Ellemijn Veldhuijzen van Zanten

“Ben je bang? Daar moest ik van de week aan denken. Ben je bang dat je zoons ziek worden? Het lijkt een grillige ziekte te zijn.”

We hadden elkaar geen hand gegeven, ze mocht ook niet naast me zitten om haar warme hand op mijn onderrug te leggen terwijl ik mezelf leeg huilde. Het voelde ongemakkelijk. We hadden er een beetje halfslachtig om moeten giechelen.

Ik snotterde nog wat na.

“Nee, ik ben niet bang. Dat is veranderd. Ik ben niet meer bang…die diepe doodsangst is weg…geloof ik. Kan dat? Het voelt wel zo.”

De maanden daarvoor had ik het voor het eerst onder ogen durven zien. Ik was bang. Levensangst. Of was het doodsverlangen? Ik had de dood geroken. Ik had hem aangeraakt. Ik had hem gekoesterd. Ik was er al jaren tegen aan het vechten. Ik had hem omarmd. De dood was in alles. Bij alles wat ik deed keek de dood over mijn schouder mee. Want ik wist hoe grillig het leven kon zijn. Ik wist dat de dood verscholen lag achter een buigzaam boompje, een moedervlek, een fractie van een seconde. Hoe ik de dood in mijn baarmoeder kon dragen. Hoe ik de dood moest baren. Daarom leefde ik vanuit mijn tenen.

Maar altijd was er, stiekem, angst. Als we in de auto stapten, als de jongens naar school fietsten, als ergens de sirene van een ambulance klonk, Als ze stil sliepen en ik hun ademhaling niet kon horen. Als ik alleen thuis was of juist als we met zijn allen bij elkaar waren. Als er iemand ziek werd of als er geen vuiltje aan de lucht was. Midden in het donker van de nacht en soms zomaar overdag. Af en toe raakte ik buiten adem. Het was een dagelijkse knokpartij. Nooit aan de oppervlakte, maar verstopt in de diepste krochten van mijn wezen. Overdekt met heldere kleuren, patchouli, een groot vermogen om gelukkig te zijn, ontbijtjes op bed en een hart dat wijd open staat voor liefde.

Meestal was ik de angst wel de baas. Ik hield hem onder de duim. En als hij dreigde te winnen overschreeuwde ik hem. Spuugde ik hem in de bek. Opende ik mijn hart nog verder, had ik nog hartstochtelijker lief. Vulde ik mijn longen met nog diepere teugen levenslucht.

Het was niet eens altijd mijn eigen angst. Er waren ook anderen die me ongevraagd deelgenoot maakten van hun demonen. Vriendelijk bedanken kwam niet eens bij me op. Ik accepteerde het als vanzelfsprekend. Met beide handen. Geef maar aan mij, ik kan het dragen, ik weet hoe ik het verdragen moet. Ook al is het te zwaar.

Tijdens al onze gesprekken had ik zo veel gehuild. Ik snapte er echt helemaal niks van. Waar kwam het allemaal vandaan? Ik had het verdriet om mijn kinderen toch geïncorporeerd? De liefde droeg me. Alles was goed gekomen! Iedere keer ging ik welgemutst naar mijn volgende afspraak en iedere keer weer brak ik na enkele minuten. Pijn in mijn buik, druk op mijn borst, brandende ogen. Trillende mond, kramp in mijn wangen, ijskoude voeten. Niet te stillen. Tranen.

“Ik dacht dat het verdriet wel op was. Ik wil niet meer huilen.”  Ze gaf me nog een zakdoekje, keek me zacht aan.

“Het is veel….zal ik even naast je komen zitten?” De warmte van haar hand. De pijn smolt. Nog meer tranen.

“Adem er maar doorheen. Niet weg ademen. Er doorheen.”

Hortend en stotend haalde ik adem. Het hoefde niet weg. Het had alleen lucht nodig.

“Hoe voel je je nu?”

“Moe. Heel moe. Leeg.”

Maar ik ben niet bang meer.

#GROOTgeluk


Ellemijn Veldhuijzen van Zanten. Actrice(b.d.) en moeder (van Jasmijn*, Tijgertje*, Victor, Boaz, Quinten* en Pablo) in hart en nieren. Met een groot vermogen om gelukkig te zijn. Getrouwd (in een zelf gehaakte jurk) met mijn grote liefde. #GROOTgeluk

9 gedachten over “Ellemijn Veldhuijzen van Zanten”

  1. Wow Ellemijn wat is jou gevoel toch groots en overweldigend ❤️. En wat enorm fijn dat je de doodsangst niet meer hoeft te dragen of te overschreeuwen.

  2. Mijn aller-aller-allergrootste knuffel voor jou, lieve Ellemijn! Zoveel liefde, zoveel verdriet! Ik omarm je! #GrootGeluk
    Heel veel liefs, Els

  3. Je bent groots dame. Je schrijft groots. Je leert de wereld liefhebben met #grootgeluk en ook nu met het delen van angst. Heel veel ♥️-jes voor jou. Ik wens je een 2021 vol kleine grote momenten.

  4. Avatar foto
    Sandra van Kolfschoten

    Herkenbaar .. niet de angst.. wel het leven met de dood en dat er elk moment weer iets onverwachts van links kan komen
    Daarom al het geluk extra goed voelen
    Dikke liefs xx

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven