Jojanneke van den Bosch

“Zo, dat was best spannend.”
“Nou ja, er was geen andere optie.”
“Best een no-brainer eigenlijk.”
“Hoppekee, op naar de volgende stap.”
“Want dit moet lukken.”
“Dit gaat lukken.”

Op 16 september 2021, net na zessen ’s avonds, liepen documentairemaker Pippi Dijkstra en ik het Tweede Kamergebouw uit. Tijdens de hoorzitting die middag, over barmhartig woonbeleid over weeskinderen in Nederland, hadden we – op uitnodiging van Kamerlid Daniël Koerhuis – vragen beantwoord over het brute standaardbeleid van woningcorporaties om weeskinderen uit hun huurhuis te zetten, kort na het overlijden van hun ouders. Staalhard hoorden we een woordvoerder zeggen, die namens de corporaties sprak: “Wij zetten nooit weeskinderen uit huis.” We hadden bewijs dat dat wel degelijk gebeurt. Pippi en ik zetten helder uiteen wat er moet gebeuren. Er moet een wet komen die garandeert dat jonge nabestaanden in hun huis kunnen blijven wonen. Want een jongere het huis afnemen na het overlijden van hun vader en moeder, dat moet je als mens gewoon niet op je geweten willen hebben. Dat honderden mensen dat blijkbaar wél prima vinden, daar kan ik niet bij. Hun moreel verdwaalde kompas is akelig, maar irrelevant: dan leggen we het wel in de wet vast.

Eerder die dag stapte ik uit de zinloze expertgroep van demissionair minister Ollongren. Zinloos, want: alle woningcorporaties (en hun belangen) waren vertegenwoordigd in een groep die mocht oordelen over het gedrag van diezelfde woningcorporaties. Gevalletje “Wij van WC Eend adviseren WC Eend”. Met mijn WeesWijzer als enige belangenbehartiger van weeskinderen. Op zijn zachtst gezegd: geen balans voor belangen van weeskinderen in die groep. De toonzetting was er vooral één van: “woningcorporaties moeten meer ruimte krijgen om die jongeren tijdelijke contracten aan te bieden, zodat ze er na 2 jaar weer uit gaan, en die ruimte moeten we juridisch vastleggen.” Geen ruimte voor garantie voor weeskinderen na die 2 jaar. De leden wilden niet luisteren naar de harde realiteit die weeskinderen ervaren door het brute beleid – “daar hebben we geen tijd voor, Jojanneke”. Intimidatie, te weinig informatie over hun rechten, brieven over uitzetting, daags na de begrafenis. Zes maanden couchsurfen door dakloosheid.

Deze week nog kreeg ik het zoveelste Whatsapp-bericht over een meisje dat haar ouders is verloren, en dat nu onder druk wordt gezet om ongezien(!) een tijdelijk huurcontract te ondertekenen dat garandeert…dat ze er over 2 jaar wordt uitgezet.

Dat moet maar eens voorbij zijn. Voor eens en voor altijd.

De volgende stap: de Tweede Kamer mag kiezen. De gedragscode zonder woongarantie voor weeskinderen van de demissionair minister (nee, geen wet, al wordt dat wel nu tegen weeskinderen gezegd, als pressiemiddel voor een tijdelijk contract), tegenover: ons nieuwe wetsvoorstel met woongarantie voor weeskinderen.

Ik ga ervoor dat alle Kamerleden, in het voorjaar van 2022, kiezen voor wérkelijk barmhartig woonbeleid voor weeskinderen. En niet voor de vage vrijbrief voor woningcorporaties om te doen wat hen blijkbaar goed uitkomt. Ik zou niet weten waarom we dit niet zouden gaan bereiken. Ik geloof hier in. Ik hoop jij ook.

Stoer en gezond 2022 gewenst!

Opname hoorzitting Tweede Kamer 16 september 2021: https://debatgemist.tweedekamer.nl/debatten/uithuiszetting-weeskinderen-door-woningcorporaties

WeesWijzer.org: https://www.weeswijzer.org/nieuws/hoe-zit-het-nu-met-die-nieuwe-wet

Twitter: @jojanneke en @weeswijzer.