We wandelden op een frisse vrijdag in april door mijn geboorteplaats. Langs mijn ouderlijk huis, langs de sloot waar ik als zevenjarige in viel. Kikkervisjes in mijn haren, ik zie het nog zó voor me. We struinden langs sportvelden en bosjes waar ik ooit hutten bouwde, met begraven blikjes met schatten erin. Spiegeltjes, briefjes, sleutels waarvan niemand meer wist op welk slot ze pasten. Interviewer Sander de Kramer en ik liepen door mijn verleden voor een opname van KRO De Wandeling. Zes uren lang. En we praatten. Zes uren lang. Over mijn leven ‘voor’ en ‘na’.
Na het overlijden van mijn ouders op mijn veertiende was ik, na anderhalf jaar, naar Delft vertrokken. De andere kant van het land. Ik ontmoette er mijn dubbelgangster, die mijn dierbare vriendin en ‘zus-plus’ werd en bleef. En haar zusje en ouders Coen en Marianne, al snel mijn pleegfamilie. Zij gaven mij een aantal maanden een thuis, toen dat ontzettend nodig was. Ze leerden me om goed voor mezelf te zorgen. Omdat ik het even niet meer in mijn eentje rooide als alleenwonende zestienjarige puber. Wat zij voor mij deden, draag ik mijn leven, in mijn hart, met me mee. Ook dit bespraken we tijdens de wandeling.
De opnamedag was enerverend en lang. Aan het eind van de middag bezochten we restaurant Chez Antoinette, waar mijn ouders’ notenhouten kast stond. We praatten wat, we keken wat, ik zette mijn boek ‘Zo, nu ben je wees’ achterin de kast. Dat leek me een goede plek. Naast de chocolaatjes. Een passend verhaal achter het juiste deurtje.
‘That’s a wrap’, dacht ik.
Want ik had me maar mooi goed gehouden. Niet gebroken, mezelf absoluut niet gespaard, verteld wat ik wilde delen. En nu mocht ik ontspannen. We besloten een hapje te gaan eten om de dag af te ronden. Hartstikke moe en opgelucht liep ik richting restaurantgedeelte.
Daar zaten, volstrekt onverwacht, pleegouders Coen en Marianne. Ik had het werkelijk niet zien aankomen. U wellicht wel, als televisiekijker. Maar ik niet. Het pure feit dat zij bereid waren 154 kilometer heen én 154 kilometer terug te rijden…voor mij…ik was perplex. Ik voelde me in één klap weer even die meid van zestien.
Mijn pleegvader zei: ‘we zijn er voor elkaar, zo zit het.’ En ik voelde pure dankbaarheid en liefde, sterker dan ooit. Wat hij daarmee bevestigde, was mijn blijkbaar terechte gevoel van ‘belonging’. Bij hem, zijn familie, maar vooral bij mezelf.
I belong.
Het was een zeer bewogen jaar, in positieve en negatieve zin. Maar dit moment stak er met vlag en wimpel bovenuit. Een moment om diep te koesteren.
Maar op 3 december moesten Coens dierbaren hem loslaten. Hij verloor de oneerlijke strijd tegen die afschuwelijke ziekte, waarvan we in april nog niet wisten dat hij deze onder de leden had. Een bekende uitspraak luidt: ‘Make the most of today. Time waits for no man. Today is a gift. That’s why it is called the present.’
Wees iemands present.
Jojanneke van den Bosch. Online & social media strategist, eigenaar van Eos OnlineComm Academy (www.onlinecomm.academy). Ontwikkelde de eerste online training over online strategie en social media ter wereld in 2010. Auteur van twee boeken, professioneel spreker en initiatiefnemer van WeesWijzer.NU en WesternOrphans.org. Rotterdammer. Motto: “It’s all about binding people, making a difference and achieving your goals.”
Mooi Jojanneke, was een prachtige uitzending dat jouw verhaal heel integer wist neer te zetten net als nu. Ik wens je al het goede voor 2015!
Het was ook via “De Wandeling” dat ik Voor het eerst van Jojanneke hoorde. Het een ruim hart, een missie en gek op Rotterdam. Ik houd van authentieke mensen. Daar zijn er niet veel van maar Jojanneke is een echte.
Mooi. En wij zijn er voor jou. Liefs, Edo.
wat n wandeling door jouw leven. Even stil!! #sterkte
3
ik bedoelde *hart*. Maar dat werd een beetje gefilterd 🙂
precies.
Slik……
Wat mooi beschreven dat breekbare moment in Chez Antoinette. Zag jouw ‘Wandeling’ niet. Ga nu kijken…
Lieve. Jojanneke,
Zoals altijd raak je me weer recht in het hart. Dankjewel.
Dikke kus!
En zo is het.
mooi! dank je…
Heel hartelijk dank voor jullie fijne reacties. Krijg ik ook weer een warm hart van. Want het is best een pittige kerst zo…
X Jojanneke
Heel mooi, Jo. Dat de laatste dagen van het jaar de opstap naar een mooi nieuw jaar mogen zijn.
-x- ray
Prachtig …
Mooi beschreven door een mooi mens…
Wat mooi geschreven en wat een mooi eerbetoon aan Coen.
Be (a) present… ik denk dat jij dat voor velen bent. Dank voor het delen van je moment, raakt enorm. Hoop op een mooi 2015 vol cadeautjes na de pittige kerst. X
Je hebt het erg goed gedaan als ook een vent zonder televisie haarscherp met je mee kan kijken.
Ik hoop dat je zo blijft. Ik kom graag kijken.
Lieve Marianne,
Zo is het ook bedoeld. En nu ik jouw reactie lees, schiet ik pas vol.
Kreeg gisteren, precies op de avond dat dit moment werd gepubliceerd, jeugdfoto’s van mezelf, moeder en zus cadeau van mijn zus (die dinsdag emigreert naar de VS). Foto’s van toen ik langs de sloot liep, zoals ik in het stuk beschreef. En van de tuin, en klassenfoto’s. En prentjes met onze moeder. En schoolschriftjes van mijn moeder, waarvan ik het bestaan niet wist. Alles was gisteren zoals het moest zijn, blijkbaar.
En dat is best even fijn, zo na deze belachelijk heftig emotionele kerst (en de even heftige periode die hier aan vooraf ging).
Vandaag ga ik, best wel #gesloopt, rust nemen. De sneeuwvlokjes in mijn hart laten neerdwarrelen. Rust vinden.
X
Was een mooie, integer gemaakte uitzending rond je bijzondere levensverhaal.
Wat mooi geschreven Jojanneke. De liefde tussen jou en je pleegouders is zo mooi. Wat oneindig droevig dat Coen er niet meer is. Ik moest huilen toen ik tijdens de uitzending zag wat ze voor je gedaan hebben. Ze waren er, en precies op de manier waarop je ze zo hard nodig had. Je hele leven draag je dat grote geschenk met je mee.
En zo is het, Els. X
De uitzending heb ik niet met droge ogen kunnen uitkijken en nu schrik ik van je bericht dat Coen er niet meer is. Maar hij was er toen jij hem nodig had en dat heb je prachtig verwoord, toen in de uitzending en hier weer. Mooi.
Recht uit het hart raakt recht in het hart. Mooi eerbetoon aan jouw pleegfamilie en, wellicht onbewust, ook jezelf. Je bent een mooi mens, Jojanneke. Een heel gelukkig 2015 toegewenst!
De Wandeling toen gezien en voor mij ook bekende plekjes. 😉 Stad en buurt waar ik ook geboren ben en heb gespeeld. Jouw leven is aangrijpend in beeld gebracht en erg integer, ontroerend en warm. Zo jong al een heel leven met je mee dragen. Hoe bijzonder de band met je pleegouders. En wat een gemis nu, lees is. Sterkte, Jojanneke. Wat mij vooral raakt (als ik je lees op Twitter), is de bruisende energie en openheid die je uitstraalt. Prachtig! Hoop dat 2015 veel moois brengt voor je.
Bijzonder moment, ga de uitzending zeker terug kijken, wens je alle goeds!
Dank. Het is een achtbaanperiode.
Het is verschrikkelijk triest dat Coen er niet meer is, maar wat een zegen om hem in je leven te mogen hebben! De liefde stroomt uit je verhaal!
Dat Coen er niet meer is, is triest, te vroeg en het doet heel veel mensen enorm verdriet. We zijn dankbaar dat we hem hebben leren kennen. Coen genoot van het leven, hij haalde er alles uit. Wat een voorbeeld.
Geraakt door je mooie blog, zeker na het onverwacht bittere slot. Sterkte met dit verlies.
Mooi weer Jojanneke, en ook een schitterende foto van jou!
Dank je wel, Menno en Erik. Het is inderdaad een bitter einde. Maar wat blijft is dankbaarheid. Dat dan weer wel.
Deze hele maand staat bol van de bittere eindes. Wat komt er in de smakenwereld eigenlijk na bitter? Ik hoop zoet. Of hartig. Anything but bitter.
Bijzonder mooi geschreven ondanks het treurige eind.
Spuit elf hier… Ik las vanmiddag nog een keertje je moment & heb daarna je uitzending gekeken. Weer slik….. Ik vind het altijd lastig om te verwoorden maar ik krijg intens kippenvel van je verhaal en van de liefde die je vond vanuit een onverwachte hoek. Dat wilde ik nog even zeggen;-) Dank je wel!
Dank je wel Jöran en dank je wel Berdien.
Dank je wel Anita, dat waardeer ik zeer!
En als ik je naam zie, weet ik meteen wie je bent, hoor! 🙂
Warme groet,
Jojanneke