De hele avond heb ik er last van. Het begon toen ik was teruggefietst uit Driebergen na een workshop van mijn werk. Een zeurende pijn alsof ik een rib heb gekneusd in mijn linker ribbenkast. Ik slaap prima. De volgende ochtend zeurt de pijn nog steeds als ik naar kantoor fiets.
Vergadering, overleg, vergadering. Bij de lunch wordt de pijn snel heviger. Zodanig dat ik zelfs moeite krijg met ademhalen. Dit voelt niet goed. Ik bel de dokter en die adviseert me om direct langs te komen. Met veel pijn fiets ik naar de huisarts. Onderweg bel ik mijn vrouw.
De dokter vraagt me om diep in te ademen en daardoor ga ik bijna van mijn stokje. Het zweet breekt me uit en de dokter neemt geen risico en belt de ambulance. Zo lig ik voor het eerst in mijn leven in een ziekenauto om de 400 meter van de huisarts naar het ziekenhuis te overbruggen.
In het ziekenhuis lig ik binnen de kortste keren aan een indrukwekkende hoeveelheid apparatuur die van alles aan mij meet: bloeddruk, hartslag, ademhalingsritme; of reguleert: infuus, zuurstof. Inmiddels trekt de pijn weer weg en verdwijnt geruisloos als getuige van mijn lichamelijk falen.
Dan begint wat zal uitmonden in een schier eindeloze hoeveelheid tests om vast te stellen wat er nu eigenlijk met me aan de hand is. Harttest, longtest, nog een test. Niets levert het op. Alles lijkt gelukkig prima in orde. Maar omdat de onderzoeken tegenwoordig uiterst gevoelig zijn en men maar geen oorzaak vindt, wordt zelfs de kleinste afwijking in elke uitslag aangegrepen om weer een nieuwe test te bedenken. MRI, longfoto, bloed. Je ziet je ziektekostenverzekeringspremie omhoog schieten.
Het gezin komt langs, met wat spullen en bloemen. Ik voel me ongemakkelijk in de rol van patiënt. De oude vrouw die tegenover me ligt rochelt haar rokershoestje keer op keer alsof ze ter plekke sterft. Ze mag eerder naar huis dan ik, want bij haar is duidelijk wat er mis is.
De bezorgdheid en de gedrevenheid om vast te stellen of ik niet op het punt sta te overlijden, is erg fijn. Lieve dokters en verpleegsters (M/V). Na elk onderzoek krijg ik te horen dat ik na de uitslag naar huis mag. Dat gaat zo 24 uur door, test na test. Beetje slapen, geen eten (want ik ga zo toch naar huis).
Als ik de volgende middag eindelijk naar huis mag, zegt de dokter dat ik in alle onderzoeken zo gezond ben als een vis. Niets levensbedreigends. Maar wat het wel is geweest weet hij ook niet. “En gevalletje Paracetamol” zegt hij schouderophalend.
Het is fijn om te weten dat mijn hart en longen prima in orde zijn. Maar ik ben niet voor niets naar de huisarts gegaan, de pijn was er wel degelijk. En hoewel die pijn nu weg is, is er iets achtergebleven. Het besef van ouder worden, broosheid en de machteloosheid van de medische wetenschap.
Erik Huizer heeft de leukste baan van Nederland als CTO bij SURFnet. Daarnaast is hij actief in (inter)nationale non-profit Internetgremia. In 2014 is hij opgenomen in de Internet Hall of Fame.
Treffend geschreven, het doorgaande onderzoek van de medici de op kleinste afwijkingen, besef van hoge kosten en de nuchtere realiteit van ouder worden.
Het laat een soort unheimisch gevoel achter dat er geen duidelijke oorzaak gevonden is. Ik wens je alle gezondheid voor 2016
Dat het menselijk lichaam toch broos kan zijn heb ik ook ondervonden, maar niet zo heftig als jij. Veel gezondheid voor de toekomst gewenst.
Yep – herkenbaar. Dit jaar zijn bij mij ook de borstharen geschoren om wat plakkertjes op te plakken zodat een ecg gemaakt kon worden. Alles bleek netjes “te kloppen” … toch een dieper besef van dankbaarheid voor al het mooie – dat gezondheid niet vanzelf spreekt.
Wens je nog heel veel mooie jaren met dit volle besef 🙂