Marloes Lammers

Eind 2011 had ik me voorgenomen om 2012 het jaar van ‘go with the flow’ te laten zijn. Geen grote veranderingen, geen onvervulbare wensen of dromen meer najagen maar gewoon met twee benen op de grond vaste wegen bewandelen. Hoe anders is het gegaan.

Een moment? Eentje? Een moment dat alle andere momenten laat verbleken? Het moment dat we het telefoontje kregen met de mededeling dat ons huis verkocht was? Of toch dat moment dat de deur van de grote vrachtwagen werd gesloten nadat mijn fiets er als laatste aan werd toegevoegd? Nee, alhoewel ze beide een nominatie verdienen was het moment toch voor het eerst ontwaken in het dorp waar ik ben opgegroeid, in de verte de schutterij horen aankomen en dan beseffen dat je thuisgekomen bent om echt nooit meer weg te gaan.

Nu, 6 maanden later kan ik mijn geluk nog steeds niet op. Ik geniet van elke dag. Ontmoetingen met vrienden van weleer zijn een feest. Kleine en grote geluksmomenten wisselen elkaar af. De zon zien opkomen bij Rolduc, de Abdij die mij zo dierbaar is. Dagelijks boemelen door het Limburgse heuvelland. De oude straatjes van Maastricht waar de historie vanaf lijkt te druipen. Het Bourgondische leven, om 12 uur het Angelus horen luiden, de zingende taal die overal aanwezig is. Elk gewenst moment een bezoekje brengen aan het graf van ouders en grootouders gewoon omdat het kan. Te veel om op te noemen.

Inmiddels heb ik op mijn nieuwe werkplek ook aardig mijn draai gevonden. De werkzaamheden verschillen niet zo veel, alleen de branche is een andere. Minder online georiënteerd maar dat ervaar ik niet als onprettig. Het geeft in ieder geval iets meer rust, terwijl een paar nieuwe taken uitdagen meer uit mezelf te halen. Zo blijf ik groeien.

Voor het volgende jaar maak ik geen plannen, ik heb ook geen wensen die ik nog in vervulling zou willen laten gaan. Goede voornemens? Hooguit om te blijven genieten van elk moment omdat je nooit weet wat de morgen voor je in petto heeft.