Zal ik het doen, zal ik het niet doen, zal ik het doen, zal ik het niet doen. De hele reis vraag ik mezelf af of ik het ga zeggen of niet. Mijn hart schreeuwt heel hard ja! Maar mijn verstand houdt mij tegen. Angst, dat het contact wat we hebben anders zal worden. Ik hecht heel veel waarde aan de vriendschap die we hebben. Het voelt zo vertrouwd, veilig en zuiver.
Ik stap uit de auto, pak mijn spullen. Ben zo in strijd met mezelf. Nu is het moment, NU!! We zeggen elkaar tot ziens. In mijn hoofd probeer ik alle guts bij elkaar te sprokkelen “Verdomme, toe nou van der Valk!”. Het zijn secondes die tellen. Echt het ligt op mijn puntje van mijn tong. Ik loop langzaam naar de andere kant van de straat. Het kan nu nog, nu kan ik mij nog omdraaien en zeggen dat ik hem iets moet vertellen. Hij is nog niet weg, ik voel zijn ogen in mijn rug prikken. Maar Van der Valk loopt door en durft niet om te kijken. Totdat ze eindelijk het lef heeft om zich om te draaien en naar hem toe te lopen… Rijdt hij weg. Stomme trut.
Bij deze beloof ik mezelf, dat ik bij de eerst volgende keer het hem ga vertellen. Geen excuses meer en het gewoon doen. Dan kan ik het hoofdstuk afsluiten. En beginnen aan een nieuwe. Waarin ik een hart ga veroveren en veel ga zoenen. Ik weet nu wel hoe ik alleen moet vliegen. Het wordt nu tijd dat ik samen leer vliegen.
Marrigt van der Valk, DURFt over het algemeen veel. Behalve zoals hierboven beschreven dus. Twittert eigenlijk veel te veel: @MarrigtvdValk
En en en ….? Ben nu zo nieuwsgierig of je het al gezegd hebt #liefde
xx
Mooi geschreven en wel nieuwsgierig geworden 😉
Schattig 😉 Maar een herkenbaar ding. Hoop dat het je lukt!