Mijn Moment 2015. Inmiddels is het de 3e keer dat ik een poging waag om dat moment te benoemen. Op de één of andere manier lukt het me niet. Na ieder stuk tekst van 500 woorden heb ik het onbevredigende gevoel dat de lading niet wordt gedekt. Dit wil niet zeggen dat er onvoldoende bijzondere momenten zijn. Het blijft echter de vraag of die momenten behoren tot het verleden, het heden of de toekomst? In de onderstroom van dit jaar kom ik iets anders tegen. Een groeiende roep om leegte.
In de afgelopen jaren heb ik veel afscheid moeten nemen. Van een partner, van werk en in het verlengde daarvan van zelfbeelden. Wie ben ik? Wat wil ik? Waar ga ik heen? En telkens moet ik constateren dat ik het niet meer weet. Dat zowel gedachten als activiteiten niets meer toevoegen. Geen opening geven. Dat ‘deep down’ de herfst gewoon zijn werk wil doen. Vallende bladeren die van geen belang meer zijn. Wind en regen die een proces van ontbinding inzetten. Ben ik winterklaar?
Dit soort ontwikkelingen met geduld gadeslaan gaat niet zonder ongemak. Vanuit een rijk verleden met een breed scala aan activiteiten heb je de neiging die weer op te pakken. Als medicijn voor de onrust zoek je de drukte weer op. Je schrijft, maakt een filmpje, je begint weer met bloggen. Hoe goed dat ook is, het blijft afleiding. Een keuze voor een herhaling van de breedte, nog even uitstel van verdieping. Zo groeit langzaam het inzicht dat het goed is om te genieten van je uitzicht, om pas dan los te kunnen laten.
Loskomen, vrijmaken, opgeven. Blijkbaar heb je omtrekkende bewegingen nodig. Direct op je doel afgaan is niet aan de orde. Het is dinsdag 8 december als ik dit schrijf. 13:13 uur. Ik vraag me af of het nog zinvol is om iets te schrijven voor Mijn Moment? Voel ik nog verbinding of is het een ritueel dat voor mij geen betekenis meer heeft? Het feit dat ik dit nog schrijf geeft antwoord. Heb ik de bodem bereikt? Een bodem waar ik weer op kan staan? Is dit dan zweven in het ongewisse? Als niets helpt dan helpt Niets.
Ondertussen geniet ik van de goede orde, ook al lijkt die onduidelijk. Het zijn de kleine dagelijkse dingen die het doen. Vrienden en vriendinnen, een beetje familie, een nieuwe liefde, verzoeken om mijn talent in te zetten, het huishouden, nieuwe ritmes vinden. Dat alles geeft zin en vreugde, al lijkt het onderliggende wezenlijke moment een kaalgeslagen vlakte. Natuurlijk verlang ik naar het nieuwe. Naar nieuwe zin, betekenis en vervulling. Maar dit jaar stelt andere vragen. En nog even is de lente ver weg.
Huub Koch (1956) koos sinds 2014 voor een kleurloos bestaan. Op Facebook plaatst hij regelmatig ‘The Polaroid of The Day’. Op Weblog Zichtbare Zaken blogt hij bij vlagen. http://www.zichtbarezaken.nl
Mooi leeg
Meer dan mooi.
Iets laten ontstaan
Ik hou er van
mooi
Omarmen dat dit het is, dit is waar je bent. Je bent er niet allen. Ik ben er ook. Kijken wat zich ontvouwt, misschien eerst nog wat opruimen…
Mooi en herkenbaar tegelijk
Schitterend poëtisch beeld. En als niets helpt, dan zeg ik niets lieve Huub.
Beste Huub , veel mensen hebben in het leven tegenslagen en maken soms dorre tijden mee. Ik zou willen zeggen ; ” Many rivers to cross” . Uiteindelijk bereik je jouw overzijde, op welke wijze dan ook. Het gaat je lukken ! Fijne dagen.
Existentiële vragen… Mooi compact verwoord.
Mag ik binnenkort met je op speurtocht, even samen onderweg zijn, zoekend?
Mooi en wie weet wat de nog kale grond brengt!
Mooi stuk.
Blijf zoeken!
Wind en regen die een proces van ontbinding inzetten. Ben ik winterklaar? Nog lang niet Huub, nog lang niet!
Ha Marloes, Fijn om te horen!
Zo is het maar net, Agnes.
Guido, ff DM-emmen…
Gerardo de la Viento! Met die fijne dagen is het helemaal goed gekomen.!
Oh Ja Sanne… heerlijk!
Dank je Anke, in het ontvouwen vinden we de grote schoonmaak! 😉
@Wendy Ik ook! 😉 @Amy Say No More… 😉 @Jacob Jan Dankjewel… @Stephan Dank je! @ErnoMijland Tja, die 500 woorden…max. @Marco 😉 wie zoekt die zoekt… wie vindt die vindt… Tot binnenkort.
Leegte, zoeken, misschien iets vinden, loslaten… alleen al het gaan van die weg is van waarde. Veel sterkte daarbij Huub!
Hoofd, ziel en hart “doen ” dingen die achteraf mogelijk anders hadden gekund. Als je dan kijkt naar de puurheid volg ik bijna altijd mijn hart en gevoelens die daaruit ontstaan. Het geeft een kort of langer moment van blijheid die niemand jou meer kan afnemen. Vele momenten van blijheid brengen je op je pad die eindigt in innerlijke rust en vrede met jezelf en waarin jij je bevindt.
Dank je wel Sigrid.
Ha Jan. Wie Het Weet Mag Het Zeggen… https://goo.gl/0C8TMu
Ha Huub, Mooi stuk. Ik denk aan een pop van een vlinder. Of aan een spore die met al zijn talent en kwaliteit wacht op een vruchtbare bodem om weer opnieuw te groeien. Een mooi 2016 gewenst!
Ha Arthur. YES!