Marrigt van der Valk

November. Daar sta ik dan aan de andere kant van de wereld met de zon op mijn gezicht, de warmte om mij heen en met uitzicht over de prachtige rivier en landschap van het Krugerpark bij ‘Olifants’. Ik sta te mijmeren over de afgelopen jaren en laat mijn gevoelens op zijn beloop.

Ik voel trots dat ik hier sta, dat ik dit mag meemaken, het ontroerd me. Godsamme wat kom ik van ver. Ik herinner mij de tijd dat ik maar 15,- per week te besteden had, dat ik dikke schulden had omdat ik niet volgens de regels had gehandeld volgens sociale zaken. In plaats van dat ze zagen dat ik volledig vanuit eigen kracht zelfstandig ben geworden, kreeg ik een dikke boete van duizenden euro’s, stelletje eikels. Maar ze kregen mij niet klein, ik pakte mijn verantwoordelijkheid. Ben in mezelf blijven geloven en ben stug doorgegaan met ondernemen. Geïnvesteerd in mezelf, geleerd en successen geboekt.

Zakelijk gezien was het een heel goed jaar. Mooie uitdagende langere projecten en klussen gedaan. Maar merkte midden het jaar dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik kreeg paniekaanvallen, had voortdurend het idee alsof mijn keel dicht werd geknepen maar liet dit aan niemand merken. Zelfs niet wanneer ik een adviesrapport stond te pitchen voor het MT, van binnen stierf ik. Tijdens lange autoritten wilde ik ieder moment uitstappen maar reed toch elk tankstation voorbij, ik wilde naar huis. Ik was kapot.

Ik ben de afgelopen jaren zo hard bezig geweest om mezelf te bewijzen. Bewijzen dat ik volledig zelfstandig en financieel onafhankelijk kan zijn. De afspraak met mezelf gemaakt dat wanneer mijn dochter bij mij is, dat ik er volledig voor haar ben. Ze is tenslotte maar de helft van het jaar bij mij. Nu ben ik het, zelfstandig, financieel onafhankelijk en een goede mama. Ik hoef mij niet meer te bewijzen. En toch voelde ik mij kut. Er is ruimte en behoefte voor iets nieuws maar tegelijkertijd vind ik dat eng.

Het werd tijd dat ik met iemand ging praten. Nadat ik mijn verhaal deed, stelde degene de vraag: “Marrigt, voel jij je eenzaam?” Het was alsof hij de kraan volledig open draaide, huilen. Ja, snikte ik. Ik mis soms iemand in mijn leven die mij een knuffel geeft, die mij vastpakt en met mij vrijt. Die mooie gesprekken met mij voert en waar ik samen avonturen mee kan beleven. Samen dromen en samen reizen door het leven. Gewoon soms.

Ik besloot na mijn laatste project 2 maanden vrij te nemen en op vakantie te gaan naar Zuid-Afrika. Tijd voor mezelf, tijd tot bezinning. Nu sta ik hier alleen, kijkend over de rivier met de zon op mijn gezicht en de warmte om mij heen, trots te zijn en te verwonderen over alles wat ik hier zie en meemaak. Wat was het toch leuk geweest als jij dit samen met mij zou meemaken.

Ik ben @MarrigtvdValk en mama van Senna (10). Ik hou van de natuur, fotografeer graag. Ik zet me vrijwillig in voor Natuurmonumenten maar werk ook als freelancer voor Natuurmonumenten Friese Weiden & Wadden.