Het is 25 november wanneer ik bij mijn loopbaancoach zit en de tranen me anderhalf uur lang onophoudelijk over de wangen biggelen. Het is op en ik ben de wanhoop nabij.
Het besef dat het tijd is voor een grote ommezwaai, sudderde al een hele poos. Jaren lang. Maar sudderen is een langzaam proces waarin ik zonder het me goed te beseffen overlevingsmechanismen aansprak om stand te houden. Deze maakten dat ik langzaamaan indutte, braaf mijn werk deed (zo goed als ik kon want daar sta ik voor), maar mijn nek zelden verder uitstak dan nodig was. Zonde, want ik heb daardoor mijn potentieel jarenlang niet ten volle benut. Dat vrat aan mijn trots en eigenwaarde en heeft impact gehad op méér dan mijn werk. Terugkijkend denk ik zelfs dat het de doodsteek is geweest voor de relatie met mijn nieuwe liefde: ik durfde geen keuzes te maken, uitte mijn twijfels door een gebrek aan (zelf)vertrouwen en besloot de stekker eruit te trekken.
Die beslissing -waar ik intens veel pijn en spijt van heb- is misschien wel de aanjager geweest van de stroomversnelling waarin ik nu ben terechtgekomen. Ik ben me gaan realiseren dat terugkijken niet veel zin heeft, -gebeurd is gebeurd, haar krijg ik er niet mee terug- behalve om lering uit het verleden te trekken voor de toekomst. Het roer moet om.
De dag voor die heftige sessie bij mijn coach had ik al een grote stap voorwaarts gezet door mijn leidinggevende en een handvol directe collega’s te melden dat mijn tijd er op zit en ik openlijk en actief mijn zoektocht start. In sommige opzichten misschien niet de meest handige zet, maar ik heb die druk nodig om los te komen. Om weer de vrolijke, ambitieuze, sociaal actievere en vooral gelukkiger jongen te worden die ik ooit was. Want die man die zo vaak in zijn schulp kruipt, hele dagen lang met een lege blik naar zijn beeldscherm tuurt en zijn talenten zo slecht weet in te zetten, die man ben ik niet. Die wil ik niet zijn. Ik mis de drive, het lef, de uitdaging en het vertrouwen. Dat wil ik terug!
Drie dagen na mijn leidinggevende te hebben geinformeerd, plaatste ik mijn besluit op Facebook. Om mezelf enige druk op te leggen en ook wel wat op zoek naar steun. Dat ik die vervolgens van zovelen kreeg maakt me dankbaar en sterkt me in mijn overtuiging dat het anders moet en kan.
Wat nu? Ik heb geen idee. Voorlopig mijn werk blijven doen zoals men van me gewend is, dat wel; de hypotheek loopt immers gewoon door. Maar daarnaast: op zoek naar balans. Dingen doen waar ik energie van krijg. Fouten durven maken. Mijn zelfvertrouwen hervinden. Mijn intuïtie volgen. Lef tonen.
De toekomst ligt weer helemaal open. Volle kracht vooruit! Doodeng.
Ik ben Geert Veneklaas. Ik woon in Oosterbeek, de helft van de week alleen, de andere helft met mijn twee kinderen. Op de HAN beheer ik een aantal webapplicaties en adviseer ik over weblogs.
Daarnaast maak ik het liefst muziek, soms voor video- en filmproducties. Mijn muziek is te beluisteren op Soundcloud. http://soundcloud.com/geertveneklaas
Hoi Geert, zo herkenbaar van mijn proces. En zeker dat enge. Maar ik ben zo blij de keuze gemaakt te hebben. Leuk dit van je te lezen. Zet hem op. Als ik naar mijzelf kijk, dan kom jij er wel :-)!!!!
Heftige momenten Geert, maar heel goed dat je de regie (weer?) zelf in handen neemt. Mooie woorden: intuïtie, lef, zelfvertrouwen, energie. Ik wens je dit (en nog veel meer) toe voor de komende tijd.
Respect dat je dit zo hier schrijft Geert!
‘De dag voor die heftige sessie bij mijn coach had ik al een grote stap voorwaarts gezet door mijn leidinggevende en een handvol directe collega’s te melden dat mijn tijd er op zit en ik openlijk en actief mijn zoektocht start. In sommige opzichten misschien niet de meest handige zet.’ jawel hoor. 😉
Top Geert. Dat je dit al kunt betekent dat je nog steeds alles kunt. Het gaat je lukken. Proost!
Mooi om te lezen hoe je de deur voor jezelf weer open hebt gezet.
Moedige stap, Geert. Hier komen vast mooie dingen uit voort! Succes met wat er op je pad komt
Spannend, moedig. Je heb de deur open gezet. Benieuwd wat er allemaal aan gaat bellen én hoever jij op pad gaat.
Stoer, man!
Je heft in eigen hand nemen, makkelijker gezegd dan gedaan. Jij hebt de stap durven nemen en dat is moedig. De rest komt op je pad, daar geloof ik in wanneer ik je verhaal lees (voel).
Respect, goeie reis!
Dapper, een verhaal vol zelfreflectie, succes met alle volgende stappen
Dapper, daar kan alleen maar iets goeds uit voortkomen.. Succes!
Jij komt er wel, de eerste stap is de zwaartse en die heb je al gezet.
Doodeng? Maar je doet het wel! Je hebt ‘m onderin je kast gevonden en aangetrokken die bruine broek! 😉
Zonder dollen: ik bewonder je om je openheid en het durven delen van je kwetsbaarheid en angsten.
P.s. Vergeet je onderweg niet te genieten? Een bospaadje is vaak veel mooier dan de snelweg.