Ik rij de oprit op, draai mijn sleutel om en trek de handrem aan. Het is een prachtige, warme zomerdag in juli, waarop ik terugkom van een bezoek aan mijn vader.
Mijn moeder had me de dag ervoor gebeld. ‘Je moet niet schrikken hoor’, begon ze het gesprek – een opening die geruststellend bedoeld is maar zelden goed nieuws inluidt. ‘Pa ligt sinds gisteravond in het ziekenhuis’. Ik verberg mijn schrik met verontwaardiging: ‘Gisteravond? Waarom heb je me niet gebeld?’ Maar vanzelfsprekend schrok ik vooral.
Eind juli gaf mijn vader zich over aan de dood. Vaak hoor ik nabestaanden van terminaal zieken zeggen: hij/zij heeft de strijd verloren. Ik begrijp die zin, waar het gaat om mensen die onvoldoende tijd hebben gehad om vrede te hebben met hun naderende einde, of daar geen vrede mee wílden of kónden hebben. Ik begrijp die zin ook, waar het gaat om mensen die hebben moeten lijden onder pijn. Scenarios’s die mijn vader gelukkig bespaard bleven.
Maar bovenal aanvaardde mijn vader de dood uit dankbaarheid voor het leven. Een 80-jarig leven, een 57-jarig huwelijk, gezonde kinderen en kleinkinderen en weinig grote zorgen. Daarnaast een leven in dienst van de samenleving, een bijdrage leverend aan zaken waar hij in geloofde, plezier aan beleefde of aan mensen die hij kon helpen. Voor hem een vanzelfsprekendheid maar gewaardeerd met een koninklijke onderscheiding.
Mijn vader kon zijn dood ook aanvaarden omdat hij al tien jaar ziek was. Of beter gezegd: nog tien jaar mocht leven. Want hij beschouwde die jaren als bonusjaren en haalde er uit wat hij kon. En dat was vooral: de dingen blijven doen die hij toch al deed. Met ‘zorgen voor’ en ‘genieten van’ in balans.
Mijn vader, die me liet weten trots op me te zijn dat ik er voor mijn kinderen ben.
Mijn vader, op wie ik trots ben dat hij er voor mij was.
Ik open het portier van mijn auto en stap op de klinkers die rusten op het zandbed waarvan hij en ik de oprit en tuin ooit voorzagen, op precies zo’n mooie dag. De dag waarop hij mij tien jaar geleden vertelde ernstig ziek te zijn.
‘Treur niet te lang en geniet van het leven’ gaf hij ons nog mee. Dat lukt, mede dankzij hem.
Ik ben Geert Veneklaas. Op de HAN beheer ik webapplicaties, websites en weblogs. Daarnaast ben ik zoon, vader en vriend. En ik maak muziek, te beluisteren op Soundcloud. http://soundcloud.com/geertveneklaas
Respectvol en liefdevol geschreven. Precies zoals jullie met elkaar omgingen.
Ik ben dankbaar dat ik je vader heb ontmoet; wat een bijzondere man, in al zijn ‘gewoonheid’. Ik hoop dat we hem nog heel lang samen herinneren. ❤️
Mooi geschreven, herkenbaar voor mij. Ook mijn vader gaf zich over, stap voor stap liet hij het aardse leven los. Hij hield van het leven, maar keek steeds meer uit naar de dood waar hij verlost zou zijn van zijn ziekte (dementie). Door dit samen met hem te hebben mogen doen, hem te hebben kunnen steunen in dit ultieme loslatingsproces ben ik zelf als mens gegroeid.
Mooi eerbetoon, Geert! ❤️
Mooi zeg…
Mooi en glashelder geschreven.
Mooi moment!
Prachtig moment Geert
Mooi geschreven geert, sterkte met de situatie!
Mooi Geert.
Mooi Geert.
Hoi Geert, ik wist niet dat je vader is overleden. Ik schrok dan ook van je bericht, maar ben blij te lezen dat je terug kunt kijken op mooie momenten met hem. Ik hoop dat het goed gaat met je moeder. Wil je haar mijn hartelijke groeten doen? Liefs en groeten. Karin
Met respect en liefde geschreven. Dank je voor het delen!
Prachtig Geert zoals je kunt terugkijken op een liefdevol leven met je vader. Deze herinneringen zullen je je hele leven blijven vervullen met blijdschap. Mooi verwoord! Wij zijn heel erg blij met de inbreng van jou als persoon in onze familie.