Als het even kan vermijd ik auto rijden. Ik hou er niet van en ben er niet goed in. Na een uur rijden ben ik klaar, lange ritjes probeer ik altijd te vermijden. Ik woon op loopafstand van de stad en de benenwagen is mijn favoriete vervoerstransportmiddel. Mijn lief is voorstander van de fiets en het openbaar vervoer. Kortom lange stukken auto rijden is niet onze hobby. Maar ik hou ook van nieuwe plekjes ontdekken en af en toe op avontuur is goed.
Een vriendin nodigde mij uit om op ‘haar berg’ in Spanje te komen voor een vakantie. Afgesloten van de wereld midden in een olijvenboomgaard (finca) de zee zien, dat is wat wij wel wilden. Dus daar gingen we, op naar Spanje. Klein detail. Vanaf het vliegveld, even een autootje huren, klein stukje (1,5 uur) snelweg rijden en dan bij een dorpje de berg oprijden (0,5 uur) en je bent er. Klinkt als muziek in de oren. Zo gezegd, zo gedaan.
Wij, als eerste bezoekers van de finca, gingen met de allereerste routebeschrijving de berg op. De straten hebben geen namen en bij de grote stapel stenen rechts, moet je links de weg inrijden. De routebeschrijving is gestoeld op landkenmerken. De Spaanse binnenwegen zijn anders dan in Nederland, soms houdt het asfalt op, soms is het een grindweg, maar je kunt rustig doorrijden.
Ergens op de route waren de landkenmerken voor ons niet meer herkenbaar en begon het schemerig te worden. De hulplijn bellen en inderdaad, we waren van de route afgereden, want ergens hadden we een ‘herkenbare’ paal gemist waar we links moesten gaan en wij rechts zijn gereden.
Geen straatverlichting en het werd donker… snel donker. Een half uurtje terug rijden op de route en oppakken waar we zeker wisten dat we goed zaten. Met klotsende oksels in opperste concentratie op naar boven en het ergste bleek nog te komen. Al hobbelend, met fikse gaten in de weg al haarspeldbocht rijdend verder. De huurauto schampte meerdere malen fikse rotsblokken en in één bocht wilde ik niet meer… rotsblok aan de linkerkant en enkel zwarte diepte aan de rechterkant. Volledig in de stress wilde ik maar 1 ding, naar huis! DIRECT! Maar… de auto kon niet stoppen, ik moest doorrijden naar boven. Oh, wat een heldenrit. Toen we eindelijk op bestemming waren en ‘in the middle of nowhere’ de sleutel in een deur konden steken, voelde ik mij zo stoer!
In het vroege ochtendgloren, de volgende ochtend, was dit mijn verrassende uitzicht (zie foto) en ik schreeuwde het nog net niet uit, maar voelde in elke vezel van mijn lijf…
“I’m on top of the world!”
Een paar weken later ging mijn vriendin zelf de berg weer op en kreeg ik een sms. “De gaten in de weg zijn veel erger geworden, die ene bocht is inderdaad amper te bereiden.” Ik glom van trots en kreeg spontaan weer klotsende oksels, toen ik het las, maar heb het maar wel mooi gedaan.
Finca con Pescador – Spanje,
25 september 2017
Ik ga voor de mooiste versie van mijzelf. Jij toch ook?
Judith Huinink, Chilax – Gezichtsverjonging
