3 juli 2015.
Mijn moeder is weer thuis.
Na 180 dagen ziekenhuis en revalidatiecentrum loopt ze, fier rechtop aan de arm van mijn vader het huis weer binnen. Er gaat nog steeds niks vanzelf. Maar dankzij enkele compassievolle zorgverleners en vooral haar eigen vastberadenheid om bij ons te blijven is er weer een grote stap gemaakt. Maar ook ondanks een serie artsen die onmiddellijk met pensioen horen te gaan, hulpmiddelenfabrikant die zich zwaar incompetent heeft getoond en een zorginstelling die zich zou moeten schamen voor het niveau van patiëntenzorg. De bestuurders vooral, niet de zorgverleners aan het bed. Die hebben zich het vuur uit de sloffen gerend voor mijn moeder. Dat is óók wat er door mijn hoofd gaat. Maar ik ben vooral heel erg blij. En trots. Op mijn moeder en vader. Samen hebben ze het gered.
14 januari 2015, 15:00 uur.
Het ziekenhuis aan de telefoon.
“Wilt u zo snel mogelijk naar de intensive care komen.”
Zo eindigt het eten van een broodje met mijn vader. Al ruim een week zijn we elke dag naar het ziekenhuis aan het pendelen. En nu doen we dat met hoge snelheid. Er is maar één ding wat door mijn hoofd gaat.
14 januari 2015, 15:45 uur.
“Uw vrouw, uw moeder, heeft weer een darmperforatie. We gaan haar voor de tweede keer met spoed opereren. Ik wil u voorbereiden op een ongewisse uitkomst.”
“Gaat mijn vrouw dit overleven?”
“De operatie overleven is niet de vraag. Dat lukt eigenlijk altijd. Maar of ze daarna sterk genoeg is om de twee zware operaties door te komen terwijl haar reserves bijna op zijn, weet ik niet.”
14 januari 2015, 11:00 uur.
Ik ben op de intensive care bij mijn moeder. Al een week kan ze nauwelijks praten. Na de eerste operatie op 12 januari ligt ze aan de beademing met 10 infuuslijnen in haar broze lichaam. Nooit eerder ben ik zo geïntimideerd geweest toen ik mijn moeder zo zag liggen.
Ik praat tegen haar. Ze kan niet praten maar pakt wel mijn hand, om erin te schrijven. Ik kan niet ontcijferen wat ze wil zeggen. En terwijl ik dit moment bij het schrijven in gedachten weer beleef, weet ik ineens wat ze vlak voor de tweede operatie in mijn hand schreef.
Sterk genoeg is ze dus gebleken! Na vier weken intensive care werd ze uitgezwaaid naar een andere afdeling als het wonder van de IC. Na vier maanden revalidatie loopt ze op 3 juli 2015 zelfstandig de deur uit van het revalidatiecentrum. We hoorden toen dat niemand dat ooit voor mogelijk heeft gehouden. En mijn vader is ook meer dan sterk genoeg gebleken. Elke dag (!) ging hij naar zijn vrouw en zorgde hij voor haar en ook dat de professionele zorg in goede banen werd geleid.
Hun leven gaat gelukkig weer door. Mijn leven ook. Ik ben geen ander mens geworden. Mijn band met Anouk is sterker geworden.
Mijn liefde voor Anouk is groter geworden. Ze heeft er ook voor gezorgd dat mijn vader en ik niet aan de verkeerde kant van de grens zijn beland. Ik heb mij laten leiden door mijn gevoel en heb ervaren dat een onvoorwaardelijke keuze maken mijn enige manier van leven is. Heb de positieve kant ervaren van mijn extreme gedrevenheid die voortkomt uit een sterke overlevingsdrang en die ik zelf soms niet prettig vind. En dat alles wie ik ben ervoor heeft gezorgd dat ik samen met mijn ouders en Anouk de eerste helft van 2015 ben doorgekomen. Welkom thuis.
Ik ben Kim van Velzen (@kimvanvelzen). Ondernemer en digitaal strateeg met een specialisatie in foodservice, horeca en zorg. Daarnaast spreek ik gepassioneerd over gastvrijheid en marketing. Ik ben getrouwd met Anouk, woon in Rotterdam en reis vrolijk etend door het leven. http://kimvanvelzen.nl
Kim… prachtig dit. Ik voel het schrijven in je hand. Wat een mooi moment.
Mooi Kim. Tsja, de zorg. Daar valt organisatorisch nog zoveel te winnen….
Mooi, Kim.
Schrijven in je hand. Bij het lezen kriebelt het bijna in m’n handpalm. Fijn voor jullie dat je moeder weer thuis is. Wat een marathonner!
Dag Kim, ik ken je alleen van onze jaarlijkse mijnmomenten, ik vind ze mooi. Ook deze. Over een mooie wijze vrouw op leeftijd met de levenskracht van een jonge spirit. Op naar een liefdevol 2016…
Wat heerlijk dat het (steeds) beter gaat met je moeder. Een hele zorg minder. En terecht dat je apetrots bent op Anouk, je vader en je moeder!
Mooi moment Kim!
Pffff Kim, wat een verhaal. En wat een ouders heb je. Doorbijters en overlevers. Prachtig, dank je voor het mogen meebeleven hierdoor.
Wat is liefde mooi he!!
Mooi verwoord kim
Ai…dat is weer ‘ns een ander verhaal dan jouw gebruikelijke roodbabbels! Mooi verwoord Kim. Ben blij voor jou!
…ik bedoel foodbabbels uiteraard! Sorry!
Prachtig geschreven Kim! Ik wens je nog heel veel gezonde jaren met Anouk, je vader & moeder toe.
Prachtig Kim. Wat een rijkdom!
Kracht, pure kracht. Het doet iets met een mens.
Zo prachtig! Ik heb je toewijding gevolgd en heb bewondering voor hoe jullie het gedaan hebben.
Veel liefs, Yama Minke
Prachtig, Kim.
Ik geniet van de rijke, integere en levenslustige manier waarop jij in het leven staat. Hou dat vast 🙂
Nog veel moei momenten samen. Veel geluk!!
Warme groeten van Tom