Lisanne van der Vaart

Vorig jaar schreef ik over mijn dagelijkse lichtpuntje (klik hier): het schrijven van blogposts, daar reactie op krijgen en iets kunnen betekenen. Ondanks dat het met mijn gezondheid niet lekker ging, want eigenlijk ging ik al acht jaar steeds verder achteruit. Ik heb last van weinig energie tot hevige pijnen, een soort epileptische aanvallen, spierslapte, niet meer goed kunnen praten en een slechte concentratie. Het werd steeds een beetje erger en afgelopen jaar werd het toppunt bereikt, er moest iets veranderen. Ik heb namelijk helemaal geen diagnoses waarbij dit zo hoort te zijn, dus hoe kan dat dan? Niemand wist het.

Het was een dag in augustus, ik had een erg goede dag. Niet veel pijn en weinig last van mijn vermoeidheid. Daardoor maakte ik drie video’s en schreef nog een paar blogposts, lekker productief! Het was een fijne dag.

’s Avonds was ik alleen thuis en rustig bezig achter mijn computer voor mijn blog toen ik ineens de voordeur open hoorde gaan. Ik vroeg me af wie het kon zijn, maar gelukkig had ik al gauw door dat het gewoon mijn moeder was. Die komt normaal gesproken nooit onaangekondigd en dan belt ze altijd gewoon aan. Vreemd.

Ze had een papiertje bij zich en ging naast me zitten, de uitslag van het onderzoek dat ik heb laten doen voor de ziekte van lyme was binnen. Veel eerder dan verwacht! Van al die cijfertjes werden we niet zo heel veel wijzer, maar dat er veel afwijkende waarden waren was een feit. Nog steeds geen duidelijkheid, hoewel ik wel het idee had dat hij positief was, zoiets stond erbij.

De juiste test voor (chronische) lyme wordt in Nederland niet vergoed. Wij hebben hem zelf betaald en de huisarts heeft mijn bloed afgenomen waarna wij het bloed hebben opgestuurd naar een lab in Duitsland zodat het onderzocht kon worden. Góed onderzocht deze keer, bijna negen jaar na mijn ziek worden, na minimaal twintig artsen.

Ik postte mijn resultaten in een Facebook groep met lyme patiënten in de hoop dat iemand me kon vertellen wat er uit mijn test gekomen was. Al snel kreeg ik reacties en een privé berichtje van een mede chronisch lyme patiënt die me van tevoren aan onwijs veel informatie over lyme heeft geholpen. De boodschap was: GEFELICITEERD, je test is positief!

En zo voelde het ook, opluchting, blijdschap en vooral een bevestiging dat ik niet gek ben. Dat moment ga ik de rest van mijn leven niet meer vergeten.

Chronische lyme hebben is verschrikkelijk en het gooit je hele leven overhoop. Maar het is alsnog een stuk minder erg dan chronische lyme hebben zonder dat je het weet en langzaam steeds zieker worden totdat je in een donkere kamer komt te liggen met ondraaglijk veel pijn en daar niet meer uit komt. Op dit moment word ik behandeld voor de chronische lyme, hopelijk gaat dat ervoor zorgen dat ik weer stappen vooruit ga maken of in elk geval stop met achteruit gaan.

Ik ben Lisanne van der Vaart, op dit moment tweeëntwintig jaar oud en woon in Den Helder. In het dagelijks leven ben ik veel bezig met mijn behandelingen voor lyme, maar ik ben ook ondernemer. Ik blog op Lisanneleeft.nl, mijn mind- en lifestyle blog.