2012 was een jaar zonder emotionele dieptepunten zoals 2011. Als je ouder wordt ben je daar dankbaar voor. Maar 2012 bracht wel veel en dat begon allemaal met een moment op de A2, tussen Utrecht en Amsterdam op weg naar een verder onbelangrijke bijeenkomst.
Mijn telefoon gaat. Via de krakkemikkige Bluetooth verbinding neem ik op terwijl ik keurig rechts ga rijden op de 5-baans snelweg. Aan de telefoon is Erwin Bleumink, de algemeen directeur van SURFnet die me vertelt dat ik uit alle kandidaten geselecteerd ben als de nieuwe technisch directeur van SURFnet. Van vreugde rijd ik bijna het talud af.
Op 1 juni ben ik gestart in die baan. En dat heeft me veel goeds gebracht. SURFnet is een erg leuke organisatie om voor te werken. Gemotiveerde professionals in een omgeving met ruimte voor creativiteit en eigen initiatief. Ik ga nu met de fiets naar het werk in plaats van de files elke dag. Door de binnenstad van Utrecht, onder de Domtoren door, langs de winkels. Op de terugweg nog even een boodschap doen. Ik ben nu meer thuis met meer tijd voor mijn gezin. Op tijd thuis voor het eten, helpen met huiswerk, van die dingen. In de buurt in plaats van aan de andere kant van het land. En ik heb weer tijd om te gaan sporten. Voetbal op de maandagavond met nog 15 andere 50+ers. Even proberen Messi te evenaren en je heerlijk leeglopen zowel wat betreft hoofd als conditie.
Ik werk nog even hard als altijd, maar toch heb ik het fijne gevoel dat ik gas terug heb genomen, en dat voelt goed, heel goed, in een tijd waar groei verheven is tot een absolute religie.
Mooi!