Dinsdagmiddag 11 oktober. Het is rustig op de snelweg richting Dublin. Voor het eerst sinds jaren logeer ik in een airbnb en niet bij mijn vrienden. Hun huis zit tjokvol ingevlogen kinderen en vrienden. Mijn vriendin belt. Have you landed yet, come on over, the place is packed, please don’t be a stranger, you’re part of the family. Ik wandel naar haar toe. Het tuinhek, de keuken, de geur, de kat. Op de tafel staan stapels lege ovenschotels. Buurtgenoten brachten de afgelopen dagen aandacht in de vorm van maaltijden, een schouder en verhalen. Want deze week nemen we afscheid van een vriend. Haar man. Hij ligt boven, in zijn eigen studeerkamer.
Niks geen condoleance-kerkdienst-begrafenis-koffie-met-zompige-cake-en-weer-wegwezen. In Ierland gaat dat anders. Mooi, intens, confronterend. En we zijn op een leeftijd dat we weten wat ‘nooit meer’ betekent. De eeuwigheid duurt lang. Heel lang. Tot in de kleine uurtjes delen we wijn, verhalen, aandacht. Ik val aangeschoten, hondsmoe en met een vol hart in slaap.
De spiegel toont mijn vermoeidheidswallen. De nette jurk moet de boel maar compenseren vandaag. De kerkdienst in Monkstown is mooi. Vol mensen. Vol anekdotes. Vol verdriet. Vol liefde. Vol muziek. Alles is vol hieraan. Zijn dochter geeft een lief, stoer eerbetoon aan haar vaders zinvolle leven. Friends, family, love, work, joy, community.
The package. The whole damn thing.
Opeens is er niets anders dan dit moment. Ik realiseer me dat er in mijn eigen fijne toffe leven…iets niet vol is. Hoe meer ik erop let, des te meer aandacht het vraagt. Het groeit zo snel dat het binnen een paar ogenblikken volstrekt onvermijdelijk is.
Er ontbreekt iets in mijn leven dat er wel hoort.
Ik dacht dat het klein was, maar het blijkt juist groot.
Dat doet pijn. Maar het is ook mooie pijn.
Want het verandert. Vandaag in mijn hart. Morgen in mijn leven.
Na de dienst staat het kerkplein een uur lang vol napratende mensen. Na een wandeling langs de ruige kust – did you know he used to swim here all the time – vertrekken we naar het hotel dat onze vriend ooit ontwierp. We vieren er zijn leven tot diep in de avond, in de handen van zijn eigen creatie. Met wijn, eten, foto’s, zakdoeken en nog meer anekdotes.
Weet je nog die ene keer. En dat toen de boot. En dat die man bij de golfclub. En dat hij gelukkig nog bij de bruiloft. En dat alles, echt alles, in die Volvo. En de feesten, I tell ye, de feesten.
In de kantlijn van de dag prikt steeds de onomkeerbare verandering. In stilte bepaal ik de volgende stappen, en bedenk welke gevolgen deze gaan hebben, voor mij en voor anderen. De volgende dag vlieg ik terug en land ik in het volgende hoofdstuk in mijn leven. Best eng. Alle sluizen open. De boel opnieuw uitvinden. Maar zonder angst kun je ook niet moedig zijn. I embrace my full, wholehearted, imperfect, wonderful, challenging, joyous. vulnerable, creative, messy, blessed life.
The package. The whole damn thing.
Ik ben Jojanneke van den Bosch (41), online strateeg, ondernemer en eigenaar van OnlineComm Academy en The Creative Achiever Method. Ik ben TEDx spreker en schreef twee boeken.
www.thecreativeachiever.com | www.jojanneke.me
Twitter: @jojanneke | Facebook: https://www.facebook.com/jojannekevandenbosch
❤
Leest als een boek, de warmte straalt ervan af. Ben nu heel benieuwd wat je nou zo ontzettend ontdekt hebt en wat je nu gaat doen. En op de een of andere manier wil ik je even knuffelen. Dus virtueel maar evengoed gemeend: knuffel!
Hai Annelies, dank je wel. Het was een moment van bevestiging dat ik in een nieuwe levensfase zit. Eentje waarin ik wat ik zakelijk deed, nu toch echt een andere wending geef. En waarin ik meer ruimte maak voor ontspannen lach tussendoor. Er is best veel heftigs gebeurd in mijn leven dit jaar. Met verlies van vriendschappen van jaren, liefde, van stervende mensen en voortschrijdend inzicht in mijn werk, van onzekerheid en dingen opnieuw moeten uitvinden. Dat brengt veel verdriet met zich mee. Maar ook kansen. Mensen dicht om mij heen moeten ook omgaan met deze verandering, en dat gaat soms niet zonder slag of stoot. En dat doet pijn. Het laatste wat ik wil is mensen pijn doen. Al draag ik zelf ook emotionele gevolgen van de keuzes van anderen. Het is al met al nogal ‘challenging’, dat hele 2016. Op slechte dagen zeg ik ‘wat een kakjaar’. En dat meen ik dan hartgrondig. En op goede dagen zeg ik ‘het opnieuw opbouwen van je leven miet helaas belachelijk grondig, maar/en er zijn gelukkig ook gouden randjes, en daar ga ik voor’. En ondanks de diepe verliezen ontvang ik ook mooi nieuws in mijn leven. Na veel ernstigheid nu ook welkome grappenmakende mensen om me heen. Iets meer lichtheid. Na angst (die soms best hardnekkig is) ook avontuur in het creëren van nieuwe dingen. Voor mijn werk, mijn leven. Zonder garanties. Dat maakt het eng. Maar ook een uitdaging. Vriend Peter, van wie we afscheid namen in Ierland, zei ooit tegen één van zijn dochters (als ze in vertwijfeling was over haar carrière): “You are just GREAT. You can do anything you want and make a success out of it. You might not want to do it, but you CAN. You’re just great.” Die zin is me bijgebleven en reist met me mee, sinds dat moment in de kerk in Monkstown. Sons heb ook ik het soms nodig om te horen. Niet om een ego te strelen. Wel om moed bijeen te grabbelen om ergens 100% op te kunnen focussen – en dus andere dingen (projecten) te laten gaan. Ik had bijvoorbeeld vorig jaar NOOIT kunnen denken dat ik mijn werkzaamheden voor WeesWijzer zou staken. En toch gebeurt dat dan. Transities.
Ja, dat.
The whike damned thing.
Kus
Lieve Jojanneke,
Wat een mooi stuk weer, je kan altijd zo levendig schrijven (misschien toch nog eens een roman ;-)) Op naar 2017, op naar nieuwe kansen, op naar verrijking voor jezelf en zakelijk. Je bent een mooi mens, veel liefs, Patricia
You are just GREAT!
Jees wat kan jij toch schrijven. Alsof ik erbij kon zijn. Ik slik een grote brok weg en feliciteer je met je transitie. Mooi hoe jij het leven in al gaar gedaantes omarmt.
Lieve Jojanneke,
Op dit soort momenten vind ik het jammer dat we elkaar niet echt kennen. Je bent (lijkt me) zo’n pracht van een mens.
Hopelijk was 2016 inderdaad jouw transitie jaar en pluk je daar in 2017 de vruchten van.
X
Prachtig prachtig, als dat zelf wilt zou je echt eens iets meer met je schrijfkunst kunnen doen. Zo prachtig geschreven, met gevoel, oprechtheid en echtheid. Bravo.
Mooi geschreven! Alle sluizen open; best eng maar gaat je zeker veel brengen! Liefs
Dank je wel Desiree, dat is aardig. Ik heb overigens al twee boeken gepubliceerd. 🙂
Pfft Jojanneke.
Intrigerend als ik je altijd vind lees ik weer vol bewondering jouw moment. Zo dapper. Zo vooruitkijkend. Zo eerlijk. Zo lief. Zo kwetsbaar. Zo intrigerend. In alles.
Pfft lijkt wel een liefdesverklaring.
Maar je maakt indruk telkens weer. Met heel veel. Je kwetsbaarheid is echt je kracht vind ik bij jou.
Ik hoop stiekem dat 2017 misschien een keer koffie/thee met jou brengt.
Blijf groeien en spelen!
Mooi geschreven. Er is geen leven zonder the full.
Prachtig, lieve Jojanneke! Dikke kus! Ellemijn
Bijzonder mooi geschreven moment Jojanneke.
Prachtig beschreven. Benieuwd naar het onomkeerbare proces. Op naar 2017!
Lieve Jojanneke, je bent nog een jaar te vroeg! Geniet van nog wat meer momentjes, zomaar op de dag of veeg je agenda leeg, volg je intuitie en gun jezelf de ruimte voor liefde en inzicht.
Mooi mooi mooi Jojanneke
Gaat zo’n mooi jaar worden
You’re Great!!!
Zonder angst kun je ook niet moedig zijn, mooi geschreven Jojanneke! Ik bwn reuze benieuwd waar je radicale pure keuzes je heen leiden, vast naar iets nog mooiers dan je nu kunt bedenken!
“Maar zonder angst kun je ook niet moedig zijn.” Vol moed het nieuwe jaar in, dat wens ik je