje chocola.

Mijn wijze, knappe, dappere, liefhebbende, zorgzame, hardwerkende, tedere, grappige, eigenwijze, hardleerse, prachtige, getalenteerde, trouwe en dierbare kind. Mijn zeventienjarige. Mijn grote kind. 

We fietsten weg.Hij keek me lachend aan.
“Aan de binnenkant, hè, mama?”
“Nee, liefje, het is goed zo.”
Hij legde zijn hand op mijn rug. Ik liet hem aan de buitenkant fietsen.

#GROOTgeluk

Ellemijn Veldhuijzen van Zanten. Actrice (b.d.) en moeder (van Jasmijn*, Tijgertje*, Victor, Boaz, Quinten* en Pablo) in hart en nieren. Met een groot vermogen om gelukkig te zijn. Getrouwd (in een zelf gehaakte jurk) met mijn grote liefde. #GROOTgeluk