Marrigt van der Valk

Het is dinsdagochtend 30 november 8:45, een Face-time oproep van heit. Hij ligt nu iets langer dan een week in het ziekenhuis. En sinds een paar dagen weten we dat het goed mis is en dat hij niet meer beter wordt. Ik neem direct op en zie zijn gezicht, hij belt met z’n Ipad. Ik zie een slangetje in z’n neus en hij kijkt in de camera. Het eerste wat hij zegt: “Ik kan mem niet bereiken, heb al een paar keer geprobeerd. Waar is mem?” En vervolgens zegt hij: “Marrigt, ik kan niet meer, ik hou er mee op. We stoppen er mee.” Het drong niet echt tot mij door wat hij hier nou mee bedoelde. Hij heeft het benauwd en is zo moe. Sinds hij in het ziekenhuis is, zijn ze continu met hem bezig. Hij slaapt nauwelijks en heeft pijn.

Vanwege corona kunnen we niet zomaar naar hem toe. Een persoon per bezoekmoment en er is nog maar één bezoekmoment per dag. Hij wil dat mem naar het ziekenhuis komt, zijn vrouw Beeuwkje waar hij afgelopen oktober 51 jaar mee is getrouwd. Om 14:00 was er weer een bespreking met een verpleegkundige en een longarts in opleiding. Zoals eerdere besprekingen luisterden we via de telefoon mee. Hij is monter en weet precies wat hij wil. Hij wil gaan en het liefst zo snel mogelijk. We hoorden het allemaal wel in zijn stem, het is menens. En ineens besef ik me hoe hard het nu gaat. En ik zeg snel in de telefoon: “Heit? Heit? Het is prima dat je gaat maar niet zonder afscheid te nemen, hoor je me?”

Twee uren later mogen we met het hele gezin naar hem toe om afscheid te nemen. Mijn zus, mijn broer en ik, lopen achter elkaar aan en doen net alsof we niet bij elkaar horen. Dat was de afspraak met de verpleegkundigen. We komen de kamer in, en hij ligt te soezen door de morfine. Bij het openen van zijn ogen is zijn eerste reactie: “Aah jongens wat fijn dat jullie er zijn! We moeten maar een borrel drinken of niet?” Dat is heit, met een grap en een grol. Hij vertelt heel nuchter hoe hij erin zit en dat het einde in zicht is. We maken foto’s en video’s, omdat we beseffen dat dit het is. Dit zijn de laatste minuten dat we hem nog levend meemaken. Hij spreekt iedereen per persoon toe, een laatste speech zoals een oude schoolmeester dat kan. Hij vertelt hoe trots hij is, hoe we dit samen doen en dat we zo goed voor mem zorgen. En dan begint ie: “Nou en dan hebben we Marrigt, de domste van het stel 😉 (altijd grapjes maken, was zijn manier van laten zien hoe gek hij eigenlijk op mij was) wat jij allemaal aan het doen bent en mensen in beweging krijgt, zo ontzettend knap. Echt ongelooflijk hoe jij het doet.” We geven elkaar nog een dikke knuffel. Ik zeg tegen hem dat ik ook trots op hem ben, hem bedank voor alles en dat ik van hem hou. Ons moment.

We lopen met z’n allen de kamer uit, de deur gaat dicht. Dit was het dan, dag heit. Nog geen 24 uur later is us heit, Piet in het bijzijn van mem, rustig en vredig heengegaan.

Troch wa ast do wiest yn ’t libben,

sils’t do net hielendal gean.

Elts wa dy leaf hie krijt in stikje

yn al dy minsken bliuwst bestean.

10 gedachten over “Marrigt van der Valk”

  1. ❤️ prachtig geschreven, dwars door al het verdriet heen. Dat moet intens voor jullie zijn. Blijf over hem schrijven als het je troost biedt. Liefs!

  2. Och lieve Marrigt, wat verdrietig en mooi tegelijk. Fijn dat jullie afscheid van hem hebben kunnen nemen. Dikke knuffel 😘

  3. Ach, die foto. Onbeschrijfelijk en toch heb je het beschreven. Ik heb moeite met woorden vinden, maar/dus ik vind het echt heel knap dat je het hebt kunnen opschrijven. Honderd knuffels voor jou!

  4. Voor altijd in je gedachten, voor altijd in je hart… sterke dappere jij!! Hij zal altijd over je schouder met je mee kijken!
    Pas goed op elkaar en jezelf 💕

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven