Het is voorjaar als we druk aan het klussen zijn in ons nieuwe huis. Toen we het huis kochten was het grijs decemberweer en was de zon nergens te bekennen. Ik sta er in mijn kluskleren met een kop koffie in de hand naar te kijken. Met flinke bundels straalt de zon naar binnen. Wauw, wat heerlijk. Iedere dag als […]
Sinds de dood van George Floyd in de Verenigde Staten op 25 mei zijn er in de hele VS meerdere ‘Black Lives Matter’ protesten geweest. Video van Floyd’s arrestatie dook online op en liet een politieagent zien die minutenlang op de keel van de zwarte man knielde terwijl Floyd hen vertelde dat hij niet kon ademen. Hij stierf korte tijd
‘Hebben jullie een momentje, ik wil even sparren!’ Een zin die je meestal hoort van je baas. Of van de marketing manager. Dit kwam van een van de software developers. Ik word met de designer in een Slack call getrokken. We delen ons scherm. We bespreken het design, de techniek, de keuzes. We tekenen tussendoor met onze muis fallussen op
Terug in de pauzestand Na zes maanden pauzestand was ik er eind 2019 heilig van overtuigd dat de aanknop van mijn leven weer vol overtuiging kon worden ingedrukt. Ruim twee maanden ging me dat ook heel goed af. Met nieuwe energie aan het werk. Theatervoorstellingen, AC Milan – Juventus en een enkel festival waren geboekt. Het gezelschap was nog niet
“Ga jij nog op vakantie?” ‘Ja, we gaan met de motor naar Oostenrijk’. “Oh, vanuit Nederland en dan helemaal rijden?” ‘Nee, we zetten ze achterop de trailer en dan vanuit Zuid-Duitsland, anders duurt het te lang”. En zo stond ik een tijdje bij een groepje inmiddels oud-collega’s tijdens de vrijdagmiddagborrel. Ze hadden bijna allemaal een motor. Eentje wilde ook wel
Eigenlijk bijna niet te doen dit. Eén moment kiezen uit 2020. 2020 is niet alleen een klote jaar omdat er corona was en ik met mijn bedrijf tot twee keer toe dicht moest. Het was ook een jaar die zonder de corona eigenlijk een beetje te veel negativiteit in zich had. Privé een scheiding meemaken, verhuizen van een fantastisch huis
Dapper is mijn woord. De dood is Mijn Moment. Jong en oud kwamen langs op de woonboot van mijn ouders en de tuin was vol bloemen en woorden. Mijn vader bleef non-stop Italiaanse koffie zetten voor de karavaan van verloren schapen en trouwe honden. Elk kwam een laatste groet brengen aan mijn moeder. Dag na dag. Een week lang. Vorig
Anna-Maria Giannattasio Lees verder
“Ben je bang? Daar moest ik van de week aan denken. Ben je bang dat je zoons ziek worden? Het lijkt een grillige ziekte te zijn.” We hadden elkaar geen hand gegeven, ze mocht ook niet naast me zitten om haar warme hand op mijn onderrug te leggen terwijl ik mezelf leeg huilde. Het voelde ongemakkelijk. We hadden er een
Ellemijn Veldhuijzen van Zanten Lees verder
“Mama, mag ik met opa mee?” vroeg Dees van dik drie-en-een-half toen hij hoorde dat ik op de dijk langs de Maas in de storm ging wandelen. Dees verraste me. Ik kom vaak bij hem. Maar dit was de eerste keer dat hij spontaan aangaf met z’n opa mee te willen. Weg van z’n eigen veilige omgeving. Ik begreep ‘t
Meebewegen, met dat wat er is. Dat leerde ik dertig jaar geleden toen ik als verbindelaar bij de Koninklijke Marine inscheepte op het S-fregat Hr. Ms. Van Kinsbergen. Meebewegen was een voortdurend spel tussen mij en de zee, met het schip ertussen. Het schip was jarenlang mijn varende attractiepark. ‘Op missie gaan’ was en is voor mij nog steeds een
