Een jaar dat onvergetelijk was in z’n niksigheid, maar wat een zeldzaam trots moment was het dit voorjaar toen mijn middelste zoon eindelijk z’n schooltas aan de vlag kon hangen. Geslaagd voor gymnasium, na een enorme inspanning van 7 jaar, met als zwaarste het door de pandemie geteisterde laatste schooljaar. Wat had hij het moeilijk gehad: leren zonder het dagelijkse echte contact met klasgenoten, en een studie zoeken zonder echte open dagen. Hij miste zoveel gevoel, perifere waarneming. Waardoor zulke mega levensstappen ook als ouder zomaar voorbij lijken te gaan, nog meer alsof je toeschouwer bent.
En inmiddels studeert hij in Amsterdam, straks gaat hij uit huis en moet ik ook hem missen, net als die oudste. Ik weet inmiddels dat het best wel went hoor, een eettafel met nog zo’n stoel die vaak leeg blijft. En natuurlijk is ook hij er aan toe, zijn eigen dagen bepalen, hangen met z’n vrienden, aan het eind van de dag nog even er op uit (als dat weer kan, in de kroegen waar wij ook altijd heen gingen), en er in z’n huisje achter komen dat hij toch best vaker had kunnen oefenen met koken thuis. En vooral: zijn route vinden en ontdekken waar hij echt wakker van wordt.
Maar ik vind het zelf niet per sé leuk. Juist die dagelijkse momentjes, zoals vroeger z’n tandjes poetsen, en zien aan z’n ogen dat hij iets bedacht dat hij na het poetsen heel snel aan me wilde vertellen. Of zoals gisteravond even napraten na het eten, van het ene naar het andere onderwerp, of juist relaxed samen zijn met ieder z’n eigen ding.
90% van de tijd die ik met hem samen zal doorbrengen zit er op, zo schreef ik al eerder over de gruwelijke stats van opvoeden. Ik heb er van genoten, en dankzij de dagelijkse foto-herinneringen die de diverse apps op mijn telefoon me geven zal ik dat blijven doen. De mannetjes in de sneeuw. Aan het klooien met een skelter. Geboeid achter een laptop. En ik weet zeker dat ik nog 90% meer ga genieten van het meekijken naar zijn volgende stappen. Het dagelijkse contact wordt vervangen door onderwerpen op een ander niveau. Meer over hoe te leven, grote en kleine beslissingen, relatie, carrière, werk/privé. En hoe maak je jouw lasagne. Mijn moeder zei het al: Hoe ouder ze worden, hoe leuker het is. En als hij af en toe weer terug dwarrelt geef ik hem wel een bakje uit de vriezer mee.
De herinneringen blijven ons bij ons hele leven. Zo mooi om te zien hoe ze hun eigen weg gaan terwijl ze hun eigen herinneringen maken.
Mooi, Michiel. Nog een paar jaar, dan ben ik aan de beurt met de oudste..
Voordat je het weet zijn ze het huis uit inderdaad, mooi beschreven! We zitten er hier middenin en proberen zoveel mogelijk herinneringen en momenten te maken samen, want voordat je het weet zitten ze (wie weet) aan de andere kant van de wereld. Ik hoop het voor ze, dat dan weer wel!