Sinds ik in 2012 ben gestart met mijn eigen bedrijf probeer ik meer vanuit mijn gevoel te handelen. Dat is een lange termijn groeiproces merk ik want mijn 41-jarige motor hapert op dat gebied nog wel eens. Het is vooral het voortdurende perfectionisme wat mij weer parten speelt. Ik merk dat bij het publiceren van blogs en columns. Alles moet goed, beter, best en volledig zijn. Als dat niet het geval is ga ik dieper graven, nog meer research doen en meer tijd erin steken. Gevolg is dat ik vast kom te zitten in mijn eigen tunnel van perfectie waarbij ik nauwelijks nog aandacht heb voor de wereld om mij heen en ook onevenredig veel tijd erin steek. Ik zou uit die tunnel kunnen komen als ik tijdens zo’n periode praat over wat er met mij gebeurt, maar daar hapert de motor. Het gebeurt bij het schrijven van mijn maandelijkse column.
Inmiddels heb ik mezelf aangeleerd om het dan gewoon te negeren. Lukt best aardig. Het moment van dit jaar is dat negeren van dat gevoel niet meer lukte. Het gevoel van ‘falen’ werd zo sterk dat het zelfs mij opviel. Het gebeurde bij het schrijven van het marketinghoofdstuk voor een e-book. De eerste versie van het hoofdstuk stuurde ik in terwijl ik alleen maar dacht ‘wat een matig en incompleet stuk heb je opgeleverd, Kim’. Nog twee weken heb ik gewerkt aan verdieping, verbetering en het proberen goed, beter, best te doen. Ondanks dat het tussen- en eindresultaat door de eindredactie als ‘goed’ werd bevonden, heb ik zelf dat gevoel nooit gekregen. Voor mijn eigen presteren heb ik een norm: het is goed of niet goed; gewoon voldoende bestaat voor mij niet.
In de weken dat ik diep verstopt zat in mijn eigen tunnel kon ik op vragen uit mijn omgeving alleen maar reageren met ‘gewoon een beetje druk met deadlines’. Later kon ik nog formuleren dat ik bij drukte in een tunnel kom te zitten maar echt vertellen wat dit met mij doet lukte nauwelijks. Het is tekenend voor mijn overlevingsstrijd die zich in 2012 heftig manifesteerde en die ik dus nog steeds voer in mijzelf. Alleen de allerbeste overleeft. Ik heb personal coaching (gehad) en mijn verstand weet nu dat dit perfectionisme er ook voor zorgt dat ik in bepaalde zaken heel erg goed ben. Maar wat nu als moment voor dit jaar overheerst is dat de motor van mijn gevoel nog niet als een perfecte V8 loopt. Het moment dat er van alles in mijn gevoel gebeurt kan ik inmiddels wel iets sneller benoemen.
De eerste keer duurde dat 38 jaar en nu duurt het nog maar een paar weken tot maanden. Het is vervelend en soms ook frustrerend voor de mensen waar ik van houd om zo buitengesloten te worden. Dat zit me denk ik nog het meeste dwars en tegelijk zet dat ook weer mijn mechanisme van overlevingsdrang in gang. Vooral anderen niet lastig vallen en je eigen boontjes doppen. Ik kijk overigens positief vooruit, blijf werken aan de motor en houd mij vast aan het feit dat vooruitgang de optelsom is van heel veel kleine stapjes.
Ik ben Kim van Velzen (@kimvanvelzen). Ondernemer en zelfstandig social business strateeg met een specialisatie in foodservice en horeca. In het verbinden van mensen en het ontdekken van de identiteit van een bedrijf en die vertalen naar een digitale strategie ligt mijn kracht. Ik woon in Rotterdam, reis vrolijk etend door het leven en ben getrouwd met Anouk. kimvanvelzen.nl
Die stapjes zijn bij jou vele malen groter dan bij veel anderen, puur omdat jij ze durft te nemen. Mag je trots op zijn. Dat zijn de mensen in jouw omgeving ook.
Goed dat je het deelt. Ik heb ook een coachingstraject doorlopen dit jaar, die leidde tot mijn ontslag nemen. Weinig mensen vertellen hierover terwijl velen met iets struggelen, jouw verhaal maakt die van jou duidelijk, dank en succes!
Ha Kim,
En toch, of nee juist vind ik het een feest om met je samen te werken. Omdat je een mooi mens bent. En als jij weer in je tunnel belandt (de symptomen zijn bekend) zijn wij er om je de hand te rijken. Het feit dat je voor een samenwerking hebt gekozen is immers al een impliciete hulpvraag ;). Scheelt weer in de directe vraag. Dus dat samenwerken gaan we in 2015 gewoon nog verder uitbreiden. Zo gaan die dingen. In de flow. Oh en bij mij is die tunnel trouwens een zwarte kamer met een hele steile trap.
Lieve Kimmie
Juist je gevoelige kant is je beste kant zelfs als het een deuche voux motor is !!
Liefde voor jouw XXX
Dank voor het delen van dit moment. Mooi om te zien dat je met stapjes vooruit gaat en dat je je kwetsbaar durft op te stellen door dit met ons te delen. Zo te lezen ben je op reis en iedereen reist op zijn of haar eigen tempo… Succes! Ik heb er alle vertrouwen in.
Hoe herkenbaar om te lezen dat je ook in dit leerproces ongeduldig bent en wilt dat het perfect gaat lopen.
Voelen is de oplossing Kim.
Loslaten dat je geen grip hebt op dat proces is slechts een obstakel op die weg. Hou je doel voor ogen, niet de kwaliteit van je moter.
En ik weet nu eigenlijk niet of ik tegen jou praat of tegen mezelf.
Prachtig Kim. Ik krijg weer een nieuwe blik op de man Kim. 🙂 Dank voor het openhartige delen!
Mooi verwoord Kim! Dankzij onze jarenlange vriendschap weet ik dat jij jezelf gaat overwinnen. En ik ben dankbaar dat ik daarvan getuige mag zijn.
ja, wat een stap he?
met nog aardig wat dubbele bodems, dat je bijvoorbeeld sneller door het proces wil dan je gaat, en dat je vindt dat je dat niet moet vinden.
Het vastlopen, gevoel van falen, het overlevingsmechanisme, het zelf willen doen maar (toch) ook het vertrouwen in de toekomst. Het is voor mij allemaal zo vreselijk herkenbaar. (Lees later deze week mijn ‘mijnmoment’ maar ‘s…)
Succes Kim, blijf in jezelf geloven!
Dank allemaal voor jullie mooie reacties! Voor 2015 wens ik jullie het allermooiste en allerbeste toe 🙂