“Tod”.“Abgehauen wie ein baum” fluistert de verpleegster. Omgehakt. De grote sterke boom is geveld. Dood… Ik wist het al. Ik voelde het al. Ik had even daarvoor gevraagd of ik nog even lekker tegen hem aan mocht liggen. Lepeltje lepeltje…… Zoals we thuis zo vaak deden. In ons mooie nieuwe huis, waar we pas een paar maanden woonden en waar […]
Dinanda van de Noort Lees verder
“Waarom doe je dit toch allemaal voor mij?” “Omdat je mijn zoon bent”, antwoord ik. Hij huilt. En, ook al is hij onder invloed, het raakt mij. Hard en diep. Ik heb hem in 30 jaar niet eerder zien huilen. We eten een broodje en daarna rijd ik hem naar het politiebureau. Ik rijd naar huis. Stuk. Leeg. Als de
En toen stond ik ineens ‘oog-in-oog’ met de ‘Bronzen Soldaat van Tallinn’. Een groot beeld van een Russische soldaat uit de Tweede Wereld Oorlog. Een herdenkingsmonument op een begraafplaats van Russische militairen een beetje buiten het centrum van Tallinn in Estland. Een imposant beeld. Zeker. Een beeld dat de heldhaftigheid van de Russische soldaat laat zien. Zeker. Op een kerkhof
“Tot morgen”, had ze gezegd. “Maar wil je eerst even langs Bergambacht rijden en wat nachthemden voor me ophalen?” “Tuurlijk, ma.” Ik liet mijn zoon Bob alleen bij mijn moeder achter in het ziekenhuis in Nieuwegein, waar ze een gecompliceerde vaatoperatie aan haar voet had ondergaan. “Zorg je dat ze dat drankje opdrinkt voor je weg gaat, Bob?” “Doe ik.”
