Marloes Lammers

Toen eind november de uitnodiging voor  “Mijn Moment 2015” in de digitale brievenbus plofte had ik in eerste instantie de neiging om vriendelijk te bedanken en de uitnodiging af te wijzen. Niet omdat er geen noemenswaardig momenten te vinden zouden zijn in het afgelopen jaar, integendeel, maar de gruwelijke en mensonterende gebeurtenissen wereldwijd hebben mij lamgeslagen. Er is geen overtreffende trap die de beelden, die het afgelopen jaar onze huiskamer in kwamen denderen, zou kunnen laten verbleken. Zoveel momenten van intens verdriet, machteloosheid en dan de verbijstering over de ‘onmenselijkheid’ van groeperingen die uit naam van een hogere macht nergens voor terug deinzen.

Ik schaam me voor mijn eigen onvermogen om een helpende hand te bieden maar nog meer voor de medelanders die meedogenloos  over de hoofden van vluchtelingen punten trachten te scoren. Niet alleen op het politieke vlak.
“Je zult er maar tussen zitten” dacht ik toen ik de brullende massa in Steenbergen voorbij zag komen. Maar wat ik net zo stuitend vond was de zwijgende meerderheid waarvan een enkeling een besmuikte glimlach niet kon onderdrukken. Niets om trots op te zijn.

Zoeken naar momenten van geluk ook al kan dat de balans niet in evenwicht brengen.

Het bedrijf waar ik werk heeft de crisis weten te doorstaan. Dankzij een fusie zijn we gegroeid en zitten we in de lift naar boven. Mijn werk geeft voldoening en ik leer nog steeds bij. De vrijheid die ik heb is groot en het pendelen tussen Kerkrade en Maastricht gaat nooit vervelen.

In juni kwam bijna de voltallige familie bijeen om samen met mijn man en mij feest te vieren. Zijn 75^ste verjaardag, onze 30^e trouwdag en het feit dat ik dit jaar 60 zou worden waren meer dan genoeg redenen om groots uit te pakken. Het werd een onvergetelijke dag, geweldige locatie, prachtig weer en iedereen die ons lief was om ons heen.

Op 16 oktober was de verjaardag een feit. HET moment van 2015..
Ik? 60?..het is echt niet te geloven en ik heb dan ook grote moeite om niet hardop te lachen als ik er aan denk. De laatste 10 jaar zijn  jaren van verandering en verdieping geweest. Misschien zijn ze daarom dan ook omgevlogen. Ik merk dat ik steeds vaker dingen van een afstand bekijk, dat mijn geduld niet meer eindig is en dat ik geen tijd meer verspil aan zaken die de moeite van het druk maken niet waard zijn. Iets cynischer misschien, maar ook tevreden met wat ik heb en met de fase waarin ik nu beland ben.

Het is goed zo.

Marloes Lammers. Heel gelukkig in mijn geboortedorp in de Limburgse heuvels. Man, drie geweldige kinderen en werk als officemanager voor AGVE.BV in Maastricht. Ik leg (bijna) alles wat ik zie vast met mijn telefoon of mijn Canon power shot.
Werklink : http://www.agve.se/?lang=nl