Jaren lang blogde ik onregelmatig. In een jaar had ik 30 artikelen, zoiets. Ieder artikel, of ik dat nou schreef voor mijn eigen blog of voor Frankwatching, was een soort showcase. Kijk mij nou veel weten. Kijk mij nou interessante dingen denken. Laat mij jou nou eens vertellen hoe het zit.
Die artikelen moesten kloppen. Ze moesten goed zijn. Ze moesten waardevol zijn. Ze moesten goede visuals bevatten. Ze moesten perfect zijn. Het bewijs lag in de lange, lange lijst met conceptartikelen in mijn WordPress dashboard. Allemaal gewogen en te licht bevonden.
Toen was het 23 december 2011. We hadden het in twitterchat #blogpraat over goede blogvoornemens. En ik besloot dat het maar eens afgelopen moest zijn. Ik ging meer bloggen, sterker nog: waarom niet iedere dag? Zo gezegd, zo gedaan.
Hoewel ik het op dat moment niet wist, was die beslissing een keerpunt. Niet omdat ik besloot om iedere dag te bloggen. Maar omdat ik besloot om voor mezelf te gaan bloggen. Of liever gezegd: vanuit mezelf.
Ik hoef niemand meer te overtuigen, op mijn blog. Niet van mijn kennis en kunde maar ook niet van mijn gelijk of hoe leuk ik ben of hoe slim of hoe jij, lezer, dingen anders zou moeten doen. Ik blog namelijk voor mijn eigen lol. Jij als lezer kunt het leuk vinden, of interessant. Dat zou mooi zijn. Maar hoewel ik je graag op mijn blog terugzie, verandert er niets als het meer of minder gelezen wordt.
Henk-Jan vroeg: waarom wil jij als blogger zo graag mensen raken en aan je binden? Maar ik wil mensen helemaal niet raken en aan me binden. Althans, iedereen wil wel mensen raken en aan zich binden, natuurlijk, waarom zijn we op deze wereld als we dat niet bereiken, tenslotte? Maar dat is niet de reden dat ik blog.
Ik blog omdat ik het wil. Ik blog omdat ik er plezier aan beleef. Ik blog omdat het heerlijk is om je gedachten en ideeën de wereld in te slingeren iedere dag, in plaats van ze in je hoofd te laten. Dan is het toch net alsof ze eigenlijk niet bestaan.
Ik blog, dus ik besta. Zoiets. Egocentrisch? Enorm! Een tikkeltje schizofreen (ik blog voor mezelf maar wil wel gelezen worden)? Absoluut. Een uiting van een onzekere geest? Misschien.
Aan te raden? Van harte.
Elja (@elja1op1) is blogger, auteur van het boek ‘Bloggen als een Pro’, manager van Frankwatching Webinars en oprichter van twitterchat #blogpraat.
Haha wat een herkenbaar bericht! Erg leuk om te lezen. ‘Ik blog, dus ik besta’, het hadden mijn woorden kunnen zijn. Blog on , Elja!
Blog on Elja.
En stiekem blog je natuurlijk gewoon voor die ander. Je schrijft alleen vanuit je zelf en trekt lezers aan die dat leuk vinden. In plaats van schrijven voor wat je verwacht dat anderen goed vinden.
Als niemand je blog leest kun je het net zo goed in een dagboek schrijven. Daar is het alleen van jou. Dat doe je niet, je deelt het op het internet, op jouw blog. Daardoor komen er mensen en kansen op je af. Had je al die artikelen voor jezelf geschreven, in een dagboek, dan was dit niet gebeurd.
Dag Elja,
Mooi persoonlijk geschreven en beschreven. Mijn motto: door bloggen en joggen blijf je in beweging. In vele opzichten. Ik wens je veel plezier met het bloggen.
Met ondernemende groet, Richard
Een drang, als van een kunstenaar? Je maakt, je schrijft.. omdat jij dat wilt. Punt.
@Sytske Ja, dat is het, een drang om iets de wereld in te slingeren. PUNT! 🙂
@Richard joggen + bloggen, het zou zo maar een gouden formule kunnen zijn!
@Erno ik geloof dus echt dat ik niet voor die ander schrijf. Natuurlijk schrijf je in het publieke domein en niet in een dagboek. Natuurlijk houd je er rekening mee dat je gelezen kunt worden en beperk je jezelf daarom in wat je wel en niet deelt. De kans bestaat dat je gelezen wordt. Maar je weet het niet, of dat ook gebeurt. Het publiceren maakt het veel echter, het schrijven, het is spannender. Ik heb even een worsteling gehad, tijdje geleden, omdat zo veel mensen mijn blog lezen. Ik ging bijna voor de lezer schrijven en toen hield het ook direct op, mijn inspiratie en mijn plezier in schrijven.
@Silvia Voer voor psychologen. Alsof ik geloof dat ik niet besta als ik niet blog! Zou het een syndroom zijn?! 😉
Het was een tijd lang mijn ondertitel toen ik het bloggen weer oppakte ergens begin 2007 op ‘of all places’ Hyves. Precies met dezelfde reden zoals jij en Sytske het hier omschrijven: de drang om te uiten wat in je leeft.
Schreeuw het uit over de daken. Niet omdat je wil dat anderen het horen, maar omdat je het kwijt wil. En omdat je zelf zo benieuwd bent hoe het klinkt. Daarom.
Het maakt gelukkig om wat je bezig houdt vast te leggen. Als of je jezelf uitvindt. En als anderen daar dan van genieten, is dat een extraatje. Mooi blog.
Leuk, dit stuk leest alsof ik m al gelezen heb, maar dat komt natuurlijk omdat ik je/Elja’s blogs altijd lees. Zo heerlijk Elja ten voeten uit. Altijd weer genieten. Mijn enorme voorbeeld van “doe maar gewoon dan doe je gek genoeg”, in de beste betekenis van die woorden – inspirerend ongecompliceerd, waarachtig jezelf, zichzelf (haarzelf?) ten alle tijde, én zonder kapsones!
verademend (h)eerlijk, en zonder aanbid-gevaar voor wie die neiging zou hebben.
Heerlijk om dagelijks te lezen en daarmee inspirerend om zelf ook door te blijven schrijven.
You rock Elja!
Ik kijk uit naar de dag dat ik in iets rustiger vaarwater terecht kom, juist omdat de aandrang om er over te schrijven en op ‘publish’ te drukken zo groot is, maar er op dit moment zoveel kommer en kwel in mijn leven is. Ik ben daar nog niet over uit, hoe daar mee te dealen. Wat ik dan van de daken wil schreeuwen is mijn gram halen en om wraak roepen en dat vind ik not done.
Ondertussen blijf ik jou en een paar anderen dagelijks lezen en schipper ik tussen wel/niet #iederedagbloggen.
De stroom verstopt als ik het niet doe, zoveel weet ik wel. Maar weer eens Connie Palmen lezen, komt er bij me op. En tussendoor gewoon aan mn boek werken, over Turkije, het is onderweg…. he he.
wordt (natuurlijk) vervolgd.
Inderdaad. Aan te raden? Van harte.
Wat een herkenbare post Elja, dank voor het in perspectief plaatsen!
Niets aan toe te voegen!