Knip alles er maar af

Judith Huinink

“Knip alles er maar af,” vertel ik half april tegen mijn kapper.

Twee weken ervoor zat ik in dezelfde stoel en heeft ze mijn lange lokken (ver tot over de schouders, ruim 8 jaar zo gedragen) naar een lange bob geknipt. Nu zit ik er weer en wil ik mijn haren superkort geknipt hebben. Want ik word kaal.

Ik heb een chronische ziekte (chronische urticaria) en die speelt eens in de zoveel jaren op. De laatste keer was 7 jaar geleden. En nu heb ik er weer last van. Als het gebeurt is het altijd heftig en zijn er drastische maatregelen nodig. Ook nu.

Van de specialist krijg ik medicijnen voorgeschreven die sterk zijn. Nieuwe, andere medicijnen voor mij. Bij het verlaten van de ziekenhuisapotheek heb ik een grote shopper vol medicijnen en is het traject begonnen.

Mijn weg naar herstel is begonnen, alleen is dat het begin van een jaar vol ellende blijkt later. Na 1,5 week ben ik 10 kilo aangekomen en merk ik dat ik bij het borstelen van mijn haren, heel veel haren in de borstel vind. En ook in de rest van het huis vind ik overal haren van mijzelf. Ik doe een test, 2 dagen, meer heb ik niet nodig. Ik verzamel alle haren uit de haarborstel en de tranen lopen over mijn wangen. Een brok in mijn keel. Ik weet niet wat ik moet denken of voelen. Elke dag verlies ik een handvol haren.

Mijn nieuwe kapsel, herinner je de lange bob nog, zit voor geen meter. Ik ben 10 kilo zwaarder geworden, maar die bos haren in mijn handen raakt me. Het dikke gezicht niet. Maar die haren wel. Die haren staan voor mij. Geven karakter aan mij. De haren laten mij vrouwelijk voelen en sexy. Aan mijn kapsel herken ik mijzelf elke dag als ik in de spiegel kijk. En dan ineens is dat spiegelbeeld er niet meer. Waar ben ik?

Jezelf niet meer herkennen in je spiegelbeeld. Dat is zo heftig. Rauw, pijnlijk, kwetsbaar. Op een of andere manier ben ik bereid om allerlei fysieke reacties (bijwerkingen) op de medicijnen op te pakken, zolang ik mijzelf nog maar herken in de spiegel.

Ik herken de worsteling en strijd die ik zie bij alle vrouwen die ik in de praktijk tegenkom, in een traject van kanker. Ik ben acupuncturist, gespecialiseerd in overgangsklachten.

En daar zit je dan… wat ga je doen. Elke dag tegen het spiegelbeeld aankijken en jezelf niet meer herkennen? Elke dag die bos haren in de prullenbak gooien? Laat ik me leiden door de heftige bijwerkingen van de medicijnen, of pak ik een stukje van mijzelf terug? Ik kies voor het laatste. Ik kies voor mijzelf. Ik kies voor een ander spiegelbeeld, nog steeds mijzelf.

 

Knip alles er maar af.

13 gedachten over “Knip alles er maar af”

  1. Wat verdrietig dat dit je gebeurt. En wat een een goed besluit om voor jezelf en dus voor een nieuw spiegelbeeld te kiezen!
    Het went, kan ik je vertellen, zo’n nieuw spiegelbeeld. Al blijf ik nog steeds stomverbaasd als ik mijn schaduw zie terwijl ik op mijn 3wielbike fiets. Verbaasd maar ook heel blij en dat had ik een jaar geleden nooit gedacht.

    1. Zo moedig. En ingrijpend. Wat een grote stap om het te durven, het te doen. Maar ook om het gevoel te doorbreken, en die grens over te gaan. Vet respect. En heel veel hartjes.

  2. Heftig… ik hoop dat je je inmiddels weer wat beter voelt. Met lang of kort haar; je bent en blijft een mooie powervrouw!!

  3. Avatar foto
    Thea Ruitenberg

    Hi Judith,
    Ik vond en vind je nog steeds een prachtvrouw. En niet zozeer vanwege je haar😉😊….. en iedereen snapt en weet dat natuurlijk al! Ik vind je bewonderenswaardig vanwege je onverminderde humor en vooral ook je doorzettingsvermogen🙏🏼. Je loopt er allesbehalve mee te koop maar een goed toeschouwer ziet het zo!!
    Veel sterkte in je herstel!!
    Liefs Thea Ruitenberg😘🙋🏻‍♀️

  4. Hallo Judith , ik leef erg met je mee, maar voor mij blijf je gewoon Judith met of zonder haar, een geweldige persoonlijkheid en lieve vriendin, al zien we mekaar niet altijd, een plaatsje in mijn hart heb je altijd😘😘

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven