29 oktober 2015
De wekker gaat om half zeven, zoals iedere dag. Ik sta op en begin aan mijn ochtendroutine. Vandaag is een gewone dag.
Espresso-machine aan, brood uit de vriezer, water koken. De koffiebeker van mijn man voorverwarmen. Lunch maken voor de jongens. Pauzehapjes. Melk neerzetten voor bij de muesli. Kopje thee.
Mijn man komt boven. Hij maakt zijn boterhammen, ik maak zijn koffie. Hij kust me.
“Gaat het?”
“Nee, maar het is goed. Vanavond champagne?”
“Schatje…”
“Ga maar, het is ok. Heus.”
Vandaag is een gewone dag.
Ik drink koffie, ruim de vaatwasser uit, zing zachtjes mee met de radio. Bezig blijven, niet nadenken. Ik kan dit. Ik deed het al vaker. Het is een gewone dag.
Ik maak de kinderen wakker.
“Goedemorgen, schatjes.”
Pablo strekt zijn armen naar me uit, ik pak hem op, zijn warme lijfje tegen het mijne. De grote jongens kletsen, eten hun muesli, ze merken niets aan me. Gelukkig maar. Zo hoort het. Ook al is de verleiding groot om het ze te vertellen, maar ach, wat moeten ze er mee? Het is toch vooral van mij. Bovendien, ze moeten naar school.
“Hup jongens, schiet op. Vergeet je lunch niet! Doen jullie voorzichtig?”
Ik kijk ze na tot ze de hoek om zijn.
Ik trek mijn mooiste jurk aan, maak me op en breng Pablo naar school. Ik heb een brok in mijn keel. Slikken. En nog een keer.
“Dag schatje, veel plezier vandaag. Ik hou ook van jou. De hele wereld.”
Snel een kus, weg, naar huis. Vandaag is een gewone dag. Ademhalen.
Buiten bel ik mijn moeder.
“Kind…”
“Ja…”
Ik vecht tegen mijn tranen.
“Je wilt echt niet dat ik kom, hè?”
“Nee, dan gaan we huilen en ik wil dat dit een gewone dag is.”
Maar het is geen gewone dag. Het is de geboortedag van Jasmijn en die valt me zwaarder dan ooit. Ze zou achttien jaar zijn geworden vandaag. Nou ja, als ze niet die stomme hartafwijking had gehad. Als ze niet die rare skeletafwijking had gehad. Als, als, als…. Er is geen als. Er is alleen dat wat er is. Ze is geen achttien. Ze is haar hele leven al dood. En dat doet pijn. Echte pijn in mijn buik. Het lijken wel weeën.
Ik schrijf haar een brief en huil. Ik huil stilletjes heel hard. Ik ben een beetje bang. Het verdriet ontneemt me mijn adem. Het voelt rauwer dan toen zelfs. Achttien jaar. Het lijkt een eeuwigheid die gisteren begon. Hoe rook ze ook alweer?
De zon schijnt. Ik moet weg. Naar buiten. Tegen herfstbladeren schoppen. De zon op mijn gezicht voelen. Ademen. Lucht. Naar de hemel kijken. Geloven dat ze me ziet, dat ze trots op me is. Dat ze vrij is, gelukkig. Net zoals ik.
Omdat zij bij mij hoort. Al achttien jaar.
Ik loop en loop, urenlang, net als toen.
Toen had ik nu weeën. Mijn moeder gaf me druiven.
Ik haal Pablo op, doe boodschappen. We knuffelen. Hij speelt en ik maak eten.
Victor en Boaz zitten in de huiskamer.
“Mama? Kunnen we nog één game?”
Mijn man ontkurkt de champagne, ik pak de glazen.
We proosten.
“Op de liefde. Op Jasmijn.”
Ik dacht dat ze op waren, maar er zijn nog een paar tranen.
Ik kijk op de klok; 19h39. Ze is geboren. De pijn in mijn hart zwakt weer af.
Het was een ongewone gewone dag,
#GROOTgeluk
Ellemijn Veldhuijzen van Zanten. Actrice (b.d.) en moeder (van Jasmijn*, Tijgertje*, Victor, Boaz, Quinten* en Pablo) in hart en nieren. Met een groot vermogen om gelukkig te zijn. Getrouwd (in een zelf gehaakte jurk) met mijn grote liefde.
Stil. Even in gedachten bij jou….Mooi geschreven Ellemijn!
Slik…
Boem
Ik voel je pijn iedere keer.
“Ze is haar hele leven al dood.”
Fijn om te lezen hoeveel liefde je nu om je heen hebt,
Wow. Komt aan. Mijn zoon werd achttien jaar geleden geboren. Helaas ook niet meer bij ons. Getroffen door de intensiteit en herkenbaarheid van je verhaal. Ongewoon gewoon. Omdat zij erbij horen, voor altijd bij ons zijn…
Prachtig je laatste zin #GROOTgeluk, mooi geschreven Ellemijn. Je raakt me.
Leven de liefde. GROOT voorbeeld.
Hoe mooi kan leven zijn.
Jous verhaal voel ik in al mijn vezels.
Cheers! X
Hoe kan iets wat ik niet ken, toch zo herkenbaar zijn? Raak beschreven Ellemijn.
Ik heb je zo lief. Om wie je bent. Omdat je me zoveel leert. Om je liefde voor het leven en je gezin. Om de geweldige mama die je bent. Kus.
Wat een liefde. Prachtig!
Tjonge, wat heb jij deze emotionele ervaring raak beschreven zeg. pfff
Wat ben je toch een bijzondere vrouw.
Wat mooi geschreven. Door jouw verhaal op tv en toen ik hetzelfde verhaal van een vriendin hoorde kwam ik bij jouw terecht op fb. Wat blijft het een gemis, dan te bedenken dat ik pas 15 maanden onderweg ben. Jij bent al 18 jaar verder, wel een heel bijzonder jaar…
Kippevel.
Bedankt hiervoor, zodat ik de pijn van mijn moeder beter kan aanvoelen. Jammer dat ik dat haar niet meer kan vertellen.
http://jacobjanvoerman.nl/anderhalf-leven-2/
Gevoelig mooi, dikke keel
Dankjulliewel! Sinds gisteravond 22:00 uur heb ik gloeiende wangen. Eerst van de spanning en daarna door alle mooie woorden die ik zo overweldigend lief vind.
Dankjulliewel!
De leegte die nooit opgevuld worden kan…ook niet op gewoon ongewone dagen. Ik leef met je mee.
Lieve Ellemijn, we houden van jou en jullie allemaal. Heeeeel veeeeeeeel !
Mooi. En prachtig geschreven. Respect.
Lieve Ellemijn, je raakt me telkens weer. De worsteling. De mix van geluk en het gevoel wat nooit verdwijnt. Je raakt me omdat ik een klein beetje weet hoe het voelt. Al ben ik een man en voelt het nooit hetzelfde. Maar toch….
#GROOTgeluk
Even een rustig moment in de volle dag vol met gewone dingen.
Dat heb je mooi opgeschreven, Ellemijn. Ik herken je verhaal zo ontzettend. Voor mij is het 16 jaar geleden. Ik schreef er een blog over: http://www.blog.yarden.nl/afscheidsverhalen/ze-zit-diep-in-mijn-hart/ 18 april is mijn dag, dan werk ik niet maar ga ik leuke dingen doen. Dat helpt! Het verdriet verdwijnt nooit en dat hoeft ook niet. Dank voor het delen van jouw verhaal.
Prachtig beschreven. Dankzij jou heb ik geleerd wat #kleingrootgeluk is en dat draag je zo prachtig uit.
Pff wat mooi opgeschreven… Wat doe je dit goed.. Het is zo herkenbaar, Merel* haar 6e verjaardag was begin december. Over 12 jaar- 18 Pfff hij kwam binnen en raakte me, tranen vloeide weer, wat fijn-verdrietig.. Je bent een Pracht-kracht moeder/ mooi mens? #bewondering
Dank voor het delen!