Hermannus Stegeman

Vorig jaar eindigde ik Mijn Moment met “Dus ik lééf, alsof mijn leven net begint..”
Onbevangen het diepe in, genieten, lekker op mijn gevoel af. En dat heb ik het jaar ook zo gehouden.

Terugkijkend op 2012 kan ik er zakelijk eigenlijk niet één specifiek hoogtepunt uit halen. Zakelijk waren er talloze prachtige momenten. In bestuurlijk opzicht, voor KHN afdeling Utrecht, het duurzaamheidslabel, het fantastische project voor het Bedrijfschap Horeca (hoe goed wordt dát! #horecaondernemingsdossier), columnist voor Proost Magazine, #iksteunJos, de energie die terugkomt uit de workshops, contacten met ondernemers, de voldoening uit wat ik kon bijdragen..

… de vrijheid om af en toe gewoon de rust te nemen en nee te zeggen, te genieten van ons gezin..

In dat opzicht is heel 2012 eigenlijk wel één groot mooi moment in mijn levens-tijdlijn.

Maar 2012 kende ook een andere kant, één van teveel afscheid. Van dierbaren die niet meegaan naar 2013, zoals Gijs-Jan. Onverwacht en confronterend.

Maar vooral het afscheid van mijn moeder valt zwaar. Mijn eerste reactie de 12^de november ’s ochtends vroeg, om iets over half vier, was “het is goed zo”, althans dat zei mijn hoofd. Maar mijn hart voelde heel anders. Het was het moment wat we al 15 jaar aan zagen komen en dat toch nog zo onverwacht kwam.

Dit is het laatste deel van de tekst die ik bij de uitvaart uitsprak (althans, probeerde uit te spreken):

“.. Soms zijn dingen zó oneerlijk..

Mam werd door de Alzheimer langzaam van ons weggenomen en we mochten en konden geen afscheid nemen

Als ik dan deze week terugkijk, op de gesprekken, mijn leven, ons leven, wordt langzaam steeds meer helder hoeveel ze betekende..

Mam, Jij bent de voedingsbodem waaruit wij zijn ontstaan

Wie we zijn, wat we doen, hoe we denken.

Niet in problemen maar in oplossingen, kansen, positief en altijd vooruit. We zetten ons zelf niet voorop, maar het resultaat van wat we doen en vooral van wat we kunnen betekenen.

Je had een ongelooflijke schoonheid, uiterlijk, maar vooral van binnen.

En de alzheimer nam je langzaam van ons weg.

Je glipte als fijn zand door onze vingers, 15 jaar lang gleed je langzaam van ons weg

hoe hard we ook probeerden aan je vast te houden.

..en met los zand in je handen, hoe harder je knijpt om het vast te houden..

..er is maar één manier om vast te houden aan los zand..

..en dat is dragen…
En dragen doen we je mam. Voor ons zit je niet op een wolk of kijk je van boven op ons neer,
we dragen je in ons hart, jij zit in wie we zijn, wat we doen en hoe we dat doen
hoe we aankijken tegen de wereld en hoe we dat overdragen naar onze kinderen.
jij blijft leven in ons en in wie we zijn

De afgelopen jaren waren zó oneerlijk,

maar gelukkig kunnen we je nu weer zien zoals je was”

Pak die hand, het kan niet vaak genoeg. Ik had gewild dat ik er dit jaar meer de tijd voor had genomen, maar soms kon in de confrontatie gewoonweg niet aan.

Ik ben blij met de tomeloze energie en gedrevenheid in me, die trekt me door de moeilijke momenten heen.

2012 was een rollercoaster met veel gedrevenheid  en energie maar ook teveel afscheid en bijkomende emotie.
Maar met het zwaarste afscheid vond ik ook de basis van mezelf en kan ik mijn moeder weer zien in al haar pracht, zoals ze ooit was. Dat is een bijzonder waardevol geschenk, dat ik in al zijn pijnlijkheid koester.