Kim van velzen

Twee mensen, één team.

Het is 5 april 2019, mijn vader is voor een onderzoek naar het ziekenhuis geweest. Ik wist wel van de afspraak, maar heb het niet als “urgent” in mijn hoofd gemarkeerd en denk er die dag dus eigenlijk helemaal niet over na. Hij belt terwijl we door een klein dorpje in de Rioja streek wandelen. “Uit het onderzoek van vandaag blijkt dat ik een tumor in de slokdarm heb en waarschijnlijk is het kwaadaardig. Volgende week staan er onderzoeken gepland en over een week weet ik de definitieve uitslag”. Ik ben iemand die snel kan schakelen naar oplossingen en actie, maar dit nieuws overvalt me zo dat alles compleet leeg blijft. De maanden erna vliegen voorbij. Het is inderdaad slokdarmkanker met uitzaaiingen naar de lever en de palliatieve behandeling is chemokuren. Mijn vader is sinds vijf jaar mantelzorger van zijn vrouw, mijn moeder en de emotionele en praktische achtbaan waar we in terecht komen is het meest intense wat ik in mijn leven heb meegemaakt. Van zorghotel zoeken voor moeder waar ze tijdelijk verzorgd kan worden tot het regelen van hulp en zorg voor mijn vader. PGB, WMO, Zorgcoach, zorgregels… het is een groot doolhof waar zelfs Anouk en ik soms knettergek en bijna wanhopig van werden. Moet je nagaan als je oud bent en dit zelf moet doen. Al die f#cking regelmakers hebben het waarschijnlijk nog nooit zelf meegemaakt, anders donder je direct de helft van al die geschifte regels de vuilnisbak in. Wel enorm positief verrast door de enorme hulp, meeleven en steun van de huisarts, wijkverpleegkundige en de thuiszorg. In hun dorp is de zorg gelukkig nog heel goed geregeld.

Gelukkig reageert mijn vader goed op de chemokuren. Hij is niet misselijk, houdt redelijk wat energie en met veel hulp van familie, en enig kunst en vliegwerk, is het te doen dat hij naar de chemokuren gaat en mijn moeder thuis kan blijven wonen. We kijken met elkaar naar passende thuiszorg en mijn vader blijft, uit pure liefde, mantelzorgen. Niemand die hem daar van af kan houden, ondanks de vele zorgen die we hebben over zijn gezondheid. Ze hebben het nooit uitgesproken, maar ik denk dat mijn vader en moeder samen een pact hadden om alles als één team te doen, ongeacht wat er zich voordoet in het leven.

Na twaalf chemokuren is de tumor geslonken, zijn de uitzaaiingen kleiner en loopt mijn vader rond alsof het een gewone “werkdag” is. Bewondering en ontzag dekt bij lange na niet de lading om uit te drukken hoe enorm veel respect ik heb voor zijn kracht en mentaliteit in het afgelopen jaar. En dat jaar eindigt in diepe rouw ondanks dat het nu beter met hem gaat. Op 7 november overlijdt mijn moeder. Niet onverwacht, maar wel sneller dan gedacht. Ze is tot het laatst thuis gebleven en hij heeft tot het allerlaatst voor haar gezorgd. “Jullie – Janny en Kees – waren wel een enorm goed team” hoorden we van velen op de begrafenis. Twee mensen, één team, waar ik tot in het diepst van mijn ziel bewondering en respect voor heb, is niet meer.

Ik ben Kim van velzen (@kimvanvelzen). Marketingstrateeg, spreker en trainer in de wereld van gastvrijheid, hotellerie en foodservice. Ik ben getrouwd met Anouk, woon in Rotterdam en geniet maximaal van eten, drinken en Spanje.